Het jaar begon goed: ik besteedde redelijk wat tijd aan core-stability en krachttraining. Verder ook weer veel de Tacx gebruikt, maar het aantal indoor-duurtrainingen bleef uiteindelijk "helaas" slechts op 1 staan omdat de sneeuw al vroeg weer weg ging en er al snel weer buiten op de weg kon worden gereden. In Februari ging ik, een stuk eerder dan vorige jaren, al meerdere keren naar Limburg om daar te trainen o.a. op de Vaalserberg vanuit België, die vlak voor de winter opnieuw geasfalteerd was. In Maart ging ik nog langs het SMA te Amerongen voor een anaerobe drempeltest, waaruit bleek dat ik weer iets vooruit was gegaan: 320watt bij omslagpunt en 480watt maximaal (resp. 20 en 30watt meer). Vervolgens ging ik een paar dagen later naar Mojácar voor mijn eerste echte trainingsstage. Zoals te lezen is in de verslagen, maakte ik hier samen met Frank en onder begeiding van Geert een hoop kilometers door deze mooie en goed-weer-verzekerde streek in Andalusië.
April, de laatste maand om voor te bereiden voor de cyclo's. Mijn nieuwe fiets was ondertussen al een tijdje af en hij bleek al gauw een succes te zijn: ik won de jaarlijkse Camerig Classic, zij het met een minder groot deelnemersveld dan gebruikelijk, en een geslaagde training in het Sauerland gaf me ook een boel vertrouwen. Extra groot was dus ook mijn verbazing toen mijn eerste trip naar Frankrijk, samen met Arno, compleet mislukte: bij beide cyclo's had ik een ketting en een rug probleem. De oorzaak voor het eerste probleem ontdekte ik pas toen ik de ketting verving, 4 maanden nadat het gebeurt was: tijdens een rit in de Ardennen vloog m'n ketting er een paar keer af en doordat ik per ongeluk doortrapte (en zo ook de carbon crank verpeste) raakte er ook een schakel getordeerd. Door dit probleem vloog de ketting er toch op een paar vervelende plekken eraf: o.a. tijdens de Challenge Vercors vlak voor het begin van de Col de la Machine, waardoor ik teveel energie verspilde om weer terug te komen, en tijdens La Ventoux vlak voor de afdaling van de tweede klim de Col de la Chaine, waardoor ik met achterstand en irritatie aan de beklimming van de Ventoux begonnen. Snel kwam toen ook al het tweede probleem naar boven: pijn in de rug, waardoor ik uiteindelijk twee keer moest afstappen en ik serieus overwoog om terug te keren. Gelukkig deed ik dat niet: op de kortere heuvels daarna ging alles een stuk beter en na een hercontrole bij Chris Brands, was het probleem al snel weer verholpen.
Na de Challenge Vercors nam ik even een week rust, hierdoor miste ik helaas wel de GF Ardenaisse maar zo zou ik wel goed uitgerust voor de 3 Ballons zou zijn. Het was nog wel even spannend want m'n lichaam nam die dagen wel heel veel rust, waardoor ik bang werd dat ik niet op tijd weer op gang zou komen, maar op een of andere manier activeerde ik weer precies op tijd: ik eindigde 37e en reed een stuk sneller dan mijn optimistische doel. Ook haalde ik in de laatste kilometers nog Rodolphe in, mijn "rivaal" afgelopen twee jaar in de Grand Trophée klassement, en waardoor het laatste steile stuk opeens met gemak ging.
De week daarop ging ik gelijk weer richting de Alpen en bleef ik daar 3 weekenden achter elkaar. Eerst was La Morzine aan de beurt: beetje koude en natte afdaling van de Joux-Verte, maar daarna een leuke rit in de tweede kopgroep en de Joux-Plane viel gelukkig mee. Achteraf jammer dat ik in de afdaling wachtte op m'n mede-afdaler, die (zachtjes) in de berm was beland: mogelijk eerste top-20 plek in bergrit daardoor gemist. La Vaujany ging ook goed, alleen was ik iets te enthousiast met tempo maken op de eerste 2 klimmen, waardoor ik op de 3e niet meer kon volgen. Doordat ik niemand achter me of voor me zag tijdens de eindklim zakte de motivatie een beetje in, maar uiteindelijk was het resultaat nog een stuk beter dan vorig jaar, dus daar was ik wel blij mee. Verder was ik ook heel erg opgelucht dat het klimmen zowat de hele rit soepel ging en dat ik de dag daarna nergens last van had (i.t.t. vorig jaar). Helaas veranderde de gerustheid al weer snel: dinsdag ochtend werd ik zeer beroerd wakker (darmprobleem/mogelijke zonnesteek, alleen waarom een ruime dag later?) en dit duurde vervolgens nog ruim 3 dagen. Toch besloot ik om met de Marmotte mee te doen en aangezien ik me uiteindelijk op zaterdag best goed voelde, had ik zelfs nog de illusie om een redelijk tijd neer te zetten... die duurde in ieder geval niet heel lang: halverwege de Glandon stapte ik al af omdat ik dacht dat m'n band leegliep (=benen) en vanaf Valloire is m'n hartslag niet meer boven laag-D2 gekomen. De afdaling van de Galibier was daarom ook een hel (koud en verkrampt) en eenmaal in Bourg besloot ik maar om direct weer naar de camping te gaan.
Daarna volgde de echte zomer vakantie (mei en juni had ik al vrij omdat ik m'n Bachelor vlak er voor had gehaald). Hier gebeurde eigenlijk ook niet zoveel positiefs, helaas: ik trainde wel maar het ging allemaal niet echt lekker aan de Cote d'Azur en ik liep helaas een voedselvergiftiging op bij een restaurant waardoor ik helaas de Tour de l'Ain niet kon rijden, maar ondanks dat ik me de hele week beroerd voelde en er nog wat dingen mis gingen, heb ik me prima vermaakt als "ploegleider". Gelukkig herstelde ik daarna al weer redelijk snel en reed ik, gezien de omstandigheden, nog prima uitslagen in de Ballons Vosgienne en Ronde Picarde. In Picardië kon ik ook mijn prijs voor het klassement op halen; Rodolphe had weer gewonnen, máár het gat is dit jaar duidelijk kleiner geworden en hij zit nog maar 2 jaar in mijn categorie ;-)
Tenslotte de laatste weken, die in teken stonden van kampioenschappen: beide waren op de Nedereindse Berg, in beide probeerde ik halverwege een paar keer aan te vallen (wat niet meer overleverde dan een aantal mooie foto's) en beide eindigden in een sprint. De eerste trok ik zelf aan, waardoor ik helaas een paar hinderden omdat ik van alle kanten werd ingehaald; bij de andere zat ik in het wiel van 2 mede-Domrenners, die helaas beide onderuit gingen en waar vervolgens nog een paar overheen gingen, waaronder ik.
Ruim 2 weken van herstel zijn nu al weer voorbij en zoals ik al zei, kan ik langzaam weer beginnen met trainen, waar ik natuurlijk heel blij mee ben. Voor de toekomst heb ik afgelopen jaar weer 'n paar wijze lessen geleerd en verder hoop ik dat ik gewoon wat minder pech (/redenen voor smoesjes) heb qua materiaal en gezondheid, in ieder geval had ik afgelopen jaar wel minder last van blessures, er duidelijk progressie was en dat het me in ieder geval één keer is gelukt om te pieken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten