De reis met mede CTWT'er Jan Willem ging soepel, behalve dan dat de navigatie besloot om via Maastricht te rijden en dat we dat ons pas ruim na de afslag richting Breda realiseerden, dus zaten we vlak voor Maastricht en nog bij Luik onnodig lang te wachten. Marcel en Peter, de andere helft van ons groepje, waren al aanwezig samen met zowat het hele Veltec team, dus het was een gezellige boel bij de receptie. Vervolgens reden we op de fiets richting Champagney om de benen te ontspannen en de inschrijvingen op te halen en 's avonds hebben we pasta gegeten met andere Marcel, Niels en hun aanhang, die trouwens de volgende dag ons zouden voorzien van bidonnetjes onderweg, waarvoor nogmaals dank! (ook al reed ik in Champagney voorbij de vriendin van Niels...).
De aanloop naar de voet van de eerste klim, de Ballon de Servance, was nat en zoals gewoonlijk een beetje chaotisch. Maar het lukte me om met niet al te veel moeite redelijk vooraan te blijven en zo begon ik rond de 50e plek aan het begin van de klim. Het plan was om voldoende hard te rijden om bovenop de klim in de buurt van de tweede groep te zitten: indien ik er achter zat, zou ik in de afdaling wel terug komen, maar omdat de afdaling van de Servance met droog wegdek al redelijk gevaarlijk is, wilde ik met het natte wegdek liever niet al te veel risico's nemen, dus enige noodzaak om door te klimmen was wel aanwezig, mede ook omdat Veltec had besloten al vroeg het tempo hoog te leggen. In tegenstelling tot een aantal, die te lang probeerden aan te klampen bij de eerste groep, verliep bij mij het plan perfect: de hartslag bleef hoog (20min 2 slagen boven omslag en ondanks dat achteraf geen krampen), de souplesse was aanwezig en het tempo lag bijna 2,5km/u hoger dan vorig jaar! Bovenaan zat ik daarom ook voldoende dicht bij de tweede groep en zo kon ik rustig aan de afdaling beginnen. Iedereen nam voldoende veiligheidsmarge, maar ondanks dat lagen er toch nog een paar bidonnen op de weg, waaronder de mijne. Ik overwoog nog een seconde om te stoppen, maar ik had nog een redelijk volle bidon en nog een grote fles AA in m'n achterzak, dus besloot ik om door te rijden en gewoon ergens opnieuw bij te vullen (wat uiteindelijk niet echt nodig bleek te zijn, omdat het toch niet zo'n warm weer werd en ik kon nog wat water van Arjan krijgen).
Op de stukken daarna bleef ik rustig in de groep meerijden, ik kon me in tegenstelling tot vorig jaar deze keer op de Col de Bramont wel inhouden om niet op kop het tempo te gaan verhogen. De Route des Americans was wel weer zwaar, mede omdat Frank en Sander daar hard op kop zaten te rijden, maar bovenaan was de aansluiting gelukkig al snel weer gemaakt. De Route des Crêtes en Grand Ballons gingen dan weer prima en zo begon ik na de lange afdaling richting Willer-Sur-Thur met nog een redelijk gevoel aan de tweede helft van de rit. Het volgende plan, of obstakel eigenlijk, was de Col de Hundsrucken: vorige edities lukte het me steeds niet om tijdens deze klim bij mijn groep te blijven (eerste jaar was het wel al de 2e keer lossen) en dit jaar moest daar dus verandering in komen. Het was zwaar, mede omdat het tempo 2km/u hoger lag dan vorig jaar, maar samen met Vusolo teamgenoot Arjan lukte het me om aan te blijven klampen tot het einde van de klim. Boven konden we beide een bidon pakken (al nam Arjan die van Marcel en bleek niet hier maar juist bij de tweede bevoorrading in Champagney een extra bidon te staan; gelukkig kon Marcel een overbodige bidon van Jan Willem overnemen) en konden we ook zonder al te veel moeite in de afdaling weer aansluiten bij de groep. Frank bleek iets minder geluk te hebben: aan de voet van de klim was een stoplicht en toen we daar stopten, maakten enkelen hiervan gebruik om een pitstop te maken waaronder Frank dus ook. Toen het licht weer op groen ging, was hij helaas net te laat terug om het te halen, waardoor hij een paar minuten extra moest wachten. Toch lukte het hem dankzij een zeer snelle beklimming van de Hundsrucken, die hem later wel een mooie finale zou kosten, om weer bij ons aan te sluiten vlak na Masevaux. Samen met hem sloot ook mede Domrenner Nivard aan, met wie ik bij bijna elke beklimming wel een stukje heb samen gefietst, maar doordat hij een paar keer de aansluiting op de top miste en zo extra inspanningen moest doen om terug te keren lukte het hem niet meer om aan te sluiten na de een-na-laatste beklimming in het parcours, de Ballon d'Alsace. Dit gold helaas ook voor Arjan: ondanks beter dosering dan bij de Challenge Vercors, werd voor hem ook de lengte en zwaarte van het parcours teveel op de Alsace.Bij mij ging de beklimming wat beter, ik besloot wel al voor de klim de besten van de groep niet proberen te volgen en me te focussen op mijn eigen ritme. Dit ging prima de eerste kilometers, mede omdat Frank, die redelijk hersteld was van zijn inspanning maar toch niet met de besten mee kon, in het vizier bleef. Maar toen ik Bart Deurbroeck (Grinta) langzaam achter me zag naderen, besloot ik een beetje gas terug te nemen en zijn wiel te volgen, de klim zou namelijk nog lang genoeg duren. Samen met Edith (Veltec) volgde ik met enige moeite het wiel van Bart, die zonder een krimp te geven stevig bleef doormalen, totdat we langs een Grinta auto reden en hij, ondanks aanmoediging van geloof ik zijn ouders, opeens besloot er mee te kappen (achteraf bleek hij teveel last te hebben van zijn rug). Ik nam vervolgens de leiding over en langzaam maar zeker dichtte ik het gat met Frank en nog een paar andere renners. De laatste kilometer deed Edith nog een goede kopbeurt en bovenaan werden we nog aangemoedigd door Rob van Cyclobenelux.
Edith op kop tijdens de laatste kilometer van de Ballon d'Alsace
De afdaling van de Alsace ging vlot, beneden waren we met zo'n 6 man, maar ondanks nog een kopbeurt van Rob, die bij Giromagney af sloeg richting de voet van de eindklim, sloot er uiteindelijk nog een zelfde aantal aan. Op het vlakke stuk richting de "heuveltjes"-zone voor Champagney, werd er nog een beetje rondgedraaid, maar er zaten helaas ook een paar stoorzenders tussen. Hoe dan ook, de heuveltjes gingen prima, wel was er nog iemand zo stom om nog vlak voor een trein langs de slagbomen te glippen; op de laatste twee heuvels verhoogde ik het tempo, waardoor ik met een voorsprong aan de afdaling naar Champagney begon. Zo had ik voldoende tijd om een bidon aan te nemen of indien het nodig was eentje te vullen bij de ravitaillering 100m verderop (wat dus nodig bleek te zijn). De groep reed wel meteen voorbij, waardoor ik snel in de achtervolging moest, die nog bijna verkeerd ging omdat een paar volgauto's midden in het dorp moesten stoppen. Gelukkig kon ik een paar honderd meter verder al weer aansluiten en kon ik achterin een beetje bij komen, wat drinken en m'n laatste reep proberen weg te werken.
In de vlakke aanloop naar de eindklim, de steile Planche des Belles Filles, was het animo om te draaien helaas wel compleet verdwenen. Er bleven maar gaten vallen en de enige, die op het laatste stuk echt aansporing gaf om door te rijden was Edith. Achteraf gezien had ik wel wat meer kunnen meerijden, de benen voelden relatief nog goed, maar door angst om in de laatste kilometers voor de finish voorbij gereden te worden door lui, die totaal niet hadden mee gedraaid (wat tijdens mijn eerste deelname gebeurde) en door het gebrek aan animo bij iedereen, vond ik het tempo eigenlijk wel prima; ondertussen bleek toch wel dat het realistische doel gehaald zou worden... De eerste kilometer deed zoals gewoonlijk pijn, maar niemand behalve een Gaul! renner, die een km later geloof ik weer terugviel, reed weg, daardoor staan we ook met een mooi compact groepje op de tweede foto van Rob.
Laatste beklimming, helaas is alleen het topje van mijn helm zichtbaar...
Aan het einde van het steilste stuk ontstonden er toch langzaam verschillen: een paar mannen reden voor me, waaronder Frank, en een paar bleven achter. De laatste 4 kilometers, die iets minder steil zijn dan de eerste maar toch nog 9%, gingen eigenlijk wel goed bij mij: ondanks zeer vervelend grind, dat aan je banden bleef plakken (achterwiel blokkeerde zelfs een keertje!) en ik dus steeds met m'n hand over de voor- en achterband moest gaan om ze eraf te halen, bleef ik in een prima tempo doorrijden; Frank haalde ik samen met nog een paar Fransen, en tot mijn grootste verbazing haalden ik vlak voor de laatste kilometer de leider in mijn categorie in, Rodolphe Lourd. Hij had goed voorin gereden, maar kreeg op de laatste beklimming een inzinking; tijdens de Challenge Vercors was hem ook al zoiets overkomen waardoor hij nog maar net voor mij wist te eindigen. Na het inhalen van Rodolphe gingen de laatste steile meters opeens met gemak, ik versnelde na de laatste haarspeld bocht waardoor ik iemand voorbij reed en aansluiting vond met een ander, ik reed vervolgens door tot de "drempel" vlak voor de finish. De gene die ik had bijgehaald sprintte me er nog uit, maar dat deerde me niet zo erg: de klok gaf binnen de 6u52 aan en de euforie overmeesterde me. Vervolgens liep ik na de energiedrank-stand, deelde ik mijn verhaal met de fransman die ik dit jaar al vier keer ben tegengekomen terwijl hij mij bidon vulden, nam ik een uitgebreide pitstop waar ik sinds de Grand Ballon eigenlijk al naar zat uit te kijken, waste ik me bij het kraantje, genoot ik van de welverdiende maaltijd in de zon die toch te voorschijn was gekomen en wisselden ik met veel plezier belevingen uit met bekenden, die voor of na mij waren aangekomen.
Samen met Arjan (93e in 7u07) en Frank (47e in 6u54) bij de finish
Het uiteindelijke resultaat was 6u51m16: 37e overall, 14e in mijn categorie en 29.9 km/u, beter dan ik dus had gehoopt. Maar eigenlijk is er niet zoveel speciaals gebeurd: de conditie ervoor was al aanwezig, helaas ging het door foute zadel afstelling mis tijdens La Look en Ventoux en liep m'n vertrouwen daardoor een kleine deuk op, en de fitheid was te verwachten na een ruime week van relatieve rust. Toch ben je altijd nog afhankelijk van een hoop andere dingen, zoals voeding, materiaal, vorm van de dag en (parcours)ervaring, en blijkbaar zat geen van deze dingen mij tegen. Ik zie nog wel een aantal punten voor verbetering, zo hoop ik volgend jaar makkelijker op de Route des American te kunnen volgen en ook met de besten van de tweede groep mee te kunnen op de Ballon d'Alsace, op die manier (en indien het weer iets beter is) zou een tijd rond de 6u45 dicht in de buurt moeten komen en eindig ik misschien nog wel eerder dan had ik durven hopen in de top-25! Maar dat zien we volgend jaar wel, nu staan eerst nog voor aankomende weken nog de volgende zware cyclo's op het programma: La Morzine, Vaujany en Marmotte. Gelukkig heb ik het vertrouwen, dat ik met de huidige conditie bij de Morzine en Vaujany met niet al te veel moeite met de tweede groep zou mee kunnen komen en dat ik bij beide wel een prima finale zou moeten kunnen rijden. Daarentegen wordt La Marmotte nu extra spannend: beter doen dan vorig jaar zal waarschijnlijk niet zo moeilijk worden, maar mijn doel is toch eigenlijk wel om deze keer fitter aan de voet de Galibier te beginnen, met een mooie groep bovenaan te komen en op de Alpe niet zo vreselijk hoeven af te zien met als resultaat een tijd toch ruim binnen de 7 uur.
We zullen zien of het me gaat lukken, het eerste onderdeel van het "vierluik" is in ieder geval al geslaagd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten