Semaine a l'Oisans

Een week geleden stond de Marmotte op het programma, mogelijk de zwaarste en best bezette cyclo van Frankrijk en voor veel (vooral Nederlandse) fietsers hét hoofddoel van het seizoen. Zoals ik al een paar weken geleden aangaf, had ook ik het plan om de Marmotte tot een succes te volbrengen, zeker nadat dit vorig jaar vanwege een blessure niet was gelukt.

Helaas kan ik nu al verklappen, dat het wederom is mislukt: twee dagen na een geslaagde Vaujany, cyclo in dezelfde vallei die een weekend eerder is, werd ik ziek. Dit duurde tot donderdag. Vervolgens voelde ik me op vrijdag eigenlijk best goed en kreeg ik langzaam de illusie dat ik zaterdag misschien wel weer fit zou zijn, ik had namelijk de dagen ervoor voldoende kunnen uitrusten in bed. Dus zaterdag begon ik met volle moed aan de rit; de Glandon, de eerste klim, ging eigenlijk best goed: op het steile stuk na Le Rivier moest ik zelfs inhouden omdat ik van het groepje "VDB" wegreed. Maar een paar kilometer verder, vlak voor het stuwmeer, was alles al weer compleet anders: ik stapte af omdat ik dacht dat m'n band langzaam aan het leeglopen was, maar dit bleken gewoon m'n benen te zijn... vervolgens heb ik nog met moeite doorgereden tot de top met de illusie dat ik de Galibier nog wel over zou komen met de gelosten uit de grote groep vlak voor me, als ik in de afdaling van Glandon weer de aansluiting zou vinden. Dit lukte maar helaas moest ik op het einde van de afdaling de groep weer laten gaan, omdat ik m'n bidon moest oprapen... vervolgens zat ik in de Maurienne vallei net zoals vorig jaar in een groepje die veel te hard reed, althans in ieder geval voor de waardeloze benen die ik steeds met de Marmotte heb, dus kwam ik wederom leeg aan bij de voet van de Telegraphe.

Deze ging wel iets beter dan vorig jaar, op het kleinste verzetje, maar vlak na Valloire besloot ik niet meer de Alpe op te rijden: ik wilde geen verdere risico's nemen met het oog op de rest van het seizoen en eigenlijk ook omdat de motivatie ontbrak (ik haal niet echt voldoening uit veelvuldig afstappen op de Alpe). Galibier ging vervolgens ook vrij moeizaam, misschien ook omdat ik ondertussen al had besloten zo rustig mogelijk naar boven te rijden. In ieder geval had ik voldoende tijd voor sightseeing en andere mensen aanmoedigen. De afdaling van de Galibier was vervolgens ook niet echt prettig: door gebrek aan energie was m'n hele lichaam verkrampt en de koude wind maakte dit nog wat erger. Pas bij het Lac du Chambon kwam ik weer een beetje op temperatuur en begonnen de benen ook weer een beetje te draaien. Het laatste stuk freewheelde ik nog mee met een groot groepje, waarin iemand van de Volharding minder dan een kilometer voor de rotonde met z'n voorwiel tegen iemands derailleur aankwam en vervolgens een paar spaken verloor! Ik parkeerde bij de ravito naast de rotonde, leverde de chip in en nam een flink bord met hartige lekkernijen, wat zeer goed smaakte want de zoete repen kreeg ik die dag totaal niet naar binnen. Daarna ben ik rustig terug naar de camping gepeddeld, nam ik nóg een bord pasta en vervolgens heb ik als een blok in de schaduw geslapen totdat ik wakker schrok van Kenny (24e!) en Jochem (125e), die ondertussen waren teruggekomen van hun geslaagde ritten. De dag erop voelde ik me goed, zowel mentaal als fysiek, en vertrok ik zonder Grimpee de l'Alpe lekker op tijd richting Nederland.

Dus, helaas weer een mislukte Marmotte (én Trophee de l'Oisans), maar niet een mislukte trip: naast een mooi resultaat bij de Morzine, lukte het me om blessure vrij te blijven t/m de Marmotte en bij de Vaujany kon ik mijn snelle tijd van vorig jaar deze keer met 8 minuten verbeteren; voor de volledigheid volgt hier nog een kort verslag van die rit.

Voorbereiding voor de Vaujany ging goed: op donderdag reed ik nog een rondje Grand Serre-Ornon samen met Jochem, Kenny en Maurice. De eerste klim, Alpe du Grand Serre, bleek toch weer langer dan dat ik me herinnerde van vorig jaar, verder leek het tempo nu ook een stuk beter, dus hield ik er een goed gevoel aan over. Vrijdag en zaterdag deden we rustig aan: wat koffieritjes richting Bourg d'Oisans en de fietsen in orde maken. Zondag ochtend voelde ik me ook prima: goed geslapen en de temperatuur was al snel aangenaam. De start was gelukkig ook snel, ik had nog wel even een woordenwisseling met een Fransman, die halverwege het voorste startvak stond en zéér gesteld was op de ongebruikte ruimte om hem heen terwijl hij daar niks had te zoeken want een paar meter na de startmat haalde ik hem al weer in... In de aanloop naar Séchilienne waren er nog een paar valpartijen, maar met goed opletten en doortrappen lukte het prima om voorin aan de klim te beginnen.

De eerste kilometers hielden de tenoren zich nog even koest en kon ik dus nog even de aansluiting houden, wat natuurlijk wel leuk was. Maar na zo'n 4km steeg het tempo toch langzaam en vormde er zich een mooie tweede groep met o.a. Hendrik Vos, Edith (=VDB) en Elias (mede Domrenner). De kopgroep bleef nog een tijdje in zicht, maar uit het verslag van Kenny bleek dat op het laatste stuk er toch serieus werd doorgetrokken (+30km/u) door o.a. Bert en Michel. Ik vond het in ieder geval wel prima in het tweede groepje, kon goed op souplesse rijden en dankzij de voorbereiding kon ik de klim ook goed indelen. In het laatste deel ging ik ook maar op kop rijden (a.i. tempo verhogen), omdat anders Hendrik en Edith al het werk moesten opknappen. De laatste kilometer nam ik ook maar voor rekening, omdat het lekker bleef gaan en ik wilde graag op kop rijden bij het aanpakken van de bidons, maar die bleken wat later te komen dus duurde de inspanning toch iets langer dan ik had gepland. In de vallei na de klim bleef ik goed meedraaien, om de benen op gang te houden en het animo ontbrak een beetje in de groep. Vervolgens naar de Col d'Ornon ook niet super zuinig gereden: op de drempel naar Entraigeus wilde ik niet naar het binnenblad schakelen en in de laatste 3km van de Ornon tweemaal in plaats van op kop gereden, wederom het tempo zitten verhogen. De laatste kilometer viel daarom toch een beetje tegen, maar het lukte me wel om in het groepje (die wel iets verkleind was) boven te komen. In het eerste stuk van de (niet al te makkelijke) afdaling ging ik vervolgens snel weer naar voren en de rest van de afdaling heb ik samen afgedaald met een Fransman: onderaan hadden we een halve minuut voorsprong op de eerst volgende.

In de vallei probeerde ik nog wat te eten en bij te komen in het groepje, die zich langzaamaan weer vormde. Bij de afslag voor Allemont faalde ik de bidon aan te pakken, maar opzich maakte dat niet zoveel uit: door in Villard-Reculas en Alpe d'Huez een beker te pakken en bovenop de Sarenne m'n bidonnen te vullen had ik voldoende drinken tot aan de finish en zo hoefde ik ook geen volle bidon extra mee naar boven te sjouwen. De klim ging eigenlijk ook wel goed: helaas lukte het me niet om bij Edith en Hendrik te blijven, maar tot aan Villard-Reculas kwam ik goed vooruit en in de tweede helft kon ik de schade beperken door een Belgdie me inhaalde bij de eerste waterstop, in het vizier te houden. De afdaling van de Sarenne was zoals gewoonlijke weer een drama, maar gelukkig kwam ik veilig en toch nog redelijk rap beneden: de Belg die op het einde van de klim toch nog redelijk was uitgelopen, mede ook omdat ik de bidonnen moest vullen, haalde ik vlak na Lac du Chambon weer in, nadat hij ook had ingezien dat we beter samen het laatste stuk door de vallei konden rijden. Wel begon ik me al redelijk leeg te voelen: m'n kopbeurten stelde niet zoveel meer voor en op het klimmetje vlak voor Lac du Verney moest ik 'm ook al snel laten gaan. Ondertussen was het ook behoorlijk warm geworden, dus bij de eerste volgende stop pakte ik een paar bekers water (had beter een fles kunnen vragen). Vervolgens, omdat ik niemand voor of achter me zag, reed ik rustig richting de voet van de eindklim (5km à 9%). In de eerste kilometer, vlak na de eerste haarspeldbocht, kwam ik Rob van Cyclobenelux tegen, die me luid zat aan te moedigen en waardoor ik nog wat extra motivatie kwam. Helaas was dat van korte duur: de volgende bochten probeerde ik eigenlijk zo lang mogelijk te maken (vroeg nog een local me nat te spuiten met z'n tuinslang) en op de steilste stukken zat ik toch behoorlijk te zigzaggen. Slechts in de laatste kilometer ging het nog een beetje voorruit omdat een tijd binnen de 6u15 in bereik lag, maar dan moest ik wel eventjes doorrijden. Uiteindelijk kwam ik na 6 uur, 14 minuten en 50 seconden over de lijn: 8 minuten sneller dan vorig jaar en slechts 1 plek (na een aantal correcties omdat heel wat mensen, die ingeschreven waren voor de lange afstand op de dag zelf besloten de korte te doen) verwijderd van m'n optimistische top-25 doel!

Luid aangemoedigd door Rob, nog 4 kilometer klimmen tot finish La Vaujany

Een mooi resultaat dus, zeker omdat ik niet "gepland" had al top te zijn; al was dat "plannen" makkelijker gezegd dan gedaan: ik was al top bij de Trois Ballons en vervolgens is het waarschijnlijk toch langzaam achteruit gegaan. Maar uit het verhaal hierboven zijn toch wat minpunten te concluderen: ik vond het wel grappig om op de eerste twee klimmen het tempo te verhogen, maar als ik dat niet had gedaan had ik waarschijnlijk langer kunnen volgen op de derde klim, en door de extra inspanningen (en gebrek aan richtpunten) ben ik niet tevreden over het tempo en gevoel op de eindklim. Maar goed, het was een mooie dag, ik heb me (vooral het eerste deel) goed vermaakt, het resultaat was mooi en de volgende dag voelde ik me prima (al was dat dus voor korte duur). Nu ben ik ondertussen al weer een week thuis, ben ik al weer redelijk hersteld van de ziekte en kijk ik al weer uit naar de volgende doelen: paar weken trainen aan de Côte d'Azur, waarschijnlijk de Risoul Vauban en tenslotte nog de Tour de l'Ain (meerdaagse met persoonlijk én team klassement). Ik zal waarschijnlijk wel regelmatig een stukje tekst of een mooie foto plaatsen, dus à bientôt!