Januari 2012: mijn positieve mening over Chris Brands heb ik helaas moeten bijstellen: ondanks verschillende pogingen, weigert hij te reageren op mijn vraag. De vraag was als volgt: "na mijn tweede keuring heb ik geen aparte positie resultaten op papier ontvangen, ondanks dat de geometrie van mijn Trek en Canyon compleet verschillend zijn; was dit een vergissing of is dit gebruikelijk?" Indien het tweede gold, vond ik dit toch niet professioneel, omdat niet iedereen realiseert dat de geometrie tussen 2 frame's zo kan verschillen... mogelijk hanteert hij een maximaal aantal reacties (namelijk 1) na een behandeling, hoe dan ook ben ik achteraf gezien toch zeer teleurgesteld in zijn houding. Tenslotte twijfel ik nu ook over zijn analyse methode: hij kijkt alleen maar van de zijkant en kijk niet echt naar hoe de rug en heupen over de breedtegraad staan. Dus bij deze geef ik hem, ondanks wat ik hieronder schrijf, een negatieve beoordeling.
Afgelopen seizoen had ik helaas het probleem dat wanneer ik een tijdje rust nam de pijntjes van het fietsen binnen de perken bleven, maar telkens wanneer ik weer intensiever begon te trainen stapelde ze langzaam maar zeker weer op. Over het algemeen bleven het bij pijntjes, totdat ik na La Vaujany opeens met een serieuze blessure te maken kreeg en ik in het najaar het gevoel bleef, dat ik niet echt goed op de fiets zat. Dus besloot ik er maar wat aan te doen en niet te wachten totdat de Canyon af zou zijn: ik wilde zo vroeg mogelijk in het seizoen met een goede positie kunnen trainen en zodoende had ik een afspraak bij Chris Brands's Fietsmeting.nl gemaakt voor de Trek en mijzelf.
17 december 2010
10 december 2010
Goodies
Geen Sinterklaas of Kerstman voor mij dit jaar, dus moest ik zelf voor de cadeautjes zorgen en dat heb ik meteen ook maar goed aangepakt!
- Specialized Prevail helm
3 december 2010
Eerste Tacx training van het seizoen
Zojuist de eerste effectieve training voor het aankomende seizoen op de Tacx afgewerkt: 4 intensieve blokjes van 4' op 300watt (hartslagzone D3).
Ondanks dat ik me afgelopen dagen echt flut voelde (spierpijn, vermoeiheid, last van de kou), ging de training echt lekker. Het was in ieder geval een stuk plessanter (lees: warmer) in de kamer, dan afgelopen zondag in de koude buitenlucht.
Aangezien de sneeuw waarschijnlijk nog wel een tijdje blijft liggen, zullen er ook lange (saaie) duurtrainingen op de Tacx moeten worden afgewerkt. Voor aankomende zondag staat de eerste op de planning: 3 uurtjes extensief en soepel peddelen. Om de verveling een beetje te beperken ga ik denk maar afgelopen Parijs-Roubaix kijken, aangezien ik die door de St. Jozefklassieker gemist heb. Leuk is anders: winnaar is natuurlijk al bekend, maar het is altijd mooi om Spartacus in de aanval te zien.
22 november 2010
Gespot in Le Cycle
Zoals ik al meldde in het verslag van de Cyclo Manche , hoopte ik erop dat mijn interview na de race met iemand van Velo Magazine in het volgende tijdschrift zou komen. Maar helaas, na een poos wachten (de editie over het overlijden van Laurent Fignon kreeg voorrang), bleek er slechts een minimaal verslag aan de race te zijn geweid.
14 november 2010
In de pocket!
Joehoe, sinds afgelopen week ben ik in bezit van het heuse Klimmersbrevet.
Voor dit "brevet" moet je binnen drie jaar minimaal 8 uit een lijst van 14 tochten rijden, die vooral door heuvelachtige gebieden gaan en tussen de 180 en 220km lang zijn.
3 oktober 2010
Nog een maandje knallen
Bij deze een korte samenvatting van mijn laatste 4 weken van het seizoen.
11 september: La Ronde Picarde + Grand Trophée Diner
De laatste cyclo van het seizoen ging best goed, voor een kort verslag: klik hier.
's Avond waren we nog uitgenodigd voor een gezellig diner en de prijsuitreiking van de Grand Trophée.
19 september: De Tweelandekoers
Mijn eerste echte klassieker ooit en als doel had ik gesteld om uit te rijden.
Meerijden lukte prima, het meest vermoeiende was vooral het constant (misschien iets te veel) focussen.
Maar na 100km, toen de plaatselijke ronden begonnen, ijsde het tempo toch zijn tol en begon ik het zwaar te krijgen. Alleen gold dit voor de meesten anderen ook en per ronde kroop ik steeds iets meer naar voren, terwijl de groep verder uitdunde.
In de laatste kilometer even aangevallen (voor de 14e plek), maar uiteindelijk toch teruggepakt en 28e geworden: eerste keer een premie mogen ontvangen! :-)
25 september: CTWT clubkampioenschap
Op de Nedereindseberg te Utrecht streden zo'n 25 man voor de CTWT kampioenstitel. Na de Tweelandenkoers en een zware NCK training de dag daarop was ik een beetje ziek geworden, dus de conditie was niet echt super.
Ik probeerde nog wel een paar keer door te rijden op het korte klimmetje, maar de meeste keren bleef de groep gewoon in m'n wiel en de andere keren zat ik alleen en solo in de aanval leek me niet zo succesvol.
Toen er een flinke bui langs kwam, was de pret voorbij en belande ik achterin de groep. Ik bleef nog wel gewoon doorrijden, maar ik had eigenlijk al mijn podium kansen laten schieten.
In de een-na-laatste ronde nog één keer een poging gewaagd op het heuveltje, maar uiteindelijk werd het toch een sprint, met Marcel als winnaar en ik 9e.
2 oktober: NCK ploegentijdrit
Als figuurlijke kers op de taart had ik ook nog als doel gesteld om mee te doen met het NCK te Hoogezand: een zesmans ploegentijdrit over bijna 50km.
De weken daarvoor hadden we met de Domrenners al intensief op de discipline getraind, waardoor ik helaas ook steeds ziek bleef, en dankzij o.a. een goede prestatie in de Tweelandenkoers had ik een plekje in het team weten te bemachtigen.
De rit ging aan de ene kant goed, omdat ik bij de groep kon blijven tot aan de finish, maar andere kant was het een beetje een teleurstelling, omdat ik door verkoudheid en niet echt een goede tijdrithouding al na 20km niet zoveel meer aan kopwerk kon bijdragen.
Hoe dan ook vond ik het wel leuk om mee te mogen doen, bij zo'n ploegentijdrit komt toch een stuk meer techniek en teamwork bij kijken.
Oktober: rust periode
Zoals ik al aangeef, zal ik het aankomende weken wat rustiger aan doen. Maar buiten dat ik vooral de behoefte hem om eerst even volledig te genezen, is de drang om met het volgende seizoen te beginnen al voldoende aanwezig. Dus een complete stop zit er niet in: bij mooi weer stap ik gewoon op de fiets om souplesse en gewicht een beetje op peil te houden.
Verder zal ik vanaf eind oktober beginnen met fitness, diverse zaalsporten voor een betere Core-stability (Balance en misschien Yoga) en als het weer tegen zit natuurlijk Tacx'n ; van het afgelopen Wereldkampioenschap in Australië heb ik slechts de laatste ronde gezien, dus ik heb nog mooi materiaal voor een lange indoor duurtraining ;-)
Binnenkort zal ik ook een "Terugblik 2010" maken, waarin ik natuurlijk de (vele) hoogte- en (niet zo vele) dieptepunten van afgelopen jaar bespreek en waarin ik misschien ook al iets kan vertellen over volgend seizoen, ik heb er ieder geval al zin in.
Groeten en tot snel!
11 september: La Ronde Picarde + Grand Trophée Diner
De laatste cyclo van het seizoen ging best goed, voor een kort verslag: klik hier.
's Avond waren we nog uitgenodigd voor een gezellig diner en de prijsuitreiking van de Grand Trophée.
19 september: De Tweelandekoers
Mijn eerste echte klassieker ooit en als doel had ik gesteld om uit te rijden.
Meerijden lukte prima, het meest vermoeiende was vooral het constant (misschien iets te veel) focussen.
Maar na 100km, toen de plaatselijke ronden begonnen, ijsde het tempo toch zijn tol en begon ik het zwaar te krijgen. Alleen gold dit voor de meesten anderen ook en per ronde kroop ik steeds iets meer naar voren, terwijl de groep verder uitdunde.
In de laatste kilometer even aangevallen (voor de 14e plek), maar uiteindelijk toch teruggepakt en 28e geworden: eerste keer een premie mogen ontvangen! :-)
25 september: CTWT clubkampioenschap
Op de Nedereindseberg te Utrecht streden zo'n 25 man voor de CTWT kampioenstitel. Na de Tweelandenkoers en een zware NCK training de dag daarop was ik een beetje ziek geworden, dus de conditie was niet echt super.
Ik probeerde nog wel een paar keer door te rijden op het korte klimmetje, maar de meeste keren bleef de groep gewoon in m'n wiel en de andere keren zat ik alleen en solo in de aanval leek me niet zo succesvol.
Toen er een flinke bui langs kwam, was de pret voorbij en belande ik achterin de groep. Ik bleef nog wel gewoon doorrijden, maar ik had eigenlijk al mijn podium kansen laten schieten.
In de een-na-laatste ronde nog één keer een poging gewaagd op het heuveltje, maar uiteindelijk werd het toch een sprint, met Marcel als winnaar en ik 9e.
2 oktober: NCK ploegentijdrit
Als figuurlijke kers op de taart had ik ook nog als doel gesteld om mee te doen met het NCK te Hoogezand: een zesmans ploegentijdrit over bijna 50km.
De weken daarvoor hadden we met de Domrenners al intensief op de discipline getraind, waardoor ik helaas ook steeds ziek bleef, en dankzij o.a. een goede prestatie in de Tweelandenkoers had ik een plekje in het team weten te bemachtigen.
De rit ging aan de ene kant goed, omdat ik bij de groep kon blijven tot aan de finish, maar andere kant was het een beetje een teleurstelling, omdat ik door verkoudheid en niet echt een goede tijdrithouding al na 20km niet zoveel meer aan kopwerk kon bijdragen.
Hoe dan ook vond ik het wel leuk om mee te mogen doen, bij zo'n ploegentijdrit komt toch een stuk meer techniek en teamwork bij kijken.
Oktober: rust periode
Zoals ik al aangeef, zal ik het aankomende weken wat rustiger aan doen. Maar buiten dat ik vooral de behoefte hem om eerst even volledig te genezen, is de drang om met het volgende seizoen te beginnen al voldoende aanwezig. Dus een complete stop zit er niet in: bij mooi weer stap ik gewoon op de fiets om souplesse en gewicht een beetje op peil te houden.
Verder zal ik vanaf eind oktober beginnen met fitness, diverse zaalsporten voor een betere Core-stability (Balance en misschien Yoga) en als het weer tegen zit natuurlijk Tacx'n ; van het afgelopen Wereldkampioenschap in Australië heb ik slechts de laatste ronde gezien, dus ik heb nog mooi materiaal voor een lange indoor duurtraining ;-)
Binnenkort zal ik ook een "Terugblik 2010" maken, waarin ik natuurlijk de (vele) hoogte- en (niet zo vele) dieptepunten van afgelopen jaar bespreek en waarin ik misschien ook al iets kan vertellen over volgend seizoen, ik heb er ieder geval al zin in.
Groeten en tot snel!
6 september 2010
Invasion of a Dutchman
Iets eerder dan gepland, maar vanwege een beter dan verwacht resultaat, breng ik alvast verslag van mijn deelname aan La Cyclomanche Master.
Afgelopen vrijdag ochtend vertrok ik met Wim, mede Grand Trophée deelnemer, richting Normandië voor al weer mijn 7e Sportcommunication cyclo dit jaar.
Na een relaxte reis, kwamen we aan in het redelijk bekende dorpje St. Mere-Eglise, waarna we vervolgens nog iets verder het platteland in moesten om bij de Chambre d'Hotes "La Fiere" (aanrader!) te komen.
Daarna maakten we een kort rondje met de fiets om de benen wat los te trappen en werden we meteen geconfronteerd met een hoop WW-II dingen.
Dit gold ook voor onze verblijfplaats, de eigenaars hadden een hoop over de oorlog en de daarop volgende herdenkingen te vertellen, dus werd mijn geschiedenis-kennis ook nog een beetje opgefrist!
De dag daarop vertrokken we met de auto richting Briquebec, zodat we vanuit daar de eerste heuvels een beetje konden verkennen en zo ook nog een beetje van de west-kust van La Manche konden genieten, aangezien de dag daarop waarschijnlijk weinig tijd voor was.
De rit ging wel lekker en de verkenning bleek uiteindelijk een goede keuze te zijn, aangezien er een aantal lastige hellingen in zaten en met de auto hadden we nu ook het eerste stuk gezien.
's Avonds hadden we vervolgens in een heerlijk, maar afgelegen, Italiaans restaurant gegeten: Tagliatelli met Escargots (eerste keer, best lekker) en als dessert Tiramisu!
Dus ik kon met een gerust gevoel, goed gevulde maag en prima verkenning gaan slapen, en dan nu het verslag van de dag zelf.
Toen we rond 7u50 aankwamen in St. Mere-Eglise stond er al een flinke groep (+/- 400 man) in het startvak en er stonden ook al een hoop mensen langs de eerste paar honderd meters te wachten op het vertrek van de renners.
Ik plaatste me ergens in het midden van het voorste vak en wachtte redelijk ongeduldig op het startschot, dit omdat ik me had ingesteld op een vrij snelle en chaotische start.
Uiteindelijk bleek dit wel mee te vallen: het tempo ging wel meteen ruim in de 40, maar ik pikte het tempo vrij gemakkelijk op en er was ook voldoende ruimte om naar voren te gaan.
Vervolgens bleef het tempo de eerste 40km vrij hoog, vooral op de klimmetjes. Ik zorgde ervoor om voorin te blijven, maar hierdoor reed ik indirect ook veel op kop en heb ik ook een paar onnodige gaten zitten dichten, in de angst dat ik te vroeg de groep zou verliezen.
Uiteindelijk bleek dit allemaal overbodig en niet zo slim te zijn: op een gegeven moment zijn er 6 mannen (5 Elite en een ex-Prof) vertrokken en vervolgens bleef er een grote groep van zo'n 60 man over én zakte langzamerhand het tempo ook iets.
Achteraf baalde ik een beetje want als ik had geweten, dat er buiten de kopgroep er zo'n grote groep zou overblijven had ik natuurlijk niet zoveel voorin gereden.
Maar goed, ik zat dus in de tweede groep (incl. Thierry Marie, waarmee ik tijdens én achteraf de rit nog een praatje mee heb gemaakt :-)) en ondanks dat het tempo was gezakt, werd er toch nog goed doorgereden: toen eenmaal de finale begon waren we nog maar met 30 man.
Ik skip nu even door, aangezien het midden stuk van de rit niet zo speciaal was: gewoon kalm gehouden, goed blijven eten & drinken en beetje genoten van de omgeving.
Dus, de finale: zoals ik al heb gezegd, we waren nog met zo'n 30 man, waarvan misschien de helft een beetje actief zat mee te rijden vooraan.
Het laatste stuk van de rit was vrij plat, maar toen er op 20km van de finish er een heuvelrug op doemde, besloot ik het tempo op te voeren. De meesten konden volgen, dus qua ontsnapping was het niet succesvol, maar vervolgens zette een jonge Franse locale Eliterenner, onder aanmoediging van de oudere locals, zich op kop en voerde het tempo nogmaals op en zette dit door tot een tweede heuveltje. Twee anderen besloten toen een aanval te plaatsen, maar bovenaan bleek de groep nog redelijk compleet.
Daarna volgde een tiental ontsnappingspogingen op het platte, die allemaal nergens op uit draaide.
Ik was ondertussen redelijk bijgekomen van de tempo versnellingen op de heuveltjes en besloot vervolgens even door te trekken op kop, zodat er misschien minder mensen geneigd zouden zijn om weg te springen.
Alleen toen ik achterom keek, bleek niemand in mijn wiel te zitten en, na even getwijfeld te hebben, besloot ik door te trappen en te wachten totdat er iemand achter me aan zou komen.
Toen er na een aantal honderd meter nog niemand was gekomen en het gat zelfs iets was vergroot, besloot ik, aangezien ik in een groep van 30 bij de finish waarschijnlijk ergens achterin zou eindigen, dat ik zelf de koers hard moest maken en gewoon er voor moest gaan.
Dat deed ik vervolgens dus ook en ondanks het zware eerste uur en het lange middenstuk, ging het eigenlijk nog verrassend goed: het deed wel ontzettend pijn, maar terwijl de kilometers voorbijvlogen en ik me al een beetje Cancellara begon te voelen, hield ik een gat van 10 seconden. Ik werd zelfs aangemoedigd door de motards, die ons de hele dag had geassisteerd, en langzamerhand begon ik te geloven dat ik het misschien wel ging redden... alleen op zo'n 3km voor de finish kwam er langzaam maar zeker een groepje van 5 man naar met toe en vervolgens na een haakse bocht en stuk vals plat konden ze me helaas terug pakken.
Maar in plaats van dat ze meteen door zouden rijden, werd ik meteen op de tweede plek gezet en verwachte ze al gauw dat ik op kop door ging rijden.
Wat ik uiteindelijk ook maar deed, aangezien ik inmiddels toch alles al had gegeven en ik niet wilde dat de andere 25 man bij ons zouden terug keren.
Gelukkig nam de eerder genoemde jonge fransman ook nog even over, maar de laatste kilometer zat ik weer op kop, waarop ze alle vijf bij de finish over me heen sprintte.
Maar goed, ik was al ruim tevreden dat mijn aanval half geslaagd (12e i.p.v. >20e) was en dat ik nog zo lang hard kon doorrijden in de finale.
In ieder geval, had ik tijdens die laatste 10 kilometer het echte koersgevoel te pakken. Ik had het al een paar keer afgelopen jaar in cyclo's in de bergen, maar ik had niet verwacht, dat ik ook op het vlakke in de finale van een Cyclo de koers kon meebepalen.
Tenslotte heeft deze rit me ook een hoop vertrouwen gegeven voor La Ronde Picarde (aankomend weekend) en de daarop volgende vlakkere koersjes in Nederland.
Afgelopen vrijdag ochtend vertrok ik met Wim, mede Grand Trophée deelnemer, richting Normandië voor al weer mijn 7e Sportcommunication cyclo dit jaar.
Na een relaxte reis, kwamen we aan in het redelijk bekende dorpje St. Mere-Eglise, waarna we vervolgens nog iets verder het platteland in moesten om bij de Chambre d'Hotes "La Fiere" (aanrader!) te komen.
Daarna maakten we een kort rondje met de fiets om de benen wat los te trappen en werden we meteen geconfronteerd met een hoop WW-II dingen.
Dit gold ook voor onze verblijfplaats, de eigenaars hadden een hoop over de oorlog en de daarop volgende herdenkingen te vertellen, dus werd mijn geschiedenis-kennis ook nog een beetje opgefrist!
De dag daarop vertrokken we met de auto richting Briquebec, zodat we vanuit daar de eerste heuvels een beetje konden verkennen en zo ook nog een beetje van de west-kust van La Manche konden genieten, aangezien de dag daarop waarschijnlijk weinig tijd voor was.
De rit ging wel lekker en de verkenning bleek uiteindelijk een goede keuze te zijn, aangezien er een aantal lastige hellingen in zaten en met de auto hadden we nu ook het eerste stuk gezien.
's Avonds hadden we vervolgens in een heerlijk, maar afgelegen, Italiaans restaurant gegeten: Tagliatelli met Escargots (eerste keer, best lekker) en als dessert Tiramisu!
Dus ik kon met een gerust gevoel, goed gevulde maag en prima verkenning gaan slapen, en dan nu het verslag van de dag zelf.
Toen we rond 7u50 aankwamen in St. Mere-Eglise stond er al een flinke groep (+/- 400 man) in het startvak en er stonden ook al een hoop mensen langs de eerste paar honderd meters te wachten op het vertrek van de renners.
Ik plaatste me ergens in het midden van het voorste vak en wachtte redelijk ongeduldig op het startschot, dit omdat ik me had ingesteld op een vrij snelle en chaotische start.
Uiteindelijk bleek dit wel mee te vallen: het tempo ging wel meteen ruim in de 40, maar ik pikte het tempo vrij gemakkelijk op en er was ook voldoende ruimte om naar voren te gaan.
Vervolgens bleef het tempo de eerste 40km vrij hoog, vooral op de klimmetjes. Ik zorgde ervoor om voorin te blijven, maar hierdoor reed ik indirect ook veel op kop en heb ik ook een paar onnodige gaten zitten dichten, in de angst dat ik te vroeg de groep zou verliezen.
Uiteindelijk bleek dit allemaal overbodig en niet zo slim te zijn: op een gegeven moment zijn er 6 mannen (5 Elite en een ex-Prof) vertrokken en vervolgens bleef er een grote groep van zo'n 60 man over én zakte langzamerhand het tempo ook iets.
Achteraf baalde ik een beetje want als ik had geweten, dat er buiten de kopgroep er zo'n grote groep zou overblijven had ik natuurlijk niet zoveel voorin gereden.
Maar goed, ik zat dus in de tweede groep (incl. Thierry Marie, waarmee ik tijdens én achteraf de rit nog een praatje mee heb gemaakt :-)) en ondanks dat het tempo was gezakt, werd er toch nog goed doorgereden: toen eenmaal de finale begon waren we nog maar met 30 man.
Ik skip nu even door, aangezien het midden stuk van de rit niet zo speciaal was: gewoon kalm gehouden, goed blijven eten & drinken en beetje genoten van de omgeving.
Dus, de finale: zoals ik al heb gezegd, we waren nog met zo'n 30 man, waarvan misschien de helft een beetje actief zat mee te rijden vooraan.
Het laatste stuk van de rit was vrij plat, maar toen er op 20km van de finish er een heuvelrug op doemde, besloot ik het tempo op te voeren. De meesten konden volgen, dus qua ontsnapping was het niet succesvol, maar vervolgens zette een jonge Franse locale Eliterenner, onder aanmoediging van de oudere locals, zich op kop en voerde het tempo nogmaals op en zette dit door tot een tweede heuveltje. Twee anderen besloten toen een aanval te plaatsen, maar bovenaan bleek de groep nog redelijk compleet.
Daarna volgde een tiental ontsnappingspogingen op het platte, die allemaal nergens op uit draaide.
Ik was ondertussen redelijk bijgekomen van de tempo versnellingen op de heuveltjes en besloot vervolgens even door te trekken op kop, zodat er misschien minder mensen geneigd zouden zijn om weg te springen.
Alleen toen ik achterom keek, bleek niemand in mijn wiel te zitten en, na even getwijfeld te hebben, besloot ik door te trappen en te wachten totdat er iemand achter me aan zou komen.
Toen er na een aantal honderd meter nog niemand was gekomen en het gat zelfs iets was vergroot, besloot ik, aangezien ik in een groep van 30 bij de finish waarschijnlijk ergens achterin zou eindigen, dat ik zelf de koers hard moest maken en gewoon er voor moest gaan.
Dat deed ik vervolgens dus ook en ondanks het zware eerste uur en het lange middenstuk, ging het eigenlijk nog verrassend goed: het deed wel ontzettend pijn, maar terwijl de kilometers voorbijvlogen en ik me al een beetje Cancellara begon te voelen, hield ik een gat van 10 seconden. Ik werd zelfs aangemoedigd door de motards, die ons de hele dag had geassisteerd, en langzamerhand begon ik te geloven dat ik het misschien wel ging redden... alleen op zo'n 3km voor de finish kwam er langzaam maar zeker een groepje van 5 man naar met toe en vervolgens na een haakse bocht en stuk vals plat konden ze me helaas terug pakken.
Maar in plaats van dat ze meteen door zouden rijden, werd ik meteen op de tweede plek gezet en verwachte ze al gauw dat ik op kop door ging rijden.
Wat ik uiteindelijk ook maar deed, aangezien ik inmiddels toch alles al had gegeven en ik niet wilde dat de andere 25 man bij ons zouden terug keren.
Gelukkig nam de eerder genoemde jonge fransman ook nog even over, maar de laatste kilometer zat ik weer op kop, waarop ze alle vijf bij de finish over me heen sprintte.
Maar goed, ik was al ruim tevreden dat mijn aanval half geslaagd (12e i.p.v. >20e) was en dat ik nog zo lang hard kon doorrijden in de finale.
In ieder geval, had ik tijdens die laatste 10 kilometer het echte koersgevoel te pakken. Ik had het al een paar keer afgelopen jaar in cyclo's in de bergen, maar ik had niet verwacht, dat ik ook op het vlakke in de finale van een Cyclo de koers kon meebepalen.
Tenslotte heeft deze rit me ook een hoop vertrouwen gegeven voor La Ronde Picarde (aankomend weekend) en de daarop volgende vlakkere koersjes in Nederland.
1 september 2010
75 days of Summer
Aangezien vandaag de meteorologische zomer is afgelopen en het al een tijd geleden is sinds mijn laatste bericht, vond ik het wel een mooi moment om een kleine update te plaatsen.
Dus ... wat heb ik allemaal gedaan sinds de Marmotte, nou een hoop!
Toen ik terugkwam in Nederland moest ik meteen aan de bak voor twee tentamens, waarvan uiteindelijk eentje mislukte, maar de andere was ruim voldoende, dus kon ik afgelopen jaar tevreden afsluiten met slechts 1 mislukt vak.
Daarna heb ik nog wat gewerkt (al dat reizen is helaas niet gratis) en ook alvast het frame voor mijn nieuwe fiets met 50%-TdF korting aangeschaft!)
Vervolgens was het al gauw weer tijd voor vakantie
, deze keer niet voor het fietsen maar gewoon voor plezier met mijn ouders en zusje. Voor de zoveelste keer was onze bestemming een geweldige camping in de buurt van Porto-Vecchio, Corsica, waar ik ook een hoop franse, italiaanse en duitse kennissen terugzag.
Aangezien het zo leuk daar was, ben ik niet zo heel veel aan trainen gekomen en voelde ik me ook niet zo fit, al is rijden op Corsica sowieso een stuk zwaarder door de hitte, wind en zware wegen.
Toch lukte het om de laatste week weer een beetje ritme en motivatie te vinden en heb ik ook nog samen met Jacques (mede-deelnemer Grand Trophée) eindelijk een rondje gereden, die ik altijd al had willen rijden: Porto-Vecchio - Solenzara - Col de Bavella (foto rechtsonder) - Zonza - Col d'Illarata - Porto - Vechio. Mede door wind mee op het lange stuk richting Solenzara, eindelijk weer beetje een prima klimritme en natuurlijk de prachtige omgeving was het echt een zeer geslaagde rit.
Na drie heerlijke weken, moesten we Corsica helaas verlaten, maar gelukkig gingen we nog niet meteen naar huis: eerst gingen we nog 10 dagen naar Entrevaux (Alpes-Maritimes) om vervolgens daarna nog een weekend in Bourg-d'Oisans te verblijven, zodat ik kon deelnemen aan La Marco Pantani Mermorial. Later meer daar over, nu eerst verder met mijn poging om zo snel mogelijk weer een redelijke vorm te pakken te krijgen.
Tijdens de eerste twee ritten deed ik een beetje rustig aan en probeerde ik vooral wat langere klimmetjes (o.a. Valberg en Colle St. Michel) op souplesse na boven te rijden. Maar na een regenachtige rustdag stond er wel een intensieve training op het programma: 3 x de Col de St. Raphaël, die niet al te lang en steil is, maar daardoor wel goed in te delen is en je daardoor ook makkelijk gecontroleerd helemaal stuk kan rijden. De bedoeling was om steeds iets harder te gaan, wat ook lukte ondanks dat ik bij de eerste keer al het gevoel had dat ik iets te snel was gegaan... Na een omweggetje via de Col de Trebuchet, kwam ik redelijk gaar terug op de camping, maar wel zeer tevreden en met ook iets meer vertrouwen.
De dag daarop maar een rustdag gehouden, om de dag daarna wederom een stevige training te houden (en wederom een rit, die al een tijdje op mijn verlanglijst stond): de Route des Trois Cols. Dit is o.a. een toertocht, die ik een paar jaar geleden ook had gedaan, alleen had ik toen maar de halve versie gedaan, dus eigenlijk 1 1/2 Cols. Toen begon de tocht in Barcelonette en beklom ik de Col de la Cayolle van beide kanten. Deze keer ging ik eerst over de Col de la Cayolle, vervolgens de Col d'Allos en tenslotte de lastige Col de Champs.
Doordat ik relatief rustig reed en goed at, ging de rit eigenlijk verrasend goed en ondanks dat de laatste klim vrij onregelmatig is (met veel 9-10% stukken) had ik eigenlijk weinig last van krampen of oververmoeide benen.
Helaas moest ik na een heerlijke afdaling en even heerlijke Magnum, wel nog helaas 40km (licht dalend) tot aan de camping tegen een zeer vervelende tegenwind beuken.
Maar goed, de training was in ieder geval geslaagd en ik begon er ook al een beetje in te geloven, dat de conditie voldoende was teruggekeerd voor een fatsoenlijke plek in de naderende cyclo.
Dus ... wat heb ik allemaal gedaan sinds de Marmotte, nou een hoop!
Toen ik terugkwam in Nederland moest ik meteen aan de bak voor twee tentamens, waarvan uiteindelijk eentje mislukte, maar de andere was ruim voldoende, dus kon ik afgelopen jaar tevreden afsluiten met slechts 1 mislukt vak.
Daarna heb ik nog wat gewerkt (al dat reizen is helaas niet gratis) en ook alvast het frame voor mijn nieuwe fiets met 50%-TdF korting aangeschaft!)
Vervolgens was het al gauw weer tijd voor vakantie
, deze keer niet voor het fietsen maar gewoon voor plezier met mijn ouders en zusje. Voor de zoveelste keer was onze bestemming een geweldige camping in de buurt van Porto-Vecchio, Corsica, waar ik ook een hoop franse, italiaanse en duitse kennissen terugzag.Aangezien het zo leuk daar was, ben ik niet zo heel veel aan trainen gekomen en voelde ik me ook niet zo fit, al is rijden op Corsica sowieso een stuk zwaarder door de hitte, wind en zware wegen.
Toch lukte het om de laatste week weer een beetje ritme en motivatie te vinden en heb ik ook nog samen met Jacques (mede-deelnemer Grand Trophée) eindelijk een rondje gereden, die ik altijd al had willen rijden: Porto-Vecchio - Solenzara - Col de Bavella (foto rechtsonder) - Zonza - Col d'Illarata - Porto - Vechio. Mede door wind mee op het lange stuk richting Solenzara, eindelijk weer beetje een prima klimritme en natuurlijk de prachtige omgeving was het echt een zeer geslaagde rit.
Na drie heerlijke weken, moesten we Corsica helaas verlaten, maar gelukkig gingen we nog niet meteen naar huis: eerst gingen we nog 10 dagen naar Entrevaux (Alpes-Maritimes) om vervolgens daarna nog een weekend in Bourg-d'Oisans te verblijven, zodat ik kon deelnemen aan La Marco Pantani Mermorial. Later meer daar over, nu eerst verder met mijn poging om zo snel mogelijk weer een redelijke vorm te pakken te krijgen.
Tijdens de eerste twee ritten deed ik een beetje rustig aan en probeerde ik vooral wat langere klimmetjes (o.a. Valberg en Colle St. Michel) op souplesse na boven te rijden. Maar na een regenachtige rustdag stond er wel een intensieve training op het programma: 3 x de Col de St. Raphaël, die niet al te lang en steil is, maar daardoor wel goed in te delen is en je daardoor ook makkelijk gecontroleerd helemaal stuk kan rijden. De bedoeling was om steeds iets harder te gaan, wat ook lukte ondanks dat ik bij de eerste keer al het gevoel had dat ik iets te snel was gegaan... Na een omweggetje via de Col de Trebuchet, kwam ik redelijk gaar terug op de camping, maar wel zeer tevreden en met ook iets meer vertrouwen.
De dag daarop maar een rustdag gehouden, om de dag daarna wederom een stevige training te houden (en wederom een rit, die al een tijdje op mijn verlanglijst stond): de Route des Trois Cols. Dit is o.a. een toertocht, die ik een paar jaar geleden ook had gedaan, alleen had ik toen maar de halve versie gedaan, dus eigenlijk 1 1/2 Cols. Toen begon de tocht in Barcelonette en beklom ik de Col de la Cayolle van beide kanten. Deze keer ging ik eerst over de Col de la Cayolle, vervolgens de Col d'Allos en tenslotte de lastige Col de Champs.
Doordat ik relatief rustig reed en goed at, ging de rit eigenlijk verrasend goed en ondanks dat de laatste klim vrij onregelmatig is (met veel 9-10% stukken) had ik eigenlijk weinig last van krampen of oververmoeide benen.
Helaas moest ik na een heerlijke afdaling en even heerlijke Magnum, wel nog helaas 40km (licht dalend) tot aan de camping tegen een zeer vervelende tegenwind beuken.
Maar goed, de training was in ieder geval geslaagd en ik begon er ook al een beetje in te geloven, dat de conditie voldoende was teruggekeerd voor een fatsoenlijke plek in de naderende cyclo.
Tenslotte het weekend van de cyclo. Na een lange rit over de bochtige Route Napoleon en de Col d'Ornon, kwamen we aan op Camping La Piscine te Bourg-d'Oisian.
Aangezien we met regen vertrokken waren, moesten we meteen alles uitpakken, om het een beetje droog te krijgen. Gelukkig scheen in de vallei van Oisan wel de zon (af en toen) en zou het zaterdag en zondag prachtig weer worden!
De volgende ochtend deed ik rustig aan en vertrok ik met de fiets richting Les Deux Alpes om mijn startbewijs te halen. Het is niet ideaal om de dag voor de wedstrijd een klim te doen, het was toch weer 1000hm, maar bij La Vaujany had ik hetzelfde gedaan en toen was het ook niet slecht bevallen.
Het verslag van de rit staat ondertussen al een tijdje online (o.a. op Bikeplanner), dus ik zal hier alleen een korte samenvatting plaatsen: vanaf de Col d'Ornon goed in tweede groep gereden, Parquetout ging lekker wel iets te snel gereden, vervolgens vanaf La Garde niet echt meer kunnen koersen door opkomende kramp, maar uiteindelijk toch 23e overall en 10e bij de C's geworden waar ik zeer tevreden mee ben.
Verder was deze (pas 3 jaar jonge) cyclo mee zeer goed bevallen, vanwege het parcours, goede verzorgingsposten (Powerade en gelletje onderweg!) en zeer uitgebreid pastabuffet achteraf.
De dag daarop met een goed gevoel terug naar Nederland gereisd, ondanks al het feesten en de mindere trainingen in juli was het me toch gelukt om de vorm terug te krijgen. Al was de oorzaak van de kramp waarschijnlijk wel het gebrek aan duurritten de periode ervoor.
En nu zijn we dus weer terug in Nederland; weer een beetje aan het werken, voorbereidingen maken voor het aankomende studiejaar en natuurlijk weer de training oppakken aangezien er nog een paar ritten op het programma staan, namelijk: La Cyclo Manche (05/09), La Ronde Picardië (11/09) en tenslotte nog wat binnenlandse koersjes (o.a. het CTWT clubkampioenschap).
Het plan is om de Cyclo Manche gewoon voldoende uit te rijden, door werk en regen heb ik afgelopen twee weken slechts 3 keer kunnen trainen. Maar ik hoop dat ik bij de Ronde Picardië toch weer wat aan tempo heb gewonnen, wat wel nodig is omdat in deze cyclo's de snelheid een stuk hoger ligt door het gebrek aan echte bergen, en zo hopelijk nog een mooie prestatie kan leveren.
Na de Ronde Picardië zal ook een diner en de prijsuitreiking van de Grand Trophée plaatsvinden, waar ik natuurlijk ontzettend naar uitkijk!
Dat was het wel zo'n beetje, ik zal over twee weekje verslag doen van de aankomende ritten.
Groeten,
Ruvar
Aangezien we met regen vertrokken waren, moesten we meteen alles uitpakken, om het een beetje droog te krijgen. Gelukkig scheen in de vallei van Oisan wel de zon (af en toen) en zou het zaterdag en zondag prachtig weer worden!
De volgende ochtend deed ik rustig aan en vertrok ik met de fiets richting Les Deux Alpes om mijn startbewijs te halen. Het is niet ideaal om de dag voor de wedstrijd een klim te doen, het was toch weer 1000hm, maar bij La Vaujany had ik hetzelfde gedaan en toen was het ook niet slecht bevallen.
Het verslag van de rit staat ondertussen al een tijdje online (o.a. op Bikeplanner), dus ik zal hier alleen een korte samenvatting plaatsen: vanaf de Col d'Ornon goed in tweede groep gereden, Parquetout ging lekker wel iets te snel gereden, vervolgens vanaf La Garde niet echt meer kunnen koersen door opkomende kramp, maar uiteindelijk toch 23e overall en 10e bij de C's geworden waar ik zeer tevreden mee ben.
Verder was deze (pas 3 jaar jonge) cyclo mee zeer goed bevallen, vanwege het parcours, goede verzorgingsposten (Powerade en gelletje onderweg!) en zeer uitgebreid pastabuffet achteraf.
De dag daarop met een goed gevoel terug naar Nederland gereisd, ondanks al het feesten en de mindere trainingen in juli was het me toch gelukt om de vorm terug te krijgen. Al was de oorzaak van de kramp waarschijnlijk wel het gebrek aan duurritten de periode ervoor.
En nu zijn we dus weer terug in Nederland; weer een beetje aan het werken, voorbereidingen maken voor het aankomende studiejaar en natuurlijk weer de training oppakken aangezien er nog een paar ritten op het programma staan, namelijk: La Cyclo Manche (05/09), La Ronde Picardië (11/09) en tenslotte nog wat binnenlandse koersjes (o.a. het CTWT clubkampioenschap).
Het plan is om de Cyclo Manche gewoon voldoende uit te rijden, door werk en regen heb ik afgelopen twee weken slechts 3 keer kunnen trainen. Maar ik hoop dat ik bij de Ronde Picardië toch weer wat aan tempo heb gewonnen, wat wel nodig is omdat in deze cyclo's de snelheid een stuk hoger ligt door het gebrek aan echte bergen, en zo hopelijk nog een mooie prestatie kan leveren.
Na de Ronde Picardië zal ook een diner en de prijsuitreiking van de Grand Trophée plaatsvinden, waar ik natuurlijk ontzettend naar uitkijk!
Dat was het wel zo'n beetje, ik zal over twee weekje verslag doen van de aankomende ritten.
Groeten,
Ruvar
7 juli 2010
La Marmotte 2010
Pieken is geen routineklus
Dit is het verslag van mijn deelname aan de Marmotte van 2010.
De Marmotte is een populaire cyclosportieve over maar liefst 3 grote Alpen cols (Glandon, Telegraphe en de Galibier) en met als finish de beklimming naar Alpe d’Huez.
Voor veel van de ingeschreven deelnemers (7000, waarvan een hoop al niet aan de start verschijnen door slechte voorbereiding, blessure of puur spanning) is uitrijden het hoofddoel.
De meeste andere deelnemers hebben al een keer meegedaan en hebben als doel hun reeds behaalden tijden te verbeteren en/of op een mooie plek in het klassement te eindigen.
Omdat dit mijn eerste deelname aan de Marmotte zou zijn, had ik nog geen tijd om te verbeteren en daarom zou, mede door de zwaarte van het parcours, eigenlijk het halen van de finish al een prima prestatie zijn.
Maar aangezien ik toch redelijk prestatiegericht ben en ik ook meestal aardig kan in schatten hoe ik zal eindigen in een cyclo, had ik me afgelopen winter het doel gesteld om de tocht binnen de 7u15 te rijden, wat op zich wel een goede tijd voor de eerste keer zou zijn. Naarmate het seizoen vorderde en ik beter dan verwacht in de Challenge Vercors en La Ventoux cyclo’s eindigde, stelde ik mezelf het vrij lastige doel om de Marmotte binnen de 7u te gaan rijden, wat inhoud dat je ook gelijk vijftig plaatsen opschuift en al de top-100 nadert.
Toen ik de week voor de Marmotte meedeed met La Vaujany finishte ik (ondanks een slechte start) wederom beter dan verwacht, wat me hoop zelfvertrouwen voor de Marmotte gaf.
Helaas verdween die zekerheid al gauw, toen de volgende dag een spier boven in mijn rechter kuit enorm stijf aanvoelde en die vervolgens de dag daarna, na een rustig ritje, ontzettend pijn begon te doen. Ik vermoede dat ik de spier overbelast had (misschien door te diep te gaan of door een te strak schoenplaatje) en het enig wat kon doen was ‘m zo min mogelijk te belasten.
De dag daarop (woensdag) z
ou ik oorspronkelijk meedoen met een korte klimwedstrijd (Prix des Rousess), maar vanwege de pijnlijke spier besloot ik alleen rustig naar Alpe d’Huez te fietsen om ‘m zo min mogelijk te belasten en dat ik zo toch nog een keer de Alpe kon oprijden (was alweer 2 jaar geleden).
Dit ging op zich prima, de spier deed daarna niet extra pijn, alleen was hij ook zeker nog niet genezen.
Dus besloot ik opzoek naar hulp te gaan en wat bleek: onze buurman (Jan) bleek sportarts en fysiotherapeut te zijn en hij kon me ook meteen vertellen, dat het waarschijnlijk om een overbelaste (misschien gescheurde) pees ging.
De dagen daarop hielp Jan me door de kuit te masseren en hij adviseerde me om alleen rustige ritjes door de vallei te maken, wat ik dus vervolgens ook deed.
De pees genas vervolgens redelijk snel; ik kon uiteindelijk de knie optillen zonder een pijnscheut en op vrijdag testte ik de benen door twee korte blokjes redelijk intensief klimmen: ging prima.
Ondanks de vlotte genezing, begon ik natuurlijk wel al flink te twijfelen over zaterdag: zou de pees het houden? Zou ik niet ontzettend krom gaan zitten om de mogelijke pijn te onderdrukken en zo andere blessures creëren? (en natuurlijk) Zou ik wel de finish gaan halen?
Besloot ik op donderdag nog om van mijn eerder gestelde doel af te zien en gewoon voor uitrijden te gaan, besloot tenslotte op vrijdag, na een beter dan verwachte lostrap-sessie, om toch nog voor een redelijk tijd te gaan, namelijk 7u30. Wat volgt is het verslag van de rit zelf en dus ook of ik het gestelde doel nog heb gehaald…
Toen ik rond half zeven weg reed uit de camping, begon het al lekker druk op de weg richting Bourg d'Oisans te worden, en na een kwartiertje warm rijden (wat door de adrenaline nauwelijks nodig was) sloot ik mij aan bij het prioritaire vak. En na wat ge-zig-zag door de mensenmassa, posteerde ik me wederom redelijk vooraan bij Tim en Jasper (dito Nijmegenaren van de Vaujany) en probeerde ik me vervolgens kalm te houden én me op te peppen voor de sprint, die zou plaats vinden na het startschot.
Toen eenmaal het startschot werd gelost, kon ik zonder kleerscheuren over de mat rijden en bleef ik (makkelijker dan verwacht) redelijk vooraan tijdens het platte stuk naar Allemont.
Het klimmetje naar het stuwmeer ging vervolgens ook nog vrij gemakkelijk: de pees deed geen pijn, ik verloor geen positie en ik voelde me redelijk fit: op dat moment had ik er nog alle vertrouwen in.
Na het stuwmeer was de Glandon aan de beurt; al vrij snel begon het flink te stijgen en pakte iedereen z'n klimtempo op. In het begin bleef het hele pak bij elkaar, maar langzamerhand ontstond er toch een breuk tussen o.a. mij en de kop groep. Ondertussen zat ik al een tijd boven mijn omslagpunt te rijden en voelde ik ook, dat ik een beetje verkrampt zat om niet teveel de pees te belasten. Dit had als gevolgd, dat ik ook vaak ging staan en tijdens dit staan merkte ik weer, dat mijn hele boven lichaam al vermoeid aan voelde. Niet een al te best teken als je nog geen eens op een kwart van de rit bent, dus besloot ik iets langzamer te gaan en vooral niet te panikeren.
Na de korte afdaling bij Le Rivier, herpakte ik me een beetje en reed ik vervolgens tot na het stuwmeer (toevallig) met de Duitser die me tijdens La Vaujany naar Villard-Reculas had geleid. Dit gaf vervolgens weer wat extra moraal en zodoende haalde we in de laatste 3km voor de top een grote groepje voor ons in en reed ik zelfs nog even vooruit tot aan de top.
Eenmaal boven kreeg ik een nieuwe bidon van de Sander's vriendin en begon ik vlug aan de afdaling, zodat ik misschien onderaan bij een mooi groepje kon aansluiten en op deze manier bleef ik in ieder geval in de afdaling veilig voor de grote groep vlak achter me.
Op dat moment realiseerde ik me nog niet, dat ik al de rit zat verprutsen: ten eerste had ik veel rustiger de Glandon moeten oprijden en ten tweede had ik gewoon relaxt in de grote groep moeten afdalen.
Want eenmaal in de vallei bleek, dat we slechts met 4 man (uiteindelijk nog 2 extra) zaten, die vervolgens besloten dat we zo hard mogelijk door de vallei moesten rijden om bij een zeer grote groep, een minuut voor ons, te komen.
Ik kon ze natuurlijk niet zomaar weg laten rijden, dus maakte ik mijn derde grote fout: in plaats van rustig achterin een groep door de vallei te peddelen, reed ik tot vlak voor de start van de Telegraphe veels te intensief (D2/D3) totdat we eindelijk de vrij nutteloze aansluiting met de groep vonden.
Toen begon de Telegraphe: direct reedt iedereen van mijn
oorspronkelijk groepje (die uiteindelijk later ook de prijs betaalden) en de ingehaalde groep van mij weg. Het enige wat ik kon doen, was mijn eigen tempo pakken en hopen dat ik niet al te veel tijd zou verliezen.
Na een paar kilometers kon ik gelukkig weer een bidonnetje pakken, wat wel nodig was, want het begon al aardig heet te worden.
Helaas ging het klimmen er niet makkelijker door en toen eenmaal een grote groep (bij wie ik vlak voor de Glandon wegreed) mij passeerde en waarvan de leden, die ik normaal kon bijhouden, duidelijk een hoger tempo konden volhouden, zakte het moraal nog een stuk verder naar beneden.
Maarja, het enige wat ik kon doen was: voldoende blijven eten, drinken (incl. 2 onvoorziene stops bij top Telegraphe en Plan Lachat) en zoveel mogelijk proberen aan te klampen.
Dit aanklampen ging wat later vanaf Valloire tot aan Plan Lachat redelijk; iedereen bleek toch voorzichtig aan de Galibier te starten.
Vervolgens, over het stuk na Plan Lachat kan ik relatief kort zijn: een hoop wederom moeten laten passeren en op de lichtste versnelling, toch enigszins genietend van de omgeving, na boven gezwoegd. Eenmaal boven, snel een bidon gevuld en vervolgens me naar beneden gegooid.
In de afdaling haalde ik nog een aantal man in, maar die daalden allemaal te langzaam en daardoor zat ik bij de Lautaret slechts met één metgezel (iemand uit Oldenzaal in een fluorescerend tenue).
Gelukkig wilde hij ook wel door trappen en eenmaal bij La Grave haalden we een groepje van vier in en met hen reden we vervolgens samen tot aan de voet van de Alpe.
Na het stukje bergop bij …. Kreeg ik nog wel even kramp, door de plotselinge aanspanning van de spieren, maar die ging gelukkig weg en kwam tijdens de laatste beklimming ook niet meer terug (waarschijnlijk omdat ik te weinig kracht zette om een echte kramp te creëren 3 x #rolling-eyes#).
Tenslotte de beklimming naar Alpe d’Huez: wat een hel.
Wederom gigantisch afgezien, ondanks luid aangemoedigd door Wouter (incl. bidon), Rob van Cyclobenelux (nog wel mijn best gedaan voor een mooie foto) en alle andere onbekende supporters, hielp het allemaal niet veel: de benen waren compleet op, mijn linker voet was (eigenlijk al sinds de Galibier) ontzettend verkrampt en die hitte … OMG. Zelfs de locale fotografen hadden een pauze genomen, om er even van te kunnen ontsnappen.
Toen eenmaal de laatste kilometer voor het dorp aanbrak en het me was gelukt om daar zonder af te stappen te komen (al was ik wel al door een pak mensen ingehaald, die wel nog soepel naar boven kwamen) zette ik nog voor een laatste keer aan en probeerde ik zo veel mogelijk de pijn te verbijten.
Van de laatste honderd meters herinner ik niet zoveel meer, alleen de muur van mensen die langs de kant stond en de ontlading toen ik eenmaal na 7 uur en iets minder dan 21 minuten over de finish rolde.
Daarna vulde ik op de automatische piloot snel een bidon met energie drank, reed ik even door naar een rustig plekje achter in het dorp en strompelde ik naar een bankje in de schaduw.
Daar bleef ik even zitten, kermend van de pijn in de voet (gek genoeg nauwelijks pijn in de pees), maar natuurlijk gelukkig dat het afzien eindelijk voorbij was.
Toen ik eenmaal weer een beetje was bijgekomen, ging ik terug naar de start, vulde nog een bidon met energie drank en zocht ik Sander op, die knap 9e was geworden.
Daarna meteen een flinke maaltijd gegeten, geprobeerd de voet een beetje te masseren en een hoop tevreden en minder tevreden lui gesproken.
Rob had vervolgens nog een gratis Compex-sessie voor de pees kunnen regelen, die super fijn was (nogmaals bedankt!), alleen had de pees het eigenlijk uitstekend gehouden. Maar toch was behandeling zeker niet nutteloos, want de volgende ochtend (vóór de Grimpee) had ik nergens last van.
Daarna daalde ik rustig af, diep onder de indruk van de mensen, die nog naar boven zaten te zwoegen en een beetje verbaasd over de mensen die bij bocht 20 al zaten te lopen en toch doorgingen.
’s Avonds had ik geen puf om mee te gaan naar de pizzeria, dus nam ik wat left-over pasta en lag ik al voor 21u helemaal kapot in de tent.
En dan nu de conclusie: wat ging er mis?
Ten eerste heb ik het eerste kwart, zeker voor dit parcours, te hard gereden. Mede doordat ik mezelf pushte bij mannen te blijven rijden, die ik bij vorige cyclo’s kon voorblijven, en mede doordat ik vrij gemakkelijk boven het omslagpunt kon rijden had ik in het begin teveel kostbare energie verbruikt.
Ten tweede denk ik dat ik door de blessure niet in goede conditie was, o.a. op de Glandon reed ik een beetje verkrampt om niet teveel de pees te belasten, verder kon ik door het herstelproces ook niet goed doortrainen en voelde ik me ook de dagen voor zaterdag vrij vermoeid.en het hoofddoel op zich.
Ten derde (en dit is waarschijnlijk wel de belangrijkste) heb ik helemaal niet het gevoel dat ik heb gepiekt naar de tocht. Doordat het bij de vorige cyclo’s steeds beter dan verwacht ging, maakte ik me eigenlijk nauwelijks zorgen; de dagen ervoor dacht ik, dat ik waarschijnlijk met mijn huidige conditie gewoon het doel zou halen, en dat het enige wat me misschien tegen zou houden de pees blessure was.
Maar op de dag zelf kwam ik tot de harde conclusie, dat een een hoop mensen, die ik een week geleden nog voorbleef, opeens een stuk beter reden. Misschien kwam het omdat ze voorheen inhielden of dat ze het zo gepland hadden om een week later beter in conditie te zijn.
Hoe dan ook, had ik me wel voorgenomen om de Marmotte als hoofddoel te rijden, maar had ik verder niet echt bepaald hoe ik op die dag in topvorm zou zijn. In tegenstelling, op de dag zelf, voelde ik dat ik gewoon al een prijs had betaald voor alle cyclo’s van afgelopen periode.
Dus, ik heb weer van een hoop dingen geleerd en volgend jaar ga ik in ieder geval proberen beter voor te bereiden en beter de rit zelf in te delen; hopelijk haal ik dan wel het doel... :-)
En wat staat er nu op de planning: binnenkort ga ik een paar weken chillen op Corsica (beetje trainen), daarna een week in de Haute-Provence (training opvoeren) en tenslotte kom ik nog even langs Bourg d'Oisans om La Marco Pantani te rijden.
Nog een fijne zomervakantie aan allen!
Groeten,
Ruvar
p.s. binnenkort komen er hopelijk nog wat mooie foto's
28 juni 2010
La Vaujany 2010
Toch nog een geslaagde dag
Bij deze het verslag van mijn eerste deelname aan La Vaujany Master (173km, 3850hm & gegarandeerd heet).
Na wederom een lange rit en flink wat files, kwamen we vlak na middernacht aan bij camping La Piscine te Bourg d'Oisans. Door vlug de tenten op te zetten, lagen we er nog redelijk vroeg in, maar toch voelde ik me behoorlijk brak de volgende ochtend.
In de middag moesten we nog onze startbewijzen ophalen in Vaujany, en omdat we nog even moesten losrijden en om toch wat benzine te besparen besloten we om met de fiets erheen te gaan.
Dankzij lichte versnellingen ging het allemaal best gemakkelijk en uiteindelijk was ik ook wel blij met het besluit, omdat je op de fiets toch een veel beter idee krijgt van de stijgingspercentages en door het ritje voelden de benen toch een stuk actiever en frisser dan in de ochtend.
Uiteindelijk was ik ook nog even langs Cycles & Sport gegaan, om een nieuwe Conti 4000s aan te schaffen, want die toen nog op de voorband lag had een behoorlijk snee erin zitten. Gelukkig viel de prijs ook nog zeer mee (€ 32,-), ondanks dat banden vaak über duur zijn in Frankrijk.
's Avonds weer een gigantische hoeveelheid heerlijk pasta gegeten en als dessert een kersen Clafoutis #smullen#, en daarna vroeg naar bed gegaan.
En dan nu het verslag van de race zelf.
Na een soepele ochtend-procedure, reden we met de auto naar Allemond, om 'm vlak voor de dam te parkeren. Helaas kwam ik daar pas erachter, dat ik mijn ondershirt was vergeten. We hadden natuurlijk geen tijd meer om een op te halen, maar bij het voorspelde warme weer zou ik het waarschijnlijk ook wel zonder redden (wat uiteindelijk gelukkig ook zo bleek).
Toen ik, na een laatste plaspauze bij de start aankwam, had Sander zich al op de eerste rij geposteerd; ik kon de fiets redelijk vooraan over het hek tillen om me bij twee bekenden uit Nijmegen te plaatsen.
Het eerste stuk tot aan de voet van de Grand Serre ging vervolgens redelijk goed, ondanks een gevaarlijk manoeuvres van een paar mafkezen (waarvan ook een motard!).
De eerste klim, naar La Morte, ging vervolgens waardeloos: ik had echt het gevoel dat ik al een flinke rit in de benen had en ik moest ook direct al vaak gaan staan om een beetje tempo en souplesse erin te houden.
Nadat ik al een hoop mensen me voorbij waren gekomen en ik ook al serieus begon te twijfelen of ik de lange afstand wel zou halen, begon ik me langzamerhand een beetje te herpakken. En toen er een groepje me voorbij kwam, waar ook een Fransman zat met wie ik in La Ventoux en Trois Ballons in een groep zat, maar die ik uiteindelijk wel steeds voor ben gebleven, dwong ik mezelf om bij zijn groep te blijven.
Op driekwart van de klim, begon ik eindelijk een beetje ritme terug te krijgen en kreeg ik ook weer moraal voor de rest van de rit.
Boven in het dorpje kreeg ik vervolgens een bidon aangereikt van een kennis van Sander, en daarna hield ik me eigenlijk zo rustig mogelijk en zat ik zoveel mogelijk eten naar binnen te werken.
Tijdens de beklimming van de Col d'Ornon lag het tempo eigenlijk best gematigd, waardoor onze groep steeds maar groter werd (uiteindelijk rond de 50 man). Maar toen de laatste (wat steilere) 5km begonnen, werd de groep langzamerhand gehalveerd mede doordat ik ook het tempo in de een na laatste km flink opvoerde.
Dit deed ik ook om een beetje vooraan op de top aan te komen, omdat ik daar een bidon aangereikt kreeg van Rob (Cyclobenelux), waar ik 'm nogmaals voor wil bedanken! (goed blijven drinken was vooral gisteren essentieel, en als je steeds af moet stappen is het best mogelijk dat je de aansluiting met je groepje mist).
Toen de afdaling begon, besloot ik in de "aanval" te gaan, en ik kreeg al snel ondersteuning van de hierboven genoemde Fransman. Door elkaar goed af te wisselen en strak te dalen (helaas wel een bocht te ver uitgedraaid door een afleidende fotograaf), waren er vervolgens beneden slechts 6 of 7 man over.
Doordat het groepje nu een stuk kleiner was, moest iedereen meewerken op het platte stuk en reden we daardoor nog lekker door.
Vervolgens was de beklimming naar Villard Reculas aan de beurt, waarbij na 2km de afsplitsing is voor de mensen die de korte route doen. Dit deden er ook twee, dus waren er nog maar vijf over in ons groepje.
Maar het duurde niet lang voordat het groepje verder uitdunde: een Duitser pakte al vrij snel de koppositie en reed vervolgens met een constant (en vrij hoog) tempo naar boven. Ik was de enige die 'm kon volgen en in zijn wiel haalden we bijna 20 man in, waarvan de meeste al redelijk stuk zaten. Hierdoor kreeg ik steeds meer moraal en werd het volgen ook steeds gemakkelijker, het laatste stuk deed ik daarom ook nog wat kopwerk.
Net toen ik eraan dacht, dat mijn Duitse compagnon me ook mooi over de Sarenne kon leiden, stopte hij bij het waterpunt in Villard Reculas. Dus ging ik, na een vlugge "Danke" alleen verder.
De klim naar de Sarenne ging vervolgens nog aardig: het eerste stuk had ik een Nederlander voor me (die vervolgens in Alpe d'Huez stopte voor een plaspauze, maar die verder op de klim weer terugkwam, maar vervolgens in de afdaling weer achterbleef), maar het tweede stuk was zeer zwaar door het slechte wegdek, de hitte en de steile laatste paar kilometers.
Vervolgens bleek de afdaling van de Sarenne even erg te zijn: 3 personen, die ik op de top had bijgehaald, verloor ik weer door grind, vervelende kunstmatige rivierbeddingen en kuilen.
Maar gelukkig lieten ze in het tweede (betere) stuk het tempo een beetje zakken en konden we zo met z'n vieren aan het stuk door de vallei beginnen.
Door redelijk goede samenwerking (een Fransman zat wel af en toe beurten over te slaan) bleven we rond de 35 km/u rijden en haalden we zo ook nog 2 anderen (o.a. Paul v. Bakel van Gaul!, die ook nog een halve volle bidon overhad :-)) in en begonnen we met z'n zessen aan klimmetje van 2km richting het stuwmeer van Allemond.
Hier besloot ik meteen op kop te gaan rijden, wat opmerkelijk goed ging, en uiteindelijk bleef alleen Paul over.
Met hem reed ik het laatste platte stuk (gelukkig met wind mee) goed door en zo begonnen we samen met een paar honderd meter voorsprong op de anderen aan de laatste 5 steile kilometers naar Vaujany.
De eerste paar honderd meters van de klim gingen nog redelijk, maar al snel wordt de weg steiler en begin je ook steeds meer de hitte (+/- 35 graden) te voelen. Ook kwamen Jim Peters en die minder meewerkende Fransman langzaam dichterbij.
Ik probeerde me er niet teveel door te laten afleiden en dacht bij mezelf dat ze het even zwaar zouden hebben en dat ze misschien nog wel een inzinking zouden krijgen.
Helaas gebeurde dat niet: ze kwamen me beide op de helft voorbij, de Fransman raakte uiteindelijk ook uit het zicht, maar Jim bleef constant in beeld, waardoor ik een goed punt had om te focusen.
Ik wist ook dat vlak voor de laatste 100meter er even een redelijke platte bocht is en dat je vanaf daar gewoon voluit moest gaan sprinten.
In eerste instantie hoefde dat niet perse voor mij, omdat ik toch al ruim tevreden was met de rit, maar toen opeens 500m voor de finish de Nederlander, die op de Sarenne niet meekwam in de afdaling en vervolgens de hele vallei zowat in z'n eentje heeft gereden (chapeu!), besloot ik toch nog maar om te sprinten. Ik ging er namelijk vanuit dat hij (en Jim niet) ook in de C categorie zat en daarin wilde ik toch zoveel mogelijk punten in pakken.
Ik bleef 'm uiteindelijk voor en haalde tenslotte ook nog Jim in, waardoor ik finishte op een zeer mooie 31e plek in een tijd van 6u22m50.
Zeker omdat ik de beklimmingen naar La Morte, Villard Reculas en Sarenne nog nooit had gedaan én omdat ik zo waardeloos was gestart, ben ik natuurlijk zeer tevreden met het resultaat.
Ik ben er redelijk overtuigd van, dat ik het allemaal te danken heb aan de toch goede conditie (-> nauwelijks verval 2e helft), relatief weinig last van de hitte en uitstekende bevoorrading en ingenomen voeding.
Maar ik ga er wel voor zorgen aankomende week buiten de Prix des Roussess, die ik niet voluit ga doen, zoveel mogelijk rust te pakken. Hopelijk sta ik dan toch nog iets frisser aan de start van de Marmotte en kan ik met een mooie groep boven bij de Glandon komen.
In ieder geval is nu alvast een van de drie doelen gehaald!
Groeten uit Frankrijk,
Ruvar
Bij deze het verslag van mijn eerste deelname aan La Vaujany Master (173km, 3850hm & gegarandeerd heet).
Na wederom een lange rit en flink wat files, kwamen we vlak na middernacht aan bij camping La Piscine te Bourg d'Oisans. Door vlug de tenten op te zetten, lagen we er nog redelijk vroeg in, maar toch voelde ik me behoorlijk brak de volgende ochtend.
In de middag moesten we nog onze startbewijzen ophalen in Vaujany, en omdat we nog even moesten losrijden en om toch wat benzine te besparen besloten we om met de fiets erheen te gaan.
Dankzij lichte versnellingen ging het allemaal best gemakkelijk en uiteindelijk was ik ook wel blij met het besluit, omdat je op de fiets toch een veel beter idee krijgt van de stijgingspercentages en door het ritje voelden de benen toch een stuk actiever en frisser dan in de ochtend.
Uiteindelijk was ik ook nog even langs Cycles & Sport gegaan, om een nieuwe Conti 4000s aan te schaffen, want die toen nog op de voorband lag had een behoorlijk snee erin zitten. Gelukkig viel de prijs ook nog zeer mee (€ 32,-), ondanks dat banden vaak über duur zijn in Frankrijk.
's Avonds weer een gigantische hoeveelheid heerlijk pasta gegeten en als dessert een kersen Clafoutis #smullen#, en daarna vroeg naar bed gegaan.
En dan nu het verslag van de race zelf.
Na een soepele ochtend-procedure, reden we met de auto naar Allemond, om 'm vlak voor de dam te parkeren. Helaas kwam ik daar pas erachter, dat ik mijn ondershirt was vergeten. We hadden natuurlijk geen tijd meer om een op te halen, maar bij het voorspelde warme weer zou ik het waarschijnlijk ook wel zonder redden (wat uiteindelijk gelukkig ook zo bleek).
Toen ik, na een laatste plaspauze bij de start aankwam, had Sander zich al op de eerste rij geposteerd; ik kon de fiets redelijk vooraan over het hek tillen om me bij twee bekenden uit Nijmegen te plaatsen.
Het eerste stuk tot aan de voet van de Grand Serre ging vervolgens redelijk goed, ondanks een gevaarlijk manoeuvres van een paar mafkezen (waarvan ook een motard!).
De eerste klim, naar La Morte, ging vervolgens waardeloos: ik had echt het gevoel dat ik al een flinke rit in de benen had en ik moest ook direct al vaak gaan staan om een beetje tempo en souplesse erin te houden.
Nadat ik al een hoop mensen me voorbij waren gekomen en ik ook al serieus begon te twijfelen of ik de lange afstand wel zou halen, begon ik me langzamerhand een beetje te herpakken. En toen er een groepje me voorbij kwam, waar ook een Fransman zat met wie ik in La Ventoux en Trois Ballons in een groep zat, maar die ik uiteindelijk wel steeds voor ben gebleven, dwong ik mezelf om bij zijn groep te blijven.
Op driekwart van de klim, begon ik eindelijk een beetje ritme terug te krijgen en kreeg ik ook weer moraal voor de rest van de rit.
Boven in het dorpje kreeg ik vervolgens een bidon aangereikt van een kennis van Sander, en daarna hield ik me eigenlijk zo rustig mogelijk en zat ik zoveel mogelijk eten naar binnen te werken.
Tijdens de beklimming van de Col d'Ornon lag het tempo eigenlijk best gematigd, waardoor onze groep steeds maar groter werd (uiteindelijk rond de 50 man). Maar toen de laatste (wat steilere) 5km begonnen, werd de groep langzamerhand gehalveerd mede doordat ik ook het tempo in de een na laatste km flink opvoerde.
Dit deed ik ook om een beetje vooraan op de top aan te komen, omdat ik daar een bidon aangereikt kreeg van Rob (Cyclobenelux), waar ik 'm nogmaals voor wil bedanken! (goed blijven drinken was vooral gisteren essentieel, en als je steeds af moet stappen is het best mogelijk dat je de aansluiting met je groepje mist).
Toen de afdaling begon, besloot ik in de "aanval" te gaan, en ik kreeg al snel ondersteuning van de hierboven genoemde Fransman. Door elkaar goed af te wisselen en strak te dalen (helaas wel een bocht te ver uitgedraaid door een afleidende fotograaf), waren er vervolgens beneden slechts 6 of 7 man over.
Doordat het groepje nu een stuk kleiner was, moest iedereen meewerken op het platte stuk en reden we daardoor nog lekker door.
Vervolgens was de beklimming naar Villard Reculas aan de beurt, waarbij na 2km de afsplitsing is voor de mensen die de korte route doen. Dit deden er ook twee, dus waren er nog maar vijf over in ons groepje.
Maar het duurde niet lang voordat het groepje verder uitdunde: een Duitser pakte al vrij snel de koppositie en reed vervolgens met een constant (en vrij hoog) tempo naar boven. Ik was de enige die 'm kon volgen en in zijn wiel haalden we bijna 20 man in, waarvan de meeste al redelijk stuk zaten. Hierdoor kreeg ik steeds meer moraal en werd het volgen ook steeds gemakkelijker, het laatste stuk deed ik daarom ook nog wat kopwerk.
Net toen ik eraan dacht, dat mijn Duitse compagnon me ook mooi over de Sarenne kon leiden, stopte hij bij het waterpunt in Villard Reculas. Dus ging ik, na een vlugge "Danke" alleen verder.
De klim naar de Sarenne ging vervolgens nog aardig: het eerste stuk had ik een Nederlander voor me (die vervolgens in Alpe d'Huez stopte voor een plaspauze, maar die verder op de klim weer terugkwam, maar vervolgens in de afdaling weer achterbleef), maar het tweede stuk was zeer zwaar door het slechte wegdek, de hitte en de steile laatste paar kilometers.
Vervolgens bleek de afdaling van de Sarenne even erg te zijn: 3 personen, die ik op de top had bijgehaald, verloor ik weer door grind, vervelende kunstmatige rivierbeddingen en kuilen.
Maar gelukkig lieten ze in het tweede (betere) stuk het tempo een beetje zakken en konden we zo met z'n vieren aan het stuk door de vallei beginnen.
Door redelijk goede samenwerking (een Fransman zat wel af en toe beurten over te slaan) bleven we rond de 35 km/u rijden en haalden we zo ook nog 2 anderen (o.a. Paul v. Bakel van Gaul!, die ook nog een halve volle bidon overhad :-)) in en begonnen we met z'n zessen aan klimmetje van 2km richting het stuwmeer van Allemond.
Hier besloot ik meteen op kop te gaan rijden, wat opmerkelijk goed ging, en uiteindelijk bleef alleen Paul over.
Met hem reed ik het laatste platte stuk (gelukkig met wind mee) goed door en zo begonnen we samen met een paar honderd meter voorsprong op de anderen aan de laatste 5 steile kilometers naar Vaujany.
De eerste paar honderd meters van de klim gingen nog redelijk, maar al snel wordt de weg steiler en begin je ook steeds meer de hitte (+/- 35 graden) te voelen. Ook kwamen Jim Peters en die minder meewerkende Fransman langzaam dichterbij.
Ik probeerde me er niet teveel door te laten afleiden en dacht bij mezelf dat ze het even zwaar zouden hebben en dat ze misschien nog wel een inzinking zouden krijgen.
Helaas gebeurde dat niet: ze kwamen me beide op de helft voorbij, de Fransman raakte uiteindelijk ook uit het zicht, maar Jim bleef constant in beeld, waardoor ik een goed punt had om te focusen.
Ik wist ook dat vlak voor de laatste 100meter er even een redelijke platte bocht is en dat je vanaf daar gewoon voluit moest gaan sprinten.
In eerste instantie hoefde dat niet perse voor mij, omdat ik toch al ruim tevreden was met de rit, maar toen opeens 500m voor de finish de Nederlander, die op de Sarenne niet meekwam in de afdaling en vervolgens de hele vallei zowat in z'n eentje heeft gereden (chapeu!), besloot ik toch nog maar om te sprinten. Ik ging er namelijk vanuit dat hij (en Jim niet) ook in de C categorie zat en daarin wilde ik toch zoveel mogelijk punten in pakken.
Ik bleef 'm uiteindelijk voor en haalde tenslotte ook nog Jim in, waardoor ik finishte op een zeer mooie 31e plek in een tijd van 6u22m50.
Zeker omdat ik de beklimmingen naar La Morte, Villard Reculas en Sarenne nog nooit had gedaan én omdat ik zo waardeloos was gestart, ben ik natuurlijk zeer tevreden met het resultaat.
Ik ben er redelijk overtuigd van, dat ik het allemaal te danken heb aan de toch goede conditie (-> nauwelijks verval 2e helft), relatief weinig last van de hitte en uitstekende bevoorrading en ingenomen voeding.
Maar ik ga er wel voor zorgen aankomende week buiten de Prix des Roussess, die ik niet voluit ga doen, zoveel mogelijk rust te pakken. Hopelijk sta ik dan toch nog iets frisser aan de start van de Marmotte en kan ik met een mooie groep boven bij de Glandon komen.
In ieder geval is nu alvast een van de drie doelen gehaald!
Groeten uit Frankrijk,
Ruvar
24 juni 2010
Preview Alpen Trip
Morgen vertrek ik wederom richting Frankrijk voor twee cyclo's: La Vaujany Master en La Marmotte.
Beide zullen voor de eerste keer zijn, dus qua parcours kennis heb ik deze keer een klein nadeel (al heb ik de beklimmingen in de Marmotte wel al eens opgereden). Toch ga ik proberen mijn goede prestatiereeks voor te zetten, en ga ik voor de volgende tijden rijden: 6u25 (La Vaujany) & 7u (La Marmotte).
Verder is er op woensdag nog de Prix des Rouess (3/4 Alpe d'Huez + klim naar Vaujany). Eerlijk gezegd heb ik geen idee hoe ik hier zal eindigen, maar met een plek bij de eerste 30 zou ik zeer tevreden mee zijn.
Het weer ziet er prima uit, de conditie is voldoende en het moraal is ook aanwezig, dus ik heb er in ieder geval zin in!
18 juni 2010
Morgen naar Muse!
Place 2 be: Goffertpark te Nijmegen. Oja, The Editors komen ook nog langs :-)
EDIT: even een filmpje van afgelopen concert toegevoegd, intro was echt vet!
15 juni 2010
Trois Ballons 2010
Bij deze nog mijn uitgebreide verslag van de Trois Ballons, die ook al zo ongeveer op Wielertoerist staat.
Zaterdag was het dan zover, mij
n tweede deelname aan de Trois Ballons. Dit jaar was ik natuurlijk van plan om beter te rijden, aangezien ik nu ook beter wist wat me te wachten stond. De voorbereiding was in ieder geval goed: vrijdag een beetje los getrapt en hersteld van het criterium op donderdag, en vervolgens 's avonds zeer vroeg naar bed gegaan. Helaas werd ik 's nachts rond 3u wakker door een enorme bui en toen de wekker om 4u45 was het nog kletsnat. Gelukkig stond ik wel redelijk fris op, maar ik was alleen wel een beetje onzeker over het natte wegdek.
Omdat Sander op tijd bij de Veltec briefing moest zijn, waren we ruimschoots op tijd en kon ik een mooi plekje voorin nemen, met uiteindelijk links van me Oege en Michel en rechts Bas en Sander
Uiteindelijk viel de nervositeit in de eerste 10km mee en kwam ik veilig bij de Servance aan, ondanks meerdere plotselinge opstoppingen. De beklimming van de Servance ging vervolgens wel aardig, maar ik merkte eigenlijk al vrij snel dat me hartslag niet zo hoog wilde gaan. Vlak voor de top kwam Kaj (CTWT) bij me fietsen, die vervolgens als een baksteen de Servance afdaalde. Ik deed het wat rustiger, waardoor ik op het laatste stuk nog aardig moest bij trappen, maar in Le Thillot kwam alles weer samen door een rood stoplicht. Vervolgens hield ik me tot aan de Bramont zo koest mogelijk, omdat ik me realiseerde dat ik al ruim voldoende voorin zat en dat ik niet weer halverwege zou moeten lossen. Halverwege de Bramont besloot ik toch maar in de kop te gaan rijden, omdat het groepje ook iets teveel gedomineerd werd door een vijftal Gaul! renners. De laatste 500m versnelde ik nog even zodat ik een kleine voorsprong zou hebben bij de Route des Americans. Wat uiteindelijk wel een goede keuze bleek, want opeens kon ik het tempo alleen met zeer veel moeite volgen, en me hartslag wilde maar niet echt hoog in D3 gaan.
Uiteindelijk bleef ik met moeite bij het groepje en dat hield ik vol t/m de Hunsdruck, ondanks een aantal foutjes: op de Routes des Cretes teveel achteraan gebungeld en wat tijd verloren bij de stop op de Grand Ballon, terwijl ik eigenlijk helemaal niks nodig had, waardoor ik in de afdaling flink moest doortrappen (gelukkig hielp Kaj nog een handje mee).Op de Hunsdruck moest ik vervolgens wel de groep laten gaan, opeens zat ik gewoon helemaal stuk en had ik er ook weinig vertrouwen meer in. Maar na een nodige plaspauze vlak na Massevaux, kon ik weer wat extra eten en drinken en voelde ik me ook weer wat beter.
Daarna sloot ik me aan bij een aantal achterblijvers (die geloof ik op de Grand Ballon de oorspronkelijke groep hadden gelost), en kon ik een beetje herstellen tot aan de Alsace. Het tempo in dit groepje lag me op dat moment iets beter en uiteindelijk reed ik nog het gat dicht van 2 weggereden mannen. Na de Alsace begon ik me vreemd genoeg wat beter te voelen, mede waarschijnlijk doordat het weer wat warmer werd, en kon ik ook tot aan Champagney goed mee doen met kopbeurten. Op het laatste klimmetje voor Champagney (die we donderdag dus ook al 12 keer hadden gedaan) reed ik nog even weg, zodat ik in het dorpje een laatste bidon refill kon doen en me vervolgens makkelijk weer bij het groepje kon aansluiten.
Tenslotte de laatste kilometers naar de Planche, werd er nog een beetje rondgedraaid, maar een hoop hielden zich ook in of konden gewoon niks toevoegen.Gelukkig kon ik me deze keer wel inhouden, want vorig jaar reed ik veels te veel op kop en eindigde ik als laatste van ons groepje. Deze keer ging het een stuk beter: op het drempeltje vlak voor de afslag ontstond er al een gaatje en vervolgens werd het gat in de eerste rechte strook alleen maar groter. Misschien kwam het doordat ik de hele dag met een relatief lage hartslag had gereden, maar de Planche ging een stuk "makkelijker" dan vorig jaar. Ook hielp het dat ik nog een paar leden van het oorspronkelijke groepje inhaalde en dat mijn teller aangaf dat ik misschien wel binnen de 7 uur zou rijden. Maar uiteindelijk lukt dat niet (mede ook omdat de teller niet de plaspauze en bidonnetjes pakken meetelde
), maar toch was ik super tevreden met mijn tijd: ruim 20min beter dan vorig jaar!
Eenmaal boven was het lekker genieten: het zonnetje scheen, met een hoop tevreden CTWT'rs en andere bekenden gepraat en zelf blij met de 58e plek en 19e in de C-catagorie.
Zaterdag was het dan zover, mij
n tweede deelname aan de Trois Ballons. Dit jaar was ik natuurlijk van plan om beter te rijden, aangezien ik nu ook beter wist wat me te wachten stond. De voorbereiding was in ieder geval goed: vrijdag een beetje los getrapt en hersteld van het criterium op donderdag, en vervolgens 's avonds zeer vroeg naar bed gegaan. Helaas werd ik 's nachts rond 3u wakker door een enorme bui en toen de wekker om 4u45 was het nog kletsnat. Gelukkig stond ik wel redelijk fris op, maar ik was alleen wel een beetje onzeker over het natte wegdek.Omdat Sander op tijd bij de Veltec briefing moest zijn, waren we ruimschoots op tijd en kon ik een mooi plekje voorin nemen, met uiteindelijk links van me Oege en Michel en rechts Bas en Sander
Uiteindelijk viel de nervositeit in de eerste 10km mee en kwam ik veilig bij de Servance aan, ondanks meerdere plotselinge opstoppingen. De beklimming van de Servance ging vervolgens wel aardig, maar ik merkte eigenlijk al vrij snel dat me hartslag niet zo hoog wilde gaan. Vlak voor de top kwam Kaj (CTWT) bij me fietsen, die vervolgens als een baksteen de Servance afdaalde. Ik deed het wat rustiger, waardoor ik op het laatste stuk nog aardig moest bij trappen, maar in Le Thillot kwam alles weer samen door een rood stoplicht. Vervolgens hield ik me tot aan de Bramont zo koest mogelijk, omdat ik me realiseerde dat ik al ruim voldoende voorin zat en dat ik niet weer halverwege zou moeten lossen. Halverwege de Bramont besloot ik toch maar in de kop te gaan rijden, omdat het groepje ook iets teveel gedomineerd werd door een vijftal Gaul! renners. De laatste 500m versnelde ik nog even zodat ik een kleine voorsprong zou hebben bij de Route des Americans. Wat uiteindelijk wel een goede keuze bleek, want opeens kon ik het tempo alleen met zeer veel moeite volgen, en me hartslag wilde maar niet echt hoog in D3 gaan.
Uiteindelijk bleef ik met moeite bij het groepje en dat hield ik vol t/m de Hunsdruck, ondanks een aantal foutjes: op de Routes des Cretes teveel achteraan gebungeld en wat tijd verloren bij de stop op de Grand Ballon, terwijl ik eigenlijk helemaal niks nodig had, waardoor ik in de afdaling flink moest doortrappen (gelukkig hielp Kaj nog een handje mee).Op de Hunsdruck moest ik vervolgens wel de groep laten gaan, opeens zat ik gewoon helemaal stuk en had ik er ook weinig vertrouwen meer in. Maar na een nodige plaspauze vlak na Massevaux, kon ik weer wat extra eten en drinken en voelde ik me ook weer wat beter.
Daarna sloot ik me aan bij een aantal achterblijvers (die geloof ik op de Grand Ballon de oorspronkelijke groep hadden gelost), en kon ik een beetje herstellen tot aan de Alsace. Het tempo in dit groepje lag me op dat moment iets beter en uiteindelijk reed ik nog het gat dicht van 2 weggereden mannen. Na de Alsace begon ik me vreemd genoeg wat beter te voelen, mede waarschijnlijk doordat het weer wat warmer werd, en kon ik ook tot aan Champagney goed mee doen met kopbeurten. Op het laatste klimmetje voor Champagney (die we donderdag dus ook al 12 keer hadden gedaan) reed ik nog even weg, zodat ik in het dorpje een laatste bidon refill kon doen en me vervolgens makkelijk weer bij het groepje kon aansluiten.
Tenslotte de laatste kilometers naar de Planche, werd er nog een beetje rondgedraaid, maar een hoop hielden zich ook in of konden gewoon niks toevoegen.Gelukkig kon ik me deze keer wel inhouden, want vorig jaar reed ik veels te veel op kop en eindigde ik als laatste van ons groepje. Deze keer ging het een stuk beter: op het drempeltje vlak voor de afslag ontstond er al een gaatje en vervolgens werd het gat in de eerste rechte strook alleen maar groter. Misschien kwam het doordat ik de hele dag met een relatief lage hartslag had gereden, maar de Planche ging een stuk "makkelijker" dan vorig jaar. Ook hielp het dat ik nog een paar leden van het oorspronkelijke groepje inhaalde en dat mijn teller aangaf dat ik misschien wel binnen de 7 uur zou rijden. Maar uiteindelijk lukt dat niet (mede ook omdat de teller niet de plaspauze en bidonnetjes pakken meetelde
), maar toch was ik super tevreden met mijn tijd: ruim 20min beter dan vorig jaar!Eenmaal boven was het lekker genieten: het zonnetje scheen, met een hoop tevreden CTWT'rs en andere bekenden gepraat en zelf blij met de 58e plek en 19e in de C-catagorie.
Podium Defi Haute-Saonais
Vorige week heb ik mijn eerste echte podium plek in mijn nog jonge cyclo-carrière veroverd: 3e in de Defi Haute Saonais.Deze "Trophee" bevat:
- Do: Ronde des 2 Heures (12 x rondje van 5km met klimmetje)
- Za: Trois Ballons Master (205km met 4300hm)
- Zo: Grimpee du Planche des Belles Filles (19km, met eindklim van de Trois Ballons).
Door me rustig te houden in de kopgroep tijdens het criterium had ik uiteindelijk maar 3sec verspild, en door een zeer goede Trois Ballons te rijden (58e & PR met 20min verbeterd) had ik vervolgens een voorsprong van 10min op nummer 4.
Op zondag ging nummer 4 nog wel vanaf de start in de aanval, maar doordat het "peloton" gewoon strak doorreed en ik vervolgens ook, ondanks de vermoeidheid, redelijk vlot naar boven klom (7e plek in de Grimpee), behield en versterkte ik zelf uiteindelijk nog mijn 3e plek!
14 juni 2010
Welkom
Ik ben Ruvar Spauwen, 21 jaar, Informatica student te Utrecht en een fanatieke wielrenner.
Sinds 2009 ben ik begonnen met (vooral) buitenlandse cyclosportieve te rijden en mijn doel is hierin steeds beter te worden.
Aangezien ik toch graag schrijf over al mijn fietsactiviteiten en omdat ik dat voorheen op allemaal verschillende plekken deed (Twitter, Bikeplanner, Wielertoerist), leek het me handiger om een centrale plek aan te maken.
Het zal waarschijnlijk wel nog even duren voordat alles soepel werkt, omdat ik aankomende periode druk met fietsen ben en daardoor dus ook wat minder tijd voor verslagen typen heb...
In ieder geval alvast welkom!
Sinds 2009 ben ik begonnen met (vooral) buitenlandse cyclosportieve te rijden en mijn doel is hierin steeds beter te worden.
Aangezien ik toch graag schrijf over al mijn fietsactiviteiten en omdat ik dat voorheen op allemaal verschillende plekken deed (Twitter, Bikeplanner, Wielertoerist), leek het me handiger om een centrale plek aan te maken.
Het zal waarschijnlijk wel nog even duren voordat alles soepel werkt, omdat ik aankomende periode druk met fietsen ben en daardoor dus ook wat minder tijd voor verslagen typen heb...
In ieder geval alvast welkom!
Abonneren op:
Posts (Atom)