Begin van de Kartenspielerweg
Afgelopen zondag was het dan zover: na 3 (of misschien wel 4) jaar het plan hebben om deel te nemen aan een door de ECW (of Entente Cycliste de Wallonie) georganiseerde wedstrijd, is het er dan eindelijk van gekomen, namelijk die bij Rencheux. Omdat ik het ene jaar weer geen licentie had of het andere jaar toch liever in het weekend een lange training in de heuvels wilde maken met het oog op de cyclo's, stelde ik het steeds maar weer uit, ondanks dat ik er toch vrij zeker van was dat de wat grotere omlopen over meestal geaccidenteerd terrein me wel zouden liggen. Enige onzekerheid waar ik vaak nog mee zat, was dat bij de Master categorie, die bij deze wedstrijden gehanteerd wordt, het niet uitmaakt of je een Amateur of Elite licentie hebt: de groepen zijn namelijk verdeeld in <40, 40<>50 en >50; en aangezien er toch veel jongere renners met een Elite licentie komen opdagen (meer dan 90% van de uiteindelijke kogroep had een Elite licentie), ligt het niveau toch iets hoger dan bij een wedstrijd met enkel Amateurs. Hoe dan ook, ik had er voor afgelopen zondag toch redelijk vertrouwen in: de trainingen gingen afgelopen periode goed, het lichaam voelt gezond aan (mede dankzij nieuwe fysiotherapeut) en het eerste trainingswedstrijdje bij Oss het weekend ervoor ging ook beter dan verwacht (8 rondes in de aanval met een groepje van 4 man en nog een 8e plek behaald).
Met de Kameel op de Loorberg
Een paar dagen voor de wedstrijd kwam het plan langs om op zaterdag met een mooi clubje cycloheren de laatste 150km van de Amstel Gold Race te gaan rijden. Ik had met Kenny afgesproken om samen naar Rencheux af te reizen, maar het leek ons ook wel leuk om op zaterdag een stuk met de groep mee te rijden: te frisse benen op zondag zou namelijk ook niet gewenst zijn en we zouden ook niet helemaal terug hoeven te reizen omdat we konden logeren bij een oom en tante van mij uit Oirsbeek. De ochtend begon goed wat betreft het weer en er was een mooie groep komen opdagen, alleen bleek helaas al gauw dat, i.t.t. tot wat was afgesproken, het geen rustige duurtraining zou worden toen na een strak tempo op de Loorberg het een tijdje duurde voordat de groep weer compleet was, wat op zich geen probleem zou zijn geweest indien er boven direct gewacht zou worden op de langzaamste, maar hier had niet iedereen zin in (het tempo scheen later in de rit wel wat lager te liggen, dus misschien kwam het wel door enthousiasme; als koeien die voor het eerst weer de wei in mogen...). Vervolgens kwamen er nog een paar lekke banden, een redelijk lange bui en nog een paar splitsingen van de groep voorbij, waardoor ik al na 2 uurtjes maar besloot om terug te rijden naar Gulpen zodat ik me weer kon opwarmen (was totaal niet gekleed voor regen) en ik m'n remblokjes, die al bijna aan vervanging toe waren, een beetje kon sparen voor zondag.
De volgende dag begon gelukkig wel zonnig en relaxt: de wedstrijd zou pas om 15u beginnen, dus we hadden tijd zat om de fietsen te poetsen en naar Rencheux te rijden. Eenmaal daar aangekomen hebben we ons rustig voorbereid, ingeschreven en nog het oorspronkelijke rondje verkend: gepland was 5 x 14km, maar uiteindelijk werd het toch 4 x 20km, netzoals vorig jaar. In eerste instantie vond ik de wijziging wel jammer, want bij het kortere rondje zat toch een iets zwaarder klimmetje en er zou dan dus ook iets meer geklommen moeten worden. Het vervelende was wel dat we in de afdaling van die klim nog een hoop glas zagen liggen, weet niet of dat de rede was, maar achteraf gezien was het daarom toch wel een goede beslissing.
Na brug over spoor, de grote weg op richting Les Sarts
De wedstrijd begon met 114 man gelijk met een afdaling, vervolgens een brug over het spoor en daarna, na een klein stukje omhoog, een scherpe haarspeldbocht naar rechts om op de grote weg richting Les Sarts te komen. Die haarspeldbocht was eigenlijk mijn grootste minpunt van de hele wedstrijd: of ik had steeds een te zware versnelling of ik had gewoon te weinig kracht (of beide), maar het lukte me steeds niet om het wiel voor me te houden waardoor ik telkens een stuk langer moest sprinten om weer terug aan te sluiten.
Na die eerste bocht kwam ik er ook al gauw achter dat autorijders in België niet altijd aan de kant gaan, ondanks dat er een koersauto voorop rijdt, toen er een zwarte Mercedes aan de andere kant van de weg gewoon doorreed terwijl het peloton zowat de hele weg in nam. Dat wegen niet zijn afgesloten was ik ook al gewend van cyclo's, maar ik ging er nu dus vanuit dat het enige waar ik op hoefde te letten de fietsers voor me waren, dus op het moment schrok ik wel een beetje; Daarna kwamen er nog een paar nerveuze situaties, maar gelukkig zonder ongelukken (behalve wat zijspiegels, die aangetikt werden) en tijdens de rest van de wedstrijd leken de auto's ook meer te stoppen en werden de groep natuurlijk ook steeds kleiner.
Vervolgens, mede vanwege de schrik en de grootte van de groep, lukte het me de eerste 2 rondes niet echt om voorin te blijven, waardoor ik achteraan te veel gaten moest dichtrijden of in de afdaling langs mindere afdalers moest laveren. Tijdens de derde ronde begon ik hierdoor ook een beetje de focus te verliezen: ik had geen zin om enkel uit te rijden, zonder enige aanval te hebben gedaan, en ik vroeg me ook af waarom ik hier helemaal heen kwam als ik alleen maar achteraan zat te rijden. Dus besloot ik halverwege de ronde om naar voren te rijden, waar Kenny zowat de hele wedstrijd al zat (incl. aanvallen, maar helaas steeds het verkeerde groepje), en kwam ik op het idee om op de helling vlak voor de finish te proberen om naar de kopgroep van zo'n 20 man te rijden. Doordat ik in de afdaling nog 3 man, die goed doorreden, voor me had en de laatste versnelde nog aan de voet van de helling, had ik zo een ideaal springplank om op het buitenblad door te trekken, wat toch behoorlijk rap ging; toen ik de bocht omreed zag ik nog net de kopgroep de volgende bocht inrijden, waarna ik nog even moest doorrijden om ze vervolgens in de afdaling naar het spoor bij te halen.
Tweede doorkomst: achteraan het peloton
In de kopgroep bleef het tempo hoog, waardoor het gat met het peloton langzaamaan groter werd en ik dus tevreden kon zijn met mijn actie(anders zou het een plek tussen de 50 en 100 worden). Maar ik wilde meer: op de grote weg naar Les Sarts en de klim daarna werd er regelmatig aangevallen en ik zat veel te vaak gaten dicht te rijden of mee te springen. Vervolgens reden er 3 man weg en daarna ook nog het sterke duo Collard (Belgisch kampioen bij de Elite/z) en Wielfaert. Aangezien niemand wilde overnemen, probeerde ik nogmaals het gat te dichten (ging toch niet meer voor de sprint: energie was op, maar kracht in de benen was prima), maar langzaam aan werd het gat groter en lukte het ze naar de voorste 3 te komen. Uiteindelijk kwam het in de sprint nog wel samen, omdat er van ons groepje toch nog een paar gingen doorrijden en mogelijk hielden ze vooraan even de benen stil, maar het lukte Collard toch om na vorig jaar ook nu weer te winnen. Mijn sprint stelde niet meer zoveel voor: met verkrampte spieren haalde ik er nog een paar in en kwam ik als 18e over de finish.
Belangrijkste was in ieder geval dat ik er uiteindelijk toch nog een mooie wedstrijd (en training) van heb gemaakt en dat blijkt dat ik met mijn huidige conditie dit niveau prima aan kan. Ik moet alleen wat tactischer rijden en in het begin meer vooraan, en meer kracht ontwikkelen voor het sprinten en zo'n scherpe bocht. De volgende wedstrijd zal waarschijnlijk Soumagne zijn: wederom een ECW wedstrijd tussen Luik en Verviers met eerst een stuk in lijn en daarna een paar rondjes, die iets pittiger schijnen te zijn.
Helaas zonder 3e doorkomst, wel rond 2:15 en 2:40
Naast al het wedstrijd gebeuren, ben ik afgelopen week ook bezig geweest met de Canyon weer in orde te maken voor aankomend seizoen: door weer terug te gaan naar Specialized Toupe zadels gaat het beter met m'n zitvlak, maar de laatste tijd lukte het me maar niet om een goede houding op de Canyon te vinden (eventueel ook vanwege schoenplaatjes die niet helemaal goed stonden of versleten zijn). Gelukkig gingen de laatste ritjes weer stukken beter en lijkt de ketting ook minder snel eraf te lopen nu ik het Stronglight CT2 buitenblad heb vervangen door een zwarte SRAM Red buitenblad (al is het nog steeds niet optimaal...).
Verder ben ik ook nog druk bezig geweest met de lagers van mijn beide Powertaps te vervangen, wat uiteindelijk best goed is gelukt. Maar nu blijkt een body, die een paar maanden oud is en slechts 1x in de regen is gebruikt, al stroef te lopen en bij die body lukte het me helaas niet om de lagers te vervangen. Om de frustratie compleet te maken kreeg ik het ook nog voor elkaar om een sluitring kapot te draaien, waardoor nu tijdelijk een Powertap onbruikbaar is, maar gelukkig is het mooi weer en kan ik eventueel het achterwiel een paar keer tussen Nijmegen en Utrecht transporteren. Maar aangezien de batterijen van het ene wiel het afgelopen weekend ook begaven en er daardoor wat gegevens ontbreken (helaas ook m'n jump naar de kopgroep) en ik nog steeds leef, kan ik eventueel ook wel een paar keer zonder Powertap fietsen ;-)
Tenslotte, wat betreft de planning voor de volgende weken: aankomende zondag zou ik eigenlijk meedoen met de Camerig Classic, maar vanwege kans op neerslag heb ik daar niet zo veel zin in, dus mogelijk doe ik morgen een ritje naar de Veluwe en ga ik op zaterdag nog een laatste keer mee met de Maaskant. Voor volgend weekend staat het CTWT trainingsweekend op de planning en hopelijk kan ik tijdens volgende week nog even een FTP test doen, want ik vermoed dat hij op het moment toch wel iets hoger dan de 306watt van Januari ligt...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten