Verslag van La Morzine 2011

Afgelopen zondag stond al weer mijn vijfde Grand Trophée cyclo van dit jaar op het programma: La Morzine Vallée d'Aulps. Een relatief korte rit over 146km, maar waarin je toch ruim 3600hm moet overbruggen verspreid over o.a. de Joux-Verte, Col du Corbier en tenslotte nog de lastige Joux-Plane. Parcours kennis ontbrak helaas bij me, op zaterdag was ik nog wel de auto over de Joux-Plane gereden om me in te schrijven in Morzine (zondag ochtend wel via Les Gets gegaan, want dat is toch stuk sneller) en zo de klim een beetje proberen op te slaan. De conclusie was dat hij een stuk steiler leek dan op het profiel, maar dat er gelukkig nog wel een paar vlakkere stukken in zaten waar je steeds naar uit kan kijken. Hoe dan ook leek het me slim om niet te hard aan de klim te beginnen, want bij een inzinking zou je hoop minuten kunnen verliezen. Eenmaal in Morzine aangekomen gingen we snel naar de inschrijving want door de regen was er toch niet zoveel te beleven. Ik had nog wel een kleine meevaller: dit was de enige van de acht ritten waarbij ik me nog niet heb ingeschreven en omdat ik niet kon deelnemen aan de Grimpee de la Ventoux vroeg ik of ik misschien nog wat korting kon krijgen; toen ze mijn lijst van inschrijvingen zagen besloten ze me deze cadeau te geven, plus ik kon ook gewoon m'n normale startnummer gebruiken, dus hoefde ik ook niet het stuurplaatje te vervangen.


Vervolgens reden we weer terug naar Samoëns, via Les Gets, en hield het nog net lang genoeg op met regenen (incl. een beetje zon) om een stukje los te fietsen. Eenmaal weer thuis begon het al snel weer te regenen en zo ging het de hele nacht door. De voorspellingen voor de dag erna waren beter, al zou het in de ochtend nog wel even kunnen regenen; Eigenlijk had ik na een ijskoude rit over de Cormet de Roselend besloten om nooit meer in de Alpen te fietsen met regen, maar omdat het toch vrij zeker was dat het alleen bij een paar buien in de ochtend zou blijven, heb ik eigenlijk geen enkele keer overwogen om niet aan deze rit mee te doen; ik hoopte alleen dat het in de afdaling van de eerste beklimming al redelijk gestopt zou zijn, en als dat niet zou zijn, zou je op verschillende punten in het parcours makkelijk kunnen omkeren naar de auto.

In de ochtend verliep alles soepel: ik kwam eigenlijk te vroeg aan bij de start in Montriond en zo kon ik nog ruim een kwartier lang onder de achterklep van de auto wachten totdat de ergste regen voorbij was en proberen te besluiten of ik nou wel of niet een serieus regenjack aan zou doen. Toen het kwart voor acht was en de bui even ophield, besloot ik om slechts een windjack en armwarmers mee te nemen, want dat regenjack zou ik anders toch maar mee moeten blijven sjouwen. Eenmaal in het startvak baalde ik er wel een klein beetje van dat ik totaal niet had kunnen warm rijden, want het zou na de start meteen bergop gaan, en achteraf baalde ik nog meer dat ik er niet aan had gedacht om de rollerbank mee te nemen (zou die nog ergens nuttig voor zijn geweest). Maar goed, gelukkig lag het tempo in de eerste kilometers niet super hoog en had je vervolgens nog een stukje vlak langs het meer van Montriond. Daarna begon het echte klimwerk en moest ik langzaam maar zeker de kopgroep van bijna 25 man laten lopen. Het gevoel in de benen en de rest van het lichaam was niet echt super, in ieder geval minder dan bij de Trois Ballons, dus berustte ik me al snel bij het feit dat een top-20 plek er niet in zou zitten. Ik bereikte de top met nog 3 anderen en samen begonnen we aan de koude, natte maar toch nog redelijk berijdbare afdaling van de Joux-Verte. Onderaan was de bewolking al wat minder geworden, kwam er zelfs af en toe een zonnetje te voorschijn en was ik blij dat ik niet m'n regenjack had aangedaan.

Daarna reden we goed door met z'n vieren, eentje was in Morzine verkeerd gereden maar een andere had ons nog bijgehaald in de afdaling, en zo begon al snel de beklimming van de Col du Corbier: goed wegdek (behalve in de afdaling) en behoorlijk steil. In het begin reed ik weg bij de anderen, maar in de tweede helft stokte het tempo een beetje en kwamen ze weer iets terug. Vervolgens haalden we vlak voor de top nog iemand in, was er nog iemand van ons er af gereden en was er nog een ouwe kerel van achteren bij gekomen, dus waren we vervolgens met z'n vijven. Daarna kwamen de beklimmingen van de Grand Thaillet en naar La Vernaz, die beide niet zo lang zijn maar toch wel redelijk steil en de Grand Thaillet was extra vervelend vanwege grind op de weg (net zoals op de Planche des Belles Filles blokkeerde 2x mijn achterwiel!). Bij La Vernaz stopte we om water bij te tanken en vervolgens gingen we door naar de Jambaz, een wat langere en minder steile klim, die nog vervelend was omdat de laatste kilometers gestript waren van de toplaag en omdat we nog een bui over ons heen kregen. Maar goed, na de afdaling was het weer droog en konden we ons langzaam klaar maken voor het stuk door de vallei richting de Joux-Plane. Ondertussen had trouwens ook nog mede CTWT'er Robert zich bij ons aangesloten, die uiteindelijk nog knap 24e werd en hoogstwaarschijnlijk 1e in de categorie fietsen van meer dan 10kg ;-).

In de vallei werd er nog redelijk goed doorgereden, de eerder genoemde ouwe kerel probeerde nog wel eens een kopbeurt over te slaan, maar op de eindklim bleek het dat hij niet zat te sparen maar gewoon al redelijk stuk zat. Ik gooide vlak voordat de klim begon nog m'n halve liter AA in de bosjes van het appartement waar ik logeerde (die ik overbodig had meegesjouwd), en deed de armwarmers uit en windstopper open, aangezien de zon ondertussen lekker zat te schijnen. Het eerste steile stuk begonnen we allen vrij rustig, maar omdat het minder steil leek dan in de auto besloot ik al snel om iets harder door te rijden. Dit had als gevolg dat alleen nog Robert en nog iemand van Chamrousse Team Cyclosport in de buurt bleven. De Chamrousser, die constant vervelend zat switchen tussen sleuren en dan weer heel soupel draaien, hield het nog het langst vol maar hij moest uiteindelijk ook mijn wiel laten gaan. Ik probeerde zo gedoseerd mogelijk te rijden, aangezien de laatste kilometers het zwaarste zouden zijn, en op de stukken wind mee steeds voldoende bij te schakelen. Rond drie kilometer voor de top begon ik het ook echt zwaarder te krijgen en zag ik ook dat een fransman, die we bij de Corbier oppikte en die onderaan even was afgestapt (weet niet precies waarom), langzaam dichterbij zat te komen. Tijdens de volgende kilometer werd het gat langzaam maar zeker kleiner en rond anderhalve kilometer voor de top haalde hij mij in en moest ik proberen vast te klampen aan zijn wiel, wat gelukkig lukte. Daarna kwam een lichte afdaling en vervolgens nog een kleine drempel tot een tweede colletje, hierop probeerde ik nog op het buitenblad van 'm weg te rijden, maar de kracht ontbrak en de drempel bleek toch iets langer te zijn, dus begonnen we samen aan de afdaling, die gelukkig helemaal was afgezet. In de afdaling probeerde ik nogmaals weg te rijden, maar dit was tevergeefs. Halverwege de afdaling liet ik de fransman dan maar op kop dalen, wat al gauw een vergissing bleek te zijn: in een scherpe bocht naar links remde hij te laat, waardoor beide onze achterwielen begonnen te slippen en hij in de, gelukkig voor hem, zachte berm belandde. Ik besloot toen om even op 'm te wachten, aangezien ik ook tijdens de beklimming van zijn tempo gebruik had gemaakt, en zo daalden we samen het laatste stuk nog af. In Morzine, na nogmaals een scherpe bocht, waar de fransman achter mij wederom moeite mee had, probeerde ik nog te versnellen om nog binnen de 5u20 te finishen, klokje gaf eigenlijk al aan dat het niet mogelijk was dus het was eigenlijk overbodig, maar zo ging ik wel als eerste door de laatste scherpe bocht vlak voor de finish. Ik versnelde nogmaals, maar het lukte de fransman om me nog voorbij te sprinten en zo kwamen we na 5 uur en iets meer dan 21 minuten over de streep.

Oorspronkelijk stond ik op de 23e plek, maar op de vijfde plek stond nog iemand uit de oudste categorie, die besloot om de Joux-Plane te skippen en via Les Gets bij de finish te komen, dus de uiteindelijke plek was 22e. Waar ik opzich wel tevreden mee ben, want ik voelde me niet echt super fit (ook te zien aan hartslagwaardes) en het weer, dat minder effect op mijn lichamelijke conditie had dan waar ik bang voor was, maar waardoor ik wel wat minder motivatie had. Verder had ik ook redelijk goed op souplesse gereden, ging de Joux-Plane beter dan verwacht en heb ik geloof ik ook niet echt dingen geforceerd in aanloop op de Vaujany en Marmotte.

Hoe dan ook lijkt het me leuk om deze rit volgend jaar weer te doen: het parcours gaat constant op en neer en de omgeving ziet er ook echt zeer mooi uit. Ik hoop alleen dan wel op een editie zonder regen en dat het wegdek in betere conditie zal zijn.


Vandaag heb ik nog bijna 2 uur rustig rondgefietst samen met Kenny, die gisteren knap 5e is geworden: hij kon goed mee tot de Joux-Plane, ondanks dat het tempo toch regelmatig flink werd opgevoerd. Toen de Joux-Plane begon, reed het duo Laby en Pessy van Team Scott - Les Saises weg uit de groep en reden ze nog 6 minuten van Kenny weg ondanks dat hij zelf nog behoorlijk hard zat te klimmen. Nummer drie in uitslag, Nicolas Ougier had ook wel een succesvol weekend: de dag ervoor was hij nog 2e geworden in de zware en regenachtige L'Ardechoise; in de krant van vanochtend las ik dat hij dit kunstje nu al vijf keer heeft vertoond!