Strand van Camp du Domaine
Zo, het werd maar weer eens tijd om iets op mijn blog te tikken. In het vorige bericht had ik me voorgenomen om regelmatig iets te plaatsen tijdens mijn verblijf aan de Côte d'Azur. Helaas bleek het internet op de toch wel luxe camping behalve duur óók nog eens zeer instabiel te zijn, dus besloot ik het na wat mislukte pogingen maar voor gezien te houden. Wel probeerde ik zoveel mogelijk mijn trainingen op Bikeplanner bij te houden, al zouden er dit uiteindelijk niet zoveel worden: slechts 7 in 3 weken! Dit had een paar oorzaken: de eerste week was het slecht weer en leek ik last van de zon te hebben, de omgeving viel een beetje tegen (veel verkeer, "zwaar" asfalt en zat niet lekker op de fiets, althans zo voelde het want ik reed continu alleen) en in de laatste week liep ik (hoogstwaarschijnlijk) een voedselvergiftiging op.
Deze "vergiftiging", opgelopen bij Restaurent Le Borme te La Faviere (!) viel mij de volgende 5 dagen behoorlijk lastig; oorspronkelijk zou ik twee dagen later, op maandag, richting Meximieux reizen voor de Tour de l'Ain, maar zondag kreeg ik het bericht van Kenny, die ook mee ging doen, dat zijn autobusje ten hoogte van Toul kapot was gegaan en dat de ANWB geen auto kan regelen als je nog geen 21 bent. Gelukkig was zijn vader bereid om met zijn eigen bus Kenny op maandag terug naar Nederland te slepen en kon hij last-minute nog de auto van zijn oom lenen. Vervolgens moest hij wel de volgende dag (één dag voor de eerste etappe) na een zeer korte nacht nog wel een slordige 950km van Haarlem naar Meximieux afleggen. Mijn reis ging ook niet echt soepel vanwege de ziekte, hectiek bij vertrek in Toulon en lastige overstap in Lyon, maar toen ik eenmaal in Meximieux was aangekomen en het relaas van Kenny had gehoord, was ik dat allemaal al weer gauw vergeten en kon ik alleen maar opgelucht zijn dat alles toch nog was goed gekomen. Ondertussen had ik wel al mijn reeds gewijzigde plan nogmaals gewijzigd: in plaats van alleen meedoen met de vierde etappe (hele Tour meedoen was niet mogelijk omdat bij de 2e en 3e etappe een auto bij de finish wel nodig was en m'n voorbereiding vond ik ook niet goed genoeg) ontbrak me ondertussen de motivatie en hoop om in de vierde etappe een goed resultaat te rijden, laat staan Kenny te assisteren tot boven op de eerst klim, besloot ik maar aan geen enkele etappe deel te nemen. Dit bleek al gauw een verstandige keuze te zijn en uiteindelijk ook nog een best leuk verhaal op te leveren.
Etappe 1 (Meximieux - Saint Vulbas)
Aangezien hij in de buurt lag ben ik op de fiets richting het tweede klimmetje, de Côte de Gévrieux, gereden. Vanaf de eerste klim (pittig ding) bleken er 3 vluchters te zijn, Kenny kwam in een tweede groepje boven; ik volgde vervolgens even op de fiets en gaf 2 bidonnen aan en ging daarna snel terug naar de camping om met de auto richting de finish te rijden.
Ondertussen reed Kenny zo'n 10km na de Côte de Gévrieux met 3 man weg en al gauw haalde ze de oorspronkelijke vluchters bij. Daarna reden ze met z'n vijven door tot de finale: een Engelse jongen (Team Hackney) probeerde Kenny tevergeefs op een rotonde te volgen ("je moet wel goede tube's hebben als je 'm zo hard wilt nemen"). De uiteindelijke winnaar van de dag, Mathieu Selwa (beroepsrenner bij Geox Fuji Test team), viel in de finale nog een paar keer aan, maar Kenny kon iedere keer pareren (rest reed ondertussen al niet echt meer mee), behalve dan de laatste keer vlak voor de finish.
De "ploegleiderswagen"
Drukte bij de start
Boven op de Côte de Gévrieux
Finish in Saint Vulbas: Selwa voor Kenny
Etappe 2 (Parc des Oiseaux - Bellignat)
Vandaag was de eerste heuvel etappe aan de beurt met in de tweede helft 4 gecategoriseerde heuvels, goed voor ruim 1700hm (gisteren +/- 700hm). Ik ging met de auto naar de eerste klim, de Côte de Treffort. Hier kwam een groepje van 12 als eerste boven, maar die zouden later teruggepakt worden. Kenny zat goed voorraan en het tasje met de bidonnen aangeven ging goed ondanks het hoge tempo waarmee ze vlak na de top voorbij kwamen (vandaag zou Kenny trouwens op 37 km/u gemiddeld komen en gisteren had de kopgroep ook al ruim 42!) Daarna ging ik richting de derde klim, de Côte de Matafelon. Inmiddels was het al flink heet geworden en de etappe bleek iets langer te zijn gemaakt dan de versie een paar weken voor de start (bovenstaande is de 20km langere), dus de bidons waren zéér welkom. Kenny zat nog steeds goed vooraan, maar op het "vlakke" stuk na de tweede klim, was een groep van 4 weggereden, met onderandere een local, die uiteindelijk solo over de meet zou komen (en het geel overnam). Op de laatste klim werd het al duidelijk dat de Fransen op Kenny zaten te letten: aanvallen van o.a. Selwa werden niet geparreerd, maar als Kenny ook maar even ging staan, werd er gelijk geroepen en als hij aanviel zat er in no-time iemand in z'n wiel. Uiteindelijk lukte het Selwa ook om weg te rijden, maar in de afdaling had hij een bocht gemist o.i.d. want nadat de vier van de kopgroep binnen kwamen, kwam het groepje van Kenny binnen en Selwa eindigde als 34e op zo'n 5 minuten van de winnaar.
Start bij Parc des Oiseaux met Selwa op de derde plek in het geel (-wittig)
Vallée de l'Ain
Aankomst van Bruno Rochaix, winnaar 2e etappe
Aankomst groepje van Kenny op 3 minuten van de winnaar. Met als eerste de 17 jarige Alex Peters, die de laatste twee etappe ook goed voorin zou rijden
Vandaag gingen we de Haute-Jura in, een zware etappe, die ik wel wat weg vond hebben van een ingekorte Trois Ballons. Omdat deze start (en die van morgen) wat verder van de camping lagen én de start vanaf vandaag ook een half uur eerder was, moesten we al vroeg op. Gelukkig zijn de wegen in de Ain prima in orde en zeker in de ochtend helemaal niet druk, dus het vervoeg ging eigenlijk elke dag wel goed. Na een korte stop in Oyonnax (woonplaatst winnaar van 2e etappe) voor wat verse koffie en Wifi (mijn mening over McDonalds is afgelopen dagen echt een stuk positiever geworden, alleen was die in Oyonnax pas om 10u open dus daar had ik weinig aan), reed ik door naar de eerste klim, de Côte d'Apremont en parkeerde ik de auto boven op de Col du Sentier. Omdat de klim al zo vroeg zou zijn, was Kenny met 1 bidon gestart en bovenop zou hij er dan 2 krijgen. Het wachten duurde niet lang: B.A.C. (team uit Bourg-en-Bresse) stond vandaag met zo'n 10 man aan de start en zorgde voor een snelle begin fase. Uiteindelijk kwam er een groep van 8 man als eerste boven met maar liefs 5 leden van B.A.C. Kenny volgde al snel, in een groepje van ruim 20 man met o.a. gele truidrager Rochaix, Selwa en Peters. Na het aangeven van de bidons, volgde ik snel in de auto: oorspronkelijk had ik het idee om via een kortere weg richting de voet van de laatste klim te rijden, maar eenmaal beneden besloot ik toch maar het parcours te volgen en te hopen voorbij de fietsers te komen. Dit ging het eerste stuk wel goed door auto's van de organisatie te volgen en ik had ook het idee dat ik niks verkeerds deed want er reden wel meerdere volgauto's rond. Maar uiteindelijk bleken ze het niet zo leuk te vinden, en nu ik het regelement nog een keer heb gelezen, blijkt dat we geluk hebben gehad dat ze geen diskwalificatie hebben uitgevoerd!
Hoe dan ook, met flink wat moeite kwam ik bovenop de Côte de Giron (serieus steile klim waar het volledig brak), bij de 2e kopgroep met de klassementsleiders. De gele truidrager kon op de Giron niet volgen, na de afdaling kwam hij er weer bij, maar op de ongecategoriseerde klim vlak voor de laatste klim werd hij er definitief afgereden. Na vier kilometer in de lange klim naar Menthières parkeerde ik de auto om de voorsprong met de koplopers te timen (bestond uit zwarte nummers dus was onnodig. B.A.C. zou uiteindelijk op plek 1 en 2 eindiggen) en nog een bidon aan te geven. Toen Kenny langs kwam, zaten alleen nog maar Selwa, Peters en nog een eendagsrenners in het groepje. Selwa en Peters gaven de indruk dat ze het zwaar hadden, toch bleven ze nog redelijk goed doorrijden in de oplopende vallei naar Lelex, die Kenny toevallig kende van de ploegentijdrit etappe in de Junioren editie van paar jaar geleden. Ik reed achter de groep van de gele truidrager naar de finish, waar nog behoorlijk werd doorgereden, maar het gat bleef groot genoeg zodat Kenny leider in het klassement werd én, na een paar uur wachten, samen met Wout Poels (dagwinnaar en leider algemeen klassement) en Johnny Hoogerland (bollentrui) het podium op mocht!
Vanwege het volgen in de auto helaas geen foto's tijdens de koers... 't was trouwens weer een pittig dagje: de ruim 2500hm met een gemiddelde van zo'n 33 km/u!
Sprint tussen Moncoutie, Rolland en de uiteindelijke winnaar Poels!
Wat ceremonie foto's
Etappe 4 (Belley - Le Grand Colombier)
Vandaag was het dan zover, de laatste etappe en de enige met een echte buitencategorie klim: Le Grand Colombier! We wisten dat het zwaar ging worden: zoals ik al eerder melde, was het al lang duidelijk dat de Fransen liever een andere Fransman wilden laten winnen dan een buitenlander en verder zouden er vandaag ook nog een hoop goede eendagsrenners aan de start staan, die eventueel klassementsrenners in een vlucht konden meenemen. Maar Kenny was, ondanks het gebrek aan teamgenoten en de vermoeidheid van afgelopen dagen, toch nog vol goede moed; we zouden elkaar weer treffen vlak na het dorpje Thézillieu.
Ondanks dat ik afgelopen dagen alleen maar in de auto had gezeten, ging het met mij helaas wat minder goed: de darmproblemen waren eigenlijk pas sinds gister een beetje verdwenen, maar nadat ik was opgestaan met enorme keelpijn werd ik in de loop van de dag snot verkouden... (nu na ruim een week, nog steeds last van) Waarschijnlijk had de mentale vermoeidheid door de stress en al het autorijden toch ook impact op m'n weerstand. Zo reed ik dus met een oor die niet meer wilde ploppen en een volle neus langzaam naar boven, wel nog even stoppend bij een mooi uitzichtpunt over de vallei, Mont Blanc en zicht op het naderende peloton. Boven bleek er een groepje met alleen maar eendagsrenners bijna 2 minuten voorruit te rijden. Vervolgens reed er een groepje met o.a. Peters vlak voor het groepje van Kenny, daarna kwam er een tijd niets. Peters ging vlak daarna samen met David Polveroni (14e bij afgelopen Marmotte) de kopgroep achterna. Ik nam een kortere weg richting de Colombier om vervolgens na twee kilometer een plek te zoeken voor nog een laatste bidon. Onderaan de klim werd ik tegen gehouden, maar door te melden dat ik bij de gele truidrager hoorde mocht ik er nog langs. Dit bleek het begin van "de ondergang" te zijn: na het afgeven van de bidons, reed ik verder met het idee dat indien Kenny zou winnen hij ruim 3 uur moest blijven wachten voor de ceremonie. Ik wist niet, dat de gebruikelijk cyclo ceremonie (niet al te lang na aangkomst cyclo) onderaan de berg in Culoz zou worden gehouden, wat opzich wel logisch was omdat er nauwelijks ruimte bovenop de Colombier is, en dat de gele truidrager eventueel nog naar boven kon worden gereden. In ieder geval werd ik, nadat ik de bidon aan Kenny had gegeven en mijn tocht naar boven was gecontinueerd, al snel ingehaald door een motoragent, die me duidelijk maakte dat ik moest stoppen en moest wachten tot na de bezemwagen van de profs. Na een poosje balend in de bakkende zon te hebben gestaan en wat auto's zonder officiële sticker hebben voorbij zien komen gaan, besloot ik het er toch maar op te wagen om nog iets dichter bij de finish te komen, die nog meer dan 10km verder lag! Eenmaal bij de volgende blokkade besloot ik te vragen of ik achter een auto van de organisatie mocht rijden, wederom met het argument dat ik bij de gele truidrager hoorde, dat hij zonder kleding e.d. boven op die berg zou moeten wachten etc. en na wat overleg kon ik meerijden met een ambulance die voorbij was komen rijden. Daarmee lukte het me tot zo'n 5km voor de finish te komen, waarna ze me melden dat ik rustig kon doorrijden en ik bij de volgende blokkade moest wachten op een auto waarmee ik kon meerijden. Uiteindelijk kwam ik, nadat een dalende Selwa (met glimlach...) voorbij was gekomen, tot 2km voor de top: ik kon 'm eigenlijk al zien liggen, maar ik besloot me maar te melden bij de veiligheidsmensen om te vragen wat ik het beste kon doen: lopend verder! Inmiddels was de verkoudheid al behoorlijk toegenomen en was ik al helemaal gestresst door de hele situatie, toch besloot ik m'n spullen te pakken en richting de finish te lopen. Maar gelukkig zag ik al snel Kenny aan zien komen fietsen, helaas wel met een zeer bedroefd gezicht: de klim was zwaar tegengevallen, steiler dan verwacht en met minimaal 39x25 een te zwaar verzet. Ook bleek dat hij de klim ervoor volledig op kop had moeten rijden en dat de Fransen vervolgens één voor één op de Colombier hadden aangevallen. Uiteindelijk reed Selwa weg op een van de steilste stukken in de klim, kwam hij als 2e over de streep en won zo het algemeen klassement; Kenny verloor nog 10 minuten, werd daardoor 18e in het dagklassement (één plek achter Polveroni en toch nog met gemiddelde van 31.60!) en uiteindelijk 10e in het eindklassement.
Helaas dus... na de mooie Hollandse dag, waren het de Fransen die met de eindwinst er vandoor gingen: Moncoutie zou ook Poels op voldoende achterstand rijden. Maar voor ons, was de dag vervolgens nog niet voorbij: we moesten nog van die berg af zien te komen en het liefst voordat de profs zouden aankomen! We wisten dat het moeilijk ging worden: naar beneden gaan was echt geen optie en over de finish gaan leek ons onmogelijk. Maar al gauw kwam er een politiebusje voorbij, die ons melden dat de auto toch volledig van de weg af moest (rechter achterwiel stond er nog een beetje op). Vervolgens vroeg ik of ik hem mocht volgen naar de andere kant van de berg; we wisten niet zeker of hij het goed had begrepen, maar hij gaf aan dat het kon. Vervolgens stapte ik snel in de auto, Kenny ging met de fiets, en voegde ik me achter een paar pers auto's. Al gauw werd het steeds drukker en naderde we de reclamehekken, camera's (de laatste etappe zou live op France 3 komen) en heel veel beveiliging. Maar gedreven door de teleurstelling, vermoeidheid en klote gevoel van ziekte besloot ik de auto voor me zo strak als ik kon te volgen en niet naar de seingevers te kijken; zo bereikte ik een klein grind paadje met aan de linkerkant de finish, het podium, de jury en pers wagens en aan de rechterkant een énorme afgrond. Vervolgens zat ik met hevig kloppend hart te wachten totdat ons groepje auto's mocht doorrijden met om me heen mensen van de organisatie en Franse televisie, die zich blijkbaar niet afvroegen wat een Nederlandse auto hier nou in hemelsnaam deed... Gelukkig begonnen de auto's na een poosje weer te rijden en toen ik eenmaal voorbij een volgende politiebus was gereden, kon ik eindelijk weer een beetje tot rust komen: de andere kant van de klim was gehaald én de organisatie van de cyclo had me geloof ik niet gezien. Eenmaal voorbij de meer dan verwachte hoeveelheid omhoog lopende toeschouwers was (wat een eind!) en een omweg via de mindere steile noordkant van de klim, haalde Kenny me ook bij en reden we samen richting Culoz voor de Repas.
Het eten smaakte mij beter dan Kenny, de ceremonie viel ons beide tegen, dus al gauw zaten we weer in de auto richting de camping. 's Avonds nog lekker pizza gegeten, gewacht totdat mijn ouders aankwamen (stuk later dan verwacht vanwege record file's) en conclusies getrokken: ondanks de auto problemen en bijkomende stress, had Kenny zeer sterk gereden, maar om te winnen heb je toch echt een team nodig en dan ook nog iemand voor de verzorging. Uiteindelijk won het Engelse team Hackney (met o.a. Peters), maar over de breedte stelde die niet zo heel veel voor, dus een overwinning in het team klassement is ook niet onmogelijk. Tenslotte speelde het verkeerde verzet ook zeker een rol. Na de 2e etappe had Kenny al besloten om voor de laatste etappe een 27 te monteren, maar mede door het late thuiskomen na de 3e etappe en het niet kennen van de klim (uit het profiel verkeerd idee gekregen >> onregelmatiger dan gedacht), had hij uiteindelijk besloten om 'm niet meer te vervangen. Oja, en ik zelf heb er van geleerd om nooit meer bij een finish boven op een berg met de auto proberen te komen: ik had m'n auto gewoon bij de eerste blokkade moeten zetten en een paar honderd meter moeten lopen! Wijze lessen dus, in ieder geval was ons het evenement zeer goed bevallen: mooi parcours, goed deelnemersveld en prima organisatie (pluspunt: eten bij finish was best lekker, minpunt: prijzen bestonden alleen uit bekers en op de website ontbreekt as we speak nog het resultaat vanaf etappe 4). Hopelijk staan we volgende keer wel met een volledig Nederlands team aan de start!
Vanwege lege batterij helaas geen foto's kunnen maken (onderstaande is via Flickr)
Peters en Polveroni op de Colombier, weggereden uit de kopgroep, maar uiteindelijk zouden ze het beide niet redden.
Tenslotte, voor de gene die een beetje Frans kunnen lezen: hier is nog een persbericht van de laatste etappe (link), een compleet verslag op Velo101.com (link) en de pagina van de cyclo (link).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten