10x lossen en een ophaalbrug

Kust bij Ault

Hier volgt een verslag van mijn deelname aan afgelopen Ronde Picarde Master, mijn laatste buitenlandse cyclo voor dit seizoen en de tweede keer dat ik 'm heb gereden.

Na een week van vrij weinig sportiviteit, mede door de regen en mede door de start van mijn Master, vertrok ik vrijdag richting Abbeville. De rit begon niet echt goed: aangezien ik zo gewend was om via Luxemburg te rijden, negeerde ik de TomTom en plakte ik zo gelijk 20 minuten extra aan de reis. Gelukkig kwam ik ondanks file's bij Gent en Lille, nog redelijk op tijd aan en kon ik zo nog een stukje los fietsen in verrassend zwoele avond zon. Daarna al vrij vroeg het bed (lees: Renault Espace) opgezocht, want de wekker zou weer lekker vroeg af gaan. Uiteindelijk zou deze niet nodig zijn geweest, aangezien ik al een half uur eerder dan gepland uitgerust wakker werd. Op zich geen probleem, buiten was het helemaal niet koud, maar omdat het nog pikkedonker was besloot ik nog maar even te blijven liggen...

Bij aankomst in Abbeville waren er al een hoop aanwezig: het prioritair vak zat al bijna helemaal vol, dus een plek vooraan zat er niet echt in, maar omdat er vlak voor de start mat nog een extra vak voor de locale club was gereserveerd, schoof alles uiteindelijk nog wat naar voren. Na het wachten op een 100 jarige deelnemer, die voor de 50km ging en die het doucement aan deed, konden we starten. Het plan was om gauw naar voren te komen, helaas lukte dit niet echt: de benen voelde niet goed en daarom had ik al moeite genoeg met de +/- 40km/u om mijn eigen plek vast te houden en al gauw verdwenen de gaatjes om naar voren te schuiven. Een paar kilometer verder stokte het tempo bij een zeer smal bruggetje en door het accordeon effect achterin, zat ik een paar seconde later dik in het rood om niet al te veel plekken te verliezen. Op het eerste serieuze klimmentje kon ik nog aardig meekomen, maar op het vals platte daarna ontbrak al gauw de energie en ook een beetje de motivatie aangezien ik al begon in te zien dat ik de prestatie van vorig jaar niet zou evenaren, laat staan verbeteren. Dus liet ik de kopgroep maar rijden met de hoop dat er achter me nog een mooi groepje gevormd zou worden. Maar de hoop kon ik nog bewaren voor een later moment, aangezien Roderick langs kwam en in zijn slipstream lukte het nog om vlak voor de afdaling weer de aansluiting te vinden. Daarna ging het een paar keer op en neer, Roderick was er ondertussen niet meer bij en een heuvel verder moest ik ook lossen, gelukkig wel samen met nog 10 anderen, dus bleven we tenminste een beetje doorrijden en hielden we de kopgroep en 'n groepje ervoor nog in zicht, althans op de open stukken.

Een paar dorpjes verder sluit er een groepje bij ons aan, die luid aangemoedigd wordt door Thierry Marie (hij is ook te zien in onderstaand filmpje). Iets verder, komen we Jimmy Casper ook nog tegen, die op z'n "maat"  zat te wachten. Ondanks het leeftijdsverschil konden ze het goed met elkaar vinden en samen schreeuwde ze ons weer terug naar de kop van de wedstrijd. Daarna volgt een lekker lopend stuk met wind in de rug en wat rust in de groep. Maar toen we de kust naderde verdween de rust: ik belande achterin en had moeite met de hoge snelheid. Na een klimmetje verlies ik met twee andere de aansluiting en deze keer lijkt het toch echt definitief omdat de wind van de zijkant komt en een kilometer verder zou de route tegen de wind in draaien. Maar we blijven nog even doorrijden en bij de rotonde besluit ik 'm linksom te nemen en zo lukt het nog net om bij de groep te komen. Ondertussen zitten we al op bijna 2 uur koers met een gemiddelde van 177bpm (2 slagen onder D3), dus de aanwezige vermoeidheid was te verwachten. In de hobbelige afdaling naar Ault lukt het me daarom ook niet om verder naar voren te komen, terwijl ik wist dat eenmaal beneden rechts direct een muur zou liggen. Het lukt me deze keer wel om licht genoeg te schakelen, al was het ondanks dat nog steeds harken om boven te komen, maar door de positie achterin en wederom het accordeon-effect verloor ik helaas deze keer wel definitief de aansluiting.

Wel loste ik samen met wat anderen en later zouden er nog wat achteren aansluiten en pikte we nog wat gelosten van voren op, waaronder Yannick (Gigabike-shirt). Yannick werd bevoorraad door z'n mamma en was vervolgens zo vriendelijk om een bidon aan mij te schenken, waardoor ik niet bij de eerste bevoorrading hoefde te stoppen, die we zeer snel passeerden. Vervolgens kwam een stuk over een grotere weg met redelijk wat wind tegen, waardoor het tempo wat stokte en iedereen wat kon eten. Bij de splitsing gingen er niet zo veel voor de kortere route, dus leek het me wel mogelijk dat we achterliggende groepen voor zouden kunnen blijven. Helaas gooide een ophaalbrug roet in het eten: toen we 'm naderden gingen de stoplichten net aan (we hadden er nog langs kunnen gaan) en vervolgens nam de burgbediende alle tijd om één miezerig scheepje er door te laten, resultaat: 7 minuten wachten en halverwege het wachten de aansluiting van het bijna 100 man tellende peloton.

De Ophaalbrug

Tijdens het wachten besloot ik de Garmin te lappen en de rest van de rit een beetje rustig aan te doen. Het eerste volgende stuk lukte dat wel, omdat de grote groep niet echt wilde doorrijden, maar door de rust begon ik wel alle spierpijn van de eerste twee uur te voelen, wat niet echt prettig was. Gelukkig kon ik rond kilometer 160 weer even aan de bak: ik had voor het laatste stuk geen drinken meer en de hele dag had ik al ontzettende dorst... misschien omdat ik lange herfsthandschoenen droeg (zomer dingen vergeten); dus ik moest een bidon bijvullen. Het waterpunt was vlak na een afdaling en de man bij de stand was niet echt behulpzaam, dus toen ik weer op de fiets zat was de groep al niet meer in zicht. Al snel begon er een klim, die ik met wat moeite nog redelijk snel kon oprijden en zo al gauw de groep weer in zicht kwam. Maar boven was het gat nog te groot en had de wind vrij spel, dus kwam ik ook niet echt dichter. Wel naderde ik twee gelosten en samen kwamen we dichterbij een volgauto, die het wel leuk vond om vlak voor ons te rijden. De twee andere begrepen het niet echt en hielden het gat te groot, toen ik op kop kwam maakte ik 'm kleiner en seinde ik de chauffeur, waardoor het me toch nog lukte om weer de aansluiting te vinden en zo kon ik ook nog even prof spelen :)

Daarna volgde eerder dan ik had verwacht het 15km-bord en zo kwam ook al snel het laatste klimmetje bij Long. Vorig jaar kon ik hier nog wegrijden, nu had ik al moeite genoeg met volgen en had ik vooral last van de warmte, terwijl het helemaal niet zo warm was. Maar goed, de groep bleef de volgende kilometers vrijwel compleet. Ik probeerde in de een-na-laatste kilometer nog weg te rijden naar 3 vluchters, wat niet echt lukte aangezien ik niet echt een groot gat sloeg, maar zo kon ik wel voorin de afslag van de grote naar de kleine weg nemen. In de laatste 500m verlies ik nog een paar plaatsen, omdat ik niet al te veel risico wilde nemen, en na een magere sprint kwam ik als 75e (later gecorrigeerd naar 69e) overall en als 15e in mijn categorie over de finish. Vervolgens nog lekker nagenoten op het grasveld en nog een stukje uitgefietst naar de camping (met extra lusje om de 200 aan te tikken). 's Avonds stond nog het Grand Trophée diner op de planning, waar onder het genot van goed gezelschap, prima eten en drinken de top-5 van iedere categorie gehuldigd werd. Ik ben wederom 2e geworden en de winnaar van vorig jaar, Rodolphe Lourd (helaas weer niet aanwezig), heeft 'm ook weer gewonnen. Verdiend, want hij is gewoon sterker, máár er is perspectief: Rodolphe is al 28 (meer ervaring en over 2 jaar hogere categorie) en het is me dit jaar wel een keer gelukt hem te verslaan, namelijk in de Trois Ballons. Alleen weet ik niet of ik volgend jaar weer zoveel Grand Trophée cyclo's ga rijden, aangezien ik aankomend jaar waarschijnlijk wat minder tijd over heb en ik zou ook wel een paar andere cyclo's willen rijden, maar de Ventoux, Vercors en Trois Ballons zou ik sowieso toch wel weer willen rijden, dus je weet maar nooit... gelukkig hebben we nog de hele winter om te plannen!

In ieder geval voor nu, heb ik dankzij een mede Wielertoerist deelneemster aan afgelopen Ronde Picarde nog een leuk filmpje in de aanbieding, waarin je een leuke indruk van het evenement krijgt, veel plezier!