Invasion of a Dutchman

Iets eerder dan gepland, maar vanwege een beter dan verwacht resultaat, breng ik alvast verslag van mijn deelname aan La Cyclomanche Master.

Afgelopen vrijdag ochtend vertrok ik met Wim, mede Grand Trophée deelnemer, richting Normandië voor al weer mijn 7e Sportcommunication cyclo dit jaar.
Na een relaxte reis, kwamen we aan in het redelijk bekende dorpje St. Mere-Eglise, waarna we vervolgens nog iets verder het platteland in moesten om bij de Chambre d'Hotes "La Fiere" (aanrader!) te komen.
Daarna maakten we een kort rondje met de fiets om de benen wat los te trappen en werden we meteen geconfronteerd met een hoop WW-II dingen.
Dit gold ook voor onze verblijfplaats, de eigenaars hadden een hoop over de oorlog en de daarop volgende herdenkingen te vertellen, dus werd mijn geschiedenis-kennis ook nog een beetje opgefrist!
De dag daarop vertrokken we met de auto richting Briquebec, zodat we vanuit daar de eerste heuvels een beetje konden verkennen en zo ook nog een beetje van de west-kust van La Manche konden genieten, aangezien de dag daarop waarschijnlijk weinig tijd voor was.
De rit ging wel lekker en de verkenning bleek uiteindelijk een goede keuze te zijn, aangezien er een aantal lastige hellingen in zaten en met de auto hadden we nu ook het eerste stuk gezien.
's Avonds hadden we vervolgens in een heerlijk, maar afgelegen, Italiaans restaurant gegeten: Tagliatelli met Escargots (eerste keer, best lekker) en als dessert Tiramisu!
Dus ik kon met een gerust gevoel, goed gevulde maag en prima verkenning gaan slapen, en dan nu het verslag van de dag zelf.

Toen we rond 7u50 aankwamen in St. Mere-Eglise stond er al een flinke groep (+/- 400 man) in het startvak en er stonden ook al een hoop mensen langs de eerste paar honderd meters te wachten op het vertrek van de renners.
Ik plaatste me ergens in het midden van het voorste vak en wachtte redelijk ongeduldig op het startschot, dit omdat ik me had ingesteld op een vrij snelle en chaotische start.
Uiteindelijk bleek dit wel mee te vallen: het tempo ging wel meteen ruim in de 40, maar ik pikte het tempo vrij gemakkelijk op en er was ook voldoende ruimte om naar voren te gaan.
Vervolgens bleef het tempo de eerste 40km vrij hoog, vooral op de klimmetjes. Ik zorgde ervoor om voorin te blijven, maar hierdoor reed ik indirect ook veel op kop en heb ik ook een paar onnodige gaten zitten dichten, in de angst dat ik te vroeg de groep zou verliezen.
Uiteindelijk bleek dit allemaal overbodig en niet zo slim te zijn: op een gegeven moment zijn er 6 mannen (5 Elite en een ex-Prof) vertrokken en vervolgens bleef er een grote groep van zo'n 60 man over én zakte langzamerhand het tempo ook iets.
Achteraf baalde ik een beetje want als ik had geweten, dat er buiten de kopgroep er zo'n grote groep zou overblijven had ik natuurlijk niet zoveel voorin gereden.
Maar goed, ik zat dus in de tweede groep (incl. Thierry Marie, waarmee ik tijdens én achteraf de rit nog een praatje mee heb gemaakt :-)) en ondanks dat het tempo was gezakt, werd er toch nog goed doorgereden: toen eenmaal de finale begon waren we nog maar met 30 man.
Ik skip nu even door, aangezien het midden stuk van de rit niet zo speciaal was: gewoon kalm gehouden, goed blijven eten & drinken en beetje genoten van de omgeving.

Dus, de finale: zoals ik al heb gezegd, we waren nog met zo'n 30 man, waarvan misschien de helft een beetje actief zat mee te rijden vooraan.
Het laatste stuk van de rit was vrij plat, maar toen er op 20km van de finish er een heuvelrug op doemde, besloot ik het tempo op te voeren. De meesten konden volgen, dus qua ontsnapping was het niet succesvol, maar vervolgens zette een jonge Franse locale Eliterenner, onder aanmoediging van de oudere locals, zich op kop en voerde het tempo nogmaals op en zette dit door tot een tweede heuveltje. Twee anderen besloten toen een aanval te plaatsen, maar bovenaan bleek de groep nog redelijk compleet.
Daarna volgde een tiental ontsnappingspogingen op het platte, die allemaal nergens op uit draaide.
Ik was ondertussen redelijk bijgekomen van de tempo versnellingen op de heuveltjes en besloot vervolgens even door te trekken op kop, zodat er misschien minder mensen geneigd zouden zijn om weg te springen.
Alleen toen ik achterom keek, bleek niemand in mijn wiel te zitten en, na even getwijfeld te hebben, besloot ik door te trappen en te wachten totdat er iemand achter me aan zou komen.
Toen er na een aantal honderd meter nog niemand was gekomen en het gat zelfs iets was vergroot, besloot ik, aangezien ik in een groep van 30 bij de finish waarschijnlijk ergens achterin zou eindigen, dat ik zelf de koers hard moest maken en gewoon er voor moest gaan.
Dat deed ik vervolgens dus ook en ondanks het zware eerste uur en het lange middenstuk, ging het eigenlijk nog verrassend goed: het deed wel ontzettend pijn, maar terwijl de kilometers voorbijvlogen en ik me al een beetje Cancellara begon te voelen, hield ik een gat van 10 seconden. Ik werd zelfs aangemoedigd door de motards, die ons de hele dag had geassisteerd, en langzamerhand begon ik te geloven dat ik het misschien wel ging redden... alleen op zo'n 3km voor de finish kwam er langzaam maar zeker een groepje van 5 man naar met toe en vervolgens na een haakse bocht en stuk vals plat konden ze me helaas terug pakken.
Maar in plaats van dat ze meteen door zouden rijden, werd ik meteen op de tweede plek gezet en verwachte ze al gauw dat ik op kop door ging rijden.
Wat ik uiteindelijk ook maar deed, aangezien ik inmiddels toch alles al had gegeven en ik niet wilde dat de andere 25 man bij ons zouden terug keren.
Gelukkig nam de eerder genoemde jonge fransman ook nog even over, maar de laatste kilometer zat ik weer op kop, waarop ze alle vijf bij de finish over me heen sprintte.
Maar goed, ik was al ruim tevreden dat mijn aanval half geslaagd (12e i.p.v. >20e) was en dat ik nog zo lang hard kon doorrijden in de finale.

In ieder geval, had ik tijdens die laatste 10 kilometer het echte koersgevoel te pakken. Ik had het al een paar keer afgelopen jaar in cyclo's in de bergen, maar ik had niet verwacht, dat ik ook op het vlakke in de finale van een Cyclo de koers kon meebepalen.
Tenslotte heeft deze rit me ook een hoop vertrouwen gegeven voor La Ronde Picarde (aankomend weekend) en de daarop volgende vlakkere koersjes in Nederland.

75 days of Summer

Aangezien vandaag de meteorologische zomer is afgelopen en het al een tijd geleden is sinds mijn laatste bericht, vond ik het wel een mooi moment om een kleine update te plaatsen.

Dus ... wat heb ik allemaal gedaan sinds de Marmotte, nou een hoop!

Toen ik terugkwam in Nederland moest ik meteen aan de bak voor twee tentamens, waarvan uiteindelijk eentje mislukte, maar de andere was ruim voldoende, dus kon ik afgelopen jaar tevreden afsluiten met slechts 1 mislukt vak.
Daarna heb ik nog wat gewerkt (al dat reizen is helaas niet gratis) en ook alvast het frame voor mijn nieuwe fiets met 50%-TdF korting aangeschaft!)

Vervolgens was het al gauw weer tijd voor vakantie , deze keer niet voor het fietsen maar gewoon voor plezier met mijn ouders en zusje. Voor de zoveelste keer was onze bestemming een geweldige camping in de buurt van Porto-Vecchio, Corsica, waar ik ook een hoop franse, italiaanse en duitse kennissen terugzag.
Aangezien het zo leuk daar was, ben ik niet zo heel veel aan trainen gekomen en voelde ik me ook niet zo fit, al is rijden op Corsica sowieso een stuk zwaarder door de hitte, wind en zware wegen.
Toch lukte het om de laatste week weer een beetje ritme en motivatie te vinden en heb ik ook nog samen met Jacques (mede-deelnemer Grand Trophée) eindelijk een rondje gereden, die ik altijd al had willen rijden: Porto-Vecchio - Solenzara - Col de Bavella (foto rechtsonder) - Zonza - Col d'Illarata - Porto - Vechio. Mede door wind mee op het lange stuk richting Solenzara, eindelijk weer beetje een prima klimritme en natuurlijk de prachtige omgeving was het echt een zeer geslaagde rit.














Na drie heerlijke weken, moesten we Corsica helaas verlaten, maar gelukkig gingen we nog niet meteen naar huis: eerst gingen we nog 10 dagen naar Entrevaux (Alpes-Maritimes) om vervolgens daarna nog een weekend in Bourg-d'Oisans te verblijven, zodat ik kon deelnemen aan La Marco Pantani Mermorial. Later meer daar over, nu eerst verder met mijn poging om zo snel mogelijk weer een redelijke vorm te pakken te krijgen.

Tijdens de eerste twee ritten deed ik een beetje rustig aan en probeerde ik vooral wat langere klimmetjes (o.a. Valberg en Colle St. Michel) op souplesse na boven te rijden. Maar na een regenachtige rustdag stond er wel een intensieve training op het programma: 3 x de Col de St. Raphaël, die niet al te lang en steil is, maar daardoor wel goed in te delen is en je daardoor ook makkelijk gecontroleerd helemaal stuk kan rijden. De bedoeling was om steeds iets harder te gaan, wat ook lukte ondanks dat ik bij de eerste keer al het gevoel had dat ik iets te snel was gegaan... Na een omweggetje via de Col de Trebuchet, kwam ik redelijk gaar terug op de camping, maar wel zeer tevreden en met ook iets meer vertrouwen.
De dag daarop maar een rustdag gehouden, om de dag daarna wederom een stevige training te houden (en wederom een rit, die al een tijdje op mijn verlanglijst stond): de Route des Trois Cols. Dit is o.a. een toertocht, die ik een paar jaar geleden ook had gedaan, alleen had ik toen maar de halve versie gedaan, dus eigenlijk 1 1/2 Cols. Toen begon de tocht in Barcelonette en beklom ik de Col de la Cayolle van beide kanten. Deze keer ging ik eerst over de Col de la Cayolle, vervolgens de Col d'Allos en tenslotte de lastige Col de Champs.
Doordat ik relatief rustig reed en goed at, ging de rit eigenlijk verrasend goed en ondanks dat de laatste klim vrij onregelmatig is (met veel 9-10% stukken) had ik eigenlijk weinig last van krampen of oververmoeide benen.
Helaas moest ik na een heerlijke afdaling en even heerlijke Magnum, wel nog helaas 40km (licht dalend) tot aan de camping tegen een zeer vervelende tegenwind beuken.
Maar goed, de training was in ieder geval geslaagd en ik begon er ook al een beetje in te geloven, dat de conditie voldoende was teruggekeerd voor een fatsoenlijke plek in de naderende cyclo.

Tenslotte het weekend van de cyclo. Na een lange rit over de bochtige Route Napoleon en de Col d'Ornon, kwamen we aan op Camping La Piscine te Bourg-d'Oisian.
Aangezien we met regen vertrokken waren, moesten we meteen alles uitpakken, om het een beetje droog te krijgen. Gelukkig scheen in de vallei van Oisan wel de zon (af en toen) en zou het zaterdag en zondag prachtig weer worden!
De volgende ochtend deed ik rustig aan en vertrok ik met de fiets richting Les Deux Alpes om mijn startbewijs te halen. Het is niet ideaal om de dag voor de wedstrijd een klim te doen, het was toch weer 1000hm, maar bij La Vaujany had ik hetzelfde gedaan en toen was het ook niet slecht bevallen.
Het verslag van de rit staat ondertussen al een tijdje online (o.a. op Bikeplanner), dus ik zal hier alleen een korte samenvatting plaatsen: vanaf de Col d'Ornon goed in tweede groep gereden, Parquetout ging lekker wel iets te snel gereden, vervolgens vanaf La Garde niet echt meer kunnen koersen door opkomende kramp, maar uiteindelijk toch 23e overall en 10e bij de C's geworden waar ik zeer tevreden mee ben.
Verder was deze (pas 3 jaar jonge) cyclo mee zeer goed bevallen, vanwege het parcours, goede verzorgingsposten (Powerade en gelletje onderweg!) en zeer uitgebreid pastabuffet achteraf.
De dag daarop met een goed gevoel terug naar Nederland gereisd, ondanks al het feesten en de mindere trainingen in juli was het me toch gelukt om de vorm terug te krijgen. Al was de oorzaak van de kramp waarschijnlijk wel het gebrek aan duurritten de periode ervoor.

En nu zijn we dus weer terug in Nederland; weer een beetje aan het werken, voorbereidingen maken voor het aankomende studiejaar en natuurlijk weer de training oppakken aangezien er nog een paar ritten op het programma staan, namelijk: La Cyclo Manche (05/09), La Ronde Picardië (11/09) en tenslotte nog wat binnenlandse koersjes (o.a. het CTWT clubkampioenschap).
Het plan is om de Cyclo Manche gewoon voldoende uit te rijden, door werk en regen heb ik afgelopen twee weken slechts 3 keer kunnen trainen. Maar ik hoop dat ik bij de Ronde Picardië toch weer wat aan tempo heb gewonnen, wat wel nodig is omdat in deze cyclo's de snelheid een stuk hoger ligt door het gebrek aan echte bergen, en zo hopelijk nog een mooie prestatie kan leveren.

Na de Ronde Picardië zal ook een diner en de prijsuitreiking van de Grand Trophée plaatsvinden, waar ik natuurlijk ontzettend naar uitkijk!

Dat was het wel zo'n beetje, ik zal over twee weekje verslag doen van de aankomende ritten.

Groeten,
Ruvar