Dit is het verslag van mijn deelname aan de Marmotte van 2010.
De Marmotte is een populaire cyclosportieve over maar liefst 3 grote Alpen cols (Glandon, Telegraphe en de Galibier) en met als finish de beklimming naar Alpe d’Huez.
Voor veel van de ingeschreven deelnemers (7000, waarvan een hoop al niet aan de start verschijnen door slechte voorbereiding, blessure of puur spanning) is uitrijden het hoofddoel.
De meeste andere deelnemers hebben al een keer meegedaan en hebben als doel hun reeds behaalden tijden te verbeteren en/of op een mooie plek in het klassement te eindigen.
Omdat dit mijn eerste deelname aan de Marmotte zou zijn, had ik nog geen tijd om te verbeteren en daarom zou, mede door de zwaarte van het parcours, eigenlijk het halen van de finish al een prima prestatie zijn.
Maar aangezien ik toch redelijk prestatiegericht ben en ik ook meestal aardig kan in schatten hoe ik zal eindigen in een cyclo, had ik me afgelopen winter het doel gesteld om de tocht binnen de 7u15 te rijden, wat op zich wel een goede tijd voor de eerste keer zou zijn. Naarmate het seizoen vorderde en ik beter dan verwacht in de Challenge Vercors en La Ventoux cyclo’s eindigde, stelde ik mezelf het vrij lastige doel om de Marmotte binnen de 7u te gaan rijden, wat inhoud dat je ook gelijk vijftig plaatsen opschuift en al de top-100 nadert.
Toen ik de week voor de Marmotte meedeed met La Vaujany finishte ik (ondanks een slechte start) wederom beter dan verwacht, wat me hoop zelfvertrouwen voor de Marmotte gaf.
Helaas verdween die zekerheid al gauw, toen de volgende dag een spier boven in mijn rechter kuit enorm stijf aanvoelde en die vervolgens de dag daarna, na een rustig ritje, ontzettend pijn begon te doen. Ik vermoede dat ik de spier overbelast had (misschien door te diep te gaan of door een te strak schoenplaatje) en het enig wat kon doen was ‘m zo min mogelijk te belasten.
De dag daarop (woensdag) z
ou ik oorspronkelijk meedoen met een korte klimwedstrijd (Prix des Rousess), maar vanwege de pijnlijke spier besloot ik alleen rustig naar Alpe d’Huez te fietsen om ‘m zo min mogelijk te belasten en dat ik zo toch nog een keer de Alpe kon oprijden (was alweer 2 jaar geleden).
Dit ging op zich prima, de spier deed daarna niet extra pijn, alleen was hij ook zeker nog niet genezen.
Dus besloot ik opzoek naar hulp te gaan en wat bleek: onze buurman (Jan) bleek sportarts en fysiotherapeut te zijn en hij kon me ook meteen vertellen, dat het waarschijnlijk om een overbelaste (misschien gescheurde) pees ging.
De dagen daarop hielp Jan me door de kuit te masseren en hij adviseerde me om alleen rustige ritjes door de vallei te maken, wat ik dus vervolgens ook deed.
De pees genas vervolgens redelijk snel; ik kon uiteindelijk de knie optillen zonder een pijnscheut en op vrijdag testte ik de benen door twee korte blokjes redelijk intensief klimmen: ging prima.
Ondanks de vlotte genezing, begon ik natuurlijk wel al flink te twijfelen over zaterdag: zou de pees het houden? Zou ik niet ontzettend krom gaan zitten om de mogelijke pijn te onderdrukken en zo andere blessures creëren? (en natuurlijk) Zou ik wel de finish gaan halen?
Besloot ik op donderdag nog om van mijn eerder gestelde doel af te zien en gewoon voor uitrijden te gaan, besloot tenslotte op vrijdag, na een beter dan verwachte lostrap-sessie, om toch nog voor een redelijk tijd te gaan, namelijk 7u30. Wat volgt is het verslag van de rit zelf en dus ook of ik het gestelde doel nog heb gehaald…
Toen ik rond half zeven weg reed uit de camping, begon het al lekker druk op de weg richting Bourg d'Oisans te worden, en na een kwartiertje warm rijden (wat door de adrenaline nauwelijks nodig was) sloot ik mij aan bij het prioritaire vak. En na wat ge-zig-zag door de mensenmassa, posteerde ik me wederom redelijk vooraan bij Tim en Jasper (dito Nijmegenaren van de Vaujany) en probeerde ik me vervolgens kalm te houden én me op te peppen voor de sprint, die zou plaats vinden na het startschot.
Toen eenmaal het startschot werd gelost, kon ik zonder kleerscheuren over de mat rijden en bleef ik (makkelijker dan verwacht) redelijk vooraan tijdens het platte stuk naar Allemont.
Het klimmetje naar het stuwmeer ging vervolgens ook nog vrij gemakkelijk: de pees deed geen pijn, ik verloor geen positie en ik voelde me redelijk fit: op dat moment had ik er nog alle vertrouwen in.
Na het stuwmeer was de Glandon aan de beurt; al vrij snel begon het flink te stijgen en pakte iedereen z'n klimtempo op. In het begin bleef het hele pak bij elkaar, maar langzamerhand ontstond er toch een breuk tussen o.a. mij en de kop groep. Ondertussen zat ik al een tijd boven mijn omslagpunt te rijden en voelde ik ook, dat ik een beetje verkrampt zat om niet teveel de pees te belasten. Dit had als gevolgd, dat ik ook vaak ging staan en tijdens dit staan merkte ik weer, dat mijn hele boven lichaam al vermoeid aan voelde. Niet een al te best teken als je nog geen eens op een kwart van de rit bent, dus besloot ik iets langzamer te gaan en vooral niet te panikeren.
Na de korte afdaling bij Le Rivier, herpakte ik me een beetje en reed ik vervolgens tot na het stuwmeer (toevallig) met de Duitser die me tijdens La Vaujany naar Villard-Reculas had geleid. Dit gaf vervolgens weer wat extra moraal en zodoende haalde we in de laatste 3km voor de top een grote groepje voor ons in en reed ik zelfs nog even vooruit tot aan de top.
Eenmaal boven kreeg ik een nieuwe bidon van de Sander's vriendin en begon ik vlug aan de afdaling, zodat ik misschien onderaan bij een mooi groepje kon aansluiten en op deze manier bleef ik in ieder geval in de afdaling veilig voor de grote groep vlak achter me.
Op dat moment realiseerde ik me nog niet, dat ik al de rit zat verprutsen: ten eerste had ik veel rustiger de Glandon moeten oprijden en ten tweede had ik gewoon relaxt in de grote groep moeten afdalen.
Want eenmaal in de vallei bleek, dat we slechts met 4 man (uiteindelijk nog 2 extra) zaten, die vervolgens besloten dat we zo hard mogelijk door de vallei moesten rijden om bij een zeer grote groep, een minuut voor ons, te komen.
Ik kon ze natuurlijk niet zomaar weg laten rijden, dus maakte ik mijn derde grote fout: in plaats van rustig achterin een groep door de vallei te peddelen, reed ik tot vlak voor de start van de Telegraphe veels te intensief (D2/D3) totdat we eindelijk de vrij nutteloze aansluiting met de groep vonden.
Toen begon de Telegraphe: direct reedt iedereen van mijn
oorspronkelijk groepje (die uiteindelijk later ook de prijs betaalden) en de ingehaalde groep van mij weg. Het enige wat ik kon doen, was mijn eigen tempo pakken en hopen dat ik niet al te veel tijd zou verliezen.
Na een paar kilometers kon ik gelukkig weer een bidonnetje pakken, wat wel nodig was, want het begon al aardig heet te worden.
Helaas ging het klimmen er niet makkelijker door en toen eenmaal een grote groep (bij wie ik vlak voor de Glandon wegreed) mij passeerde en waarvan de leden, die ik normaal kon bijhouden, duidelijk een hoger tempo konden volhouden, zakte het moraal nog een stuk verder naar beneden.
Maarja, het enige wat ik kon doen was: voldoende blijven eten, drinken (incl. 2 onvoorziene stops bij top Telegraphe en Plan Lachat) en zoveel mogelijk proberen aan te klampen.
Dit aanklampen ging wat later vanaf Valloire tot aan Plan Lachat redelijk; iedereen bleek toch voorzichtig aan de Galibier te starten.
Vervolgens, over het stuk na Plan Lachat kan ik relatief kort zijn: een hoop wederom moeten laten passeren en op de lichtste versnelling, toch enigszins genietend van de omgeving, na boven gezwoegd. Eenmaal boven, snel een bidon gevuld en vervolgens me naar beneden gegooid.
In de afdaling haalde ik nog een aantal man in, maar die daalden allemaal te langzaam en daardoor zat ik bij de Lautaret slechts met één metgezel (iemand uit Oldenzaal in een fluorescerend tenue).
Gelukkig wilde hij ook wel door trappen en eenmaal bij La Grave haalden we een groepje van vier in en met hen reden we vervolgens samen tot aan de voet van de Alpe.
Na het stukje bergop bij …. Kreeg ik nog wel even kramp, door de plotselinge aanspanning van de spieren, maar die ging gelukkig weg en kwam tijdens de laatste beklimming ook niet meer terug (waarschijnlijk omdat ik te weinig kracht zette om een echte kramp te creëren 3 x #rolling-eyes#).
Tenslotte de beklimming naar Alpe d’Huez: wat een hel.
Wederom gigantisch afgezien, ondanks luid aangemoedigd door Wouter (incl. bidon), Rob van Cyclobenelux (nog wel mijn best gedaan voor een mooie foto) en alle andere onbekende supporters, hielp het allemaal niet veel: de benen waren compleet op, mijn linker voet was (eigenlijk al sinds de Galibier) ontzettend verkrampt en die hitte … OMG. Zelfs de locale fotografen hadden een pauze genomen, om er even van te kunnen ontsnappen.
Toen eenmaal de laatste kilometer voor het dorp aanbrak en het me was gelukt om daar zonder af te stappen te komen (al was ik wel al door een pak mensen ingehaald, die wel nog soepel naar boven kwamen) zette ik nog voor een laatste keer aan en probeerde ik zo veel mogelijk de pijn te verbijten.
Van de laatste honderd meters herinner ik niet zoveel meer, alleen de muur van mensen die langs de kant stond en de ontlading toen ik eenmaal na 7 uur en iets minder dan 21 minuten over de finish rolde.
Daarna vulde ik op de automatische piloot snel een bidon met energie drank, reed ik even door naar een rustig plekje achter in het dorp en strompelde ik naar een bankje in de schaduw.
Daar bleef ik even zitten, kermend van de pijn in de voet (gek genoeg nauwelijks pijn in de pees), maar natuurlijk gelukkig dat het afzien eindelijk voorbij was.
Toen ik eenmaal weer een beetje was bijgekomen, ging ik terug naar de start, vulde nog een bidon met energie drank en zocht ik Sander op, die knap 9e was geworden.
Daarna meteen een flinke maaltijd gegeten, geprobeerd de voet een beetje te masseren en een hoop tevreden en minder tevreden lui gesproken.
Rob had vervolgens nog een gratis Compex-sessie voor de pees kunnen regelen, die super fijn was (nogmaals bedankt!), alleen had de pees het eigenlijk uitstekend gehouden. Maar toch was behandeling zeker niet nutteloos, want de volgende ochtend (vóór de Grimpee) had ik nergens last van.
Daarna daalde ik rustig af, diep onder de indruk van de mensen, die nog naar boven zaten te zwoegen en een beetje verbaasd over de mensen die bij bocht 20 al zaten te lopen en toch doorgingen.
’s Avonds had ik geen puf om mee te gaan naar de pizzeria, dus nam ik wat left-over pasta en lag ik al voor 21u helemaal kapot in de tent.
En dan nu de conclusie: wat ging er mis?
Ten eerste heb ik het eerste kwart, zeker voor dit parcours, te hard gereden. Mede doordat ik mezelf pushte bij mannen te blijven rijden, die ik bij vorige cyclo’s kon voorblijven, en mede doordat ik vrij gemakkelijk boven het omslagpunt kon rijden had ik in het begin teveel kostbare energie verbruikt.
Ten tweede denk ik dat ik door de blessure niet in goede conditie was, o.a. op de Glandon reed ik een beetje verkrampt om niet teveel de pees te belasten, verder kon ik door het herstelproces ook niet goed doortrainen en voelde ik me ook de dagen voor zaterdag vrij vermoeid.en het hoofddoel op zich.
Ten derde (en dit is waarschijnlijk wel de belangrijkste) heb ik helemaal niet het gevoel dat ik heb gepiekt naar de tocht. Doordat het bij de vorige cyclo’s steeds beter dan verwacht ging, maakte ik me eigenlijk nauwelijks zorgen; de dagen ervoor dacht ik, dat ik waarschijnlijk met mijn huidige conditie gewoon het doel zou halen, en dat het enige wat me misschien tegen zou houden de pees blessure was.
Maar op de dag zelf kwam ik tot de harde conclusie, dat een een hoop mensen, die ik een week geleden nog voorbleef, opeens een stuk beter reden. Misschien kwam het omdat ze voorheen inhielden of dat ze het zo gepland hadden om een week later beter in conditie te zijn.
Hoe dan ook, had ik me wel voorgenomen om de Marmotte als hoofddoel te rijden, maar had ik verder niet echt bepaald hoe ik op die dag in topvorm zou zijn. In tegenstelling, op de dag zelf, voelde ik dat ik gewoon al een prijs had betaald voor alle cyclo’s van afgelopen periode.
Dus, ik heb weer van een hoop dingen geleerd en volgend jaar ga ik in ieder geval proberen beter voor te bereiden en beter de rit zelf in te delen; hopelijk haal ik dan wel het doel... :-)
En wat staat er nu op de planning: binnenkort ga ik een paar weken chillen op Corsica (beetje trainen), daarna een week in de Haute-Provence (training opvoeren) en tenslotte kom ik nog even langs Bourg d'Oisans om La Marco Pantani te rijden.
Nog een fijne zomervakantie aan allen!
Groeten,
Ruvar
p.s. binnenkort komen er hopelijk nog wat mooie foto's
