De inhaalrace

Mistig bos in de Vogezen

Hmm, morgen is het al weer september, wat betekent dat er eigenlijk nog maar 6 weken resteren in het huidige "wielerseizoen". Bij veel mensen begint de goesting om te koersen ondertussen wel al een beetje af te nemen, al heeft de Nederlandse zomer van dit jaar daar waarschijnlijk niet veel aan bijgedragen. Daarentegen had ik afgelopen maanden wat betreft het weer niet al te veel te klagen (kan natuurlijk altijd beter), maar wat mij afgelopen maanden wél heeft parten gespeeld is mijn gezondheid: de verkoudheid, die begon tijdens de laatste etappe van de Tour de l'Ain, bleef ruim een week hangen en zorgde ervoor dat mijn conditie nog verder achteruit ging. Gelukkig kwam er wel langzaam verbetering in: vorige week woensdag ging het fietsen iets beter (wel met hoge hartslag) en werd ik de ochtend erop eindelijk weer eens uitgerust wakker. Toen het volgende ritje ook wel aardig ging besloot ik gauw om toch nog mee te gaan naar de Ballons Vosgiens: mede CTWT'rs Erwin, Jan-Willem en Tom hadden een mooi huisje gehuurd met uitzicht op het meer van Gérardmer en plotseling was er nog een plek vrijgekomen. Buiten dat me het parcours me mooi en uitdagend leek (incl. een hoop nieuwe beklimmingen voor mij), had ik ook gewoon zin om weer op de fiets te zitten en het lichaam in de Vogezen weer fit en gezond te maken. Benieuwd of het is gelukt...

Vlak na de start in Gérardmer

Erwin en ik kwamen na redelijk wat file's en regen vrijdag 's avonds laat aan. De volgende ochtend leek het weer beter te worden, maar helaas kwamen er al gauw buien aan, wat zo door zou gaan tot laat in de middag. Ik vond het wel jammer dat ik de rollerbank was vergeten, maar verder heb ik me prima vermaakt o.a. met de chef uit te hangen: zo hadden we pannenkoeken voor 's middags en de ochtend en konden Jan-Willem en Tom meteen aansluiten na hun last-minute verkenning van de eerste klim voor morgen, de Col de la Schlucht. De volgende ochtend was het uitzicht vanuit de woonkamer compleet veranderd: in plaats van lelijke grijze wolken, zagen we nu een strak blauwe lucht met boven het meer nog een eenzaam zwevend wolkje. Aangezien de start zowat op loopafstand was en ook niet al te vroeg was, konden we lekker rustig aan doen. Helaas had ik al die tijd niet gerealiseerd dat ik nog mij "matig weer"-glazen in de Oakley had zitten, waardoor ik vervolgens het eerste uur van de wedstrijd redelijk last had van de laagstaande zon. Maar goed, verder dan wat irritatie had ik er geen al te grote problemen mee, daarentegen had ik wel een beetje problemen met mijn hart, die sneller sloeg dan normaal. Althans sneller dan ik gewend was bij het klimtempo op de Col de la Schlucht, maar ik kwam al snel tot de conclusie dat het waarschijnlijk lag aan de conditie en adrenaline; nog verkerend in de illusie dat ik misschien toch wel in de eerste groep boven kon komen. Maar na 5 minuten me redelijk voorin te hebben hand gehaven, besloot ik zelf die illusie te breken door een tandje terug te schakelen. Al gauw zakte de hartslag daardoor naar een frequentie waarbij ik me iets beter voelde en zo reed ik vervolgens vrij relaxt met de tweede groep door naar de Route de Crêtes.

Tijdens beklimming van de Petit Ballons

Eenmaal boven begon ik alvast wat te eten en kon er ook wat rond worden gekeken. Doordat het 's ochtends vrij fris was maar nu de zon scheen, hadden we nog een paar zeer mooie stukken door de zon belichte nevel. Na de splitsing tussen de korte en lange route, ging het nog even omhoog naar de Col de Platzerwasel. Aangezien ik de afdaling daarna niet kende, besloot ik naar voren te kruipen, wat opzich wel een goede beslissing was: de afdaling was nog nat op sommige stukken, bochten draaiden soms iets meer terug dan verwacht en eenmaal beneden had ik samen met nog drie anderen een voorsprong op de rest van de groep. Zo kon ik ook makkelijk op kop beginnen aan de Petit Ballon, die in het eerste stuk steiler dan verwacht was met ook nog zeer vervelend hobbelend asfalt. Na een ruim kilometer keek ik om en toen bleken er nog maar twee in mijn wiel te zitten, vervolgens na een paar honderd meter bleef daar nog maar een van over. Met deze Fransman zette ik door, aangemoedigd door z'n "Allez, nous sommes Team Canyon!", maar na een paar kilometer moest hij helaas lossen. Gelukkig had ik ondertussen een groepje van vier gelosten uit de eerste groep in het vizier gekregen. Toen ik ze eenmaal bijhaalde bleef ik nog even met ze meerijden, af en toe naar achteren kijkend of er nog mensen zouden volgen, maar het gat leek ondertussen al te groot. Vlak voor de top reed ik nog even weg om een bidon bij te vullen en zo begon ik op kop aan de tweede afdaling van de dag. Beneden was ik een beetje uitgelopen van het groepje, dus besloot ik maar rustig door te rijden en wederom wat te eten, vlak voor de voet van de Col de Firstplan haalden ze me weer bij maar na een paar honderd meter was ik helaas weer alleen. De Firstplan liep wel lekker en onderweg naar boven haalde ik nog een paar mensen in en in de afdaling kwam in Sander nog tegen, die helaas ook in minder conditie was. In het glooiend stuk vanaf Osenbach bleef ik doorrijden in de hoop een nieuw groepje bij te halen, maar dat was tevergeefs. Wel was ik samen met twee achtervolgers vanaf de voet van de volgende klim, de Bahnstein, omdat mijn ketting bij het terugschakelen er af was gevlogen (chaincatcher is gebroken en vervanger was nog niet binnen...). Met een van deze reed ik later nog het eerste stuk van de klim naar Le Markstein, waarin ik ook nog Jan-Willem voorbij reed, die helaas voor hem zat te kampen met rug pijn. De Fransman, die de vreemde gewoonte had om bergop met hoge frequentie van kop af te wisselen, had voor mij besloten dat we samen de klim op moesten rijden, maar toen het eenmaal steiler begon te worden moest ik 'm helaas teleurstellen. Al gauw haalde ik ook andere gelosten in, wat moed gaf, maar het tempo lag ondertussen bij mij ook niet echt hoog. Vergelijkingen met het tempo op de Hundsrucken in de Trois Ballons, zorgde verder ook voor een lichte daling in moed, maar door mezelf te herinneren aan de conditie van een week geleden lukte het me ondanks de inspanning toch te genieten tijdens lange klim.

Uitzicht vanaf de Platzerwasel

Na een korte afdaling, ging de klim nog een paar kilometers door. Maar toen de bordjes langs de weg ruim boven de 1000 meter kwamen, wist ik dat het einde snel in zicht zou komen en dat ik langzaamaan ook de maten van Wouter en Kaj kon verwachten, die klaar zouden staan met een bidon. Althans, als ze me zouden herkennen: Wouter informeerde me vlug tijdens de Col de la Schlucht over de voorziening. Doordat ze niet de petjes van Vusolo ophadden herkende ik ze niet, maar gelukkig herkende een van de maten mij wel (net op tijd), dus hoefde ik zo niet boven op de klim van de weg af te gaan. Vlak voor de ravito kon ik trouwens wel mijn inhaalrace in de prullenbak gooien: de besten van de tweede groep, die ik achterliet aan de voet van de Petit Ballon, waren  in aantocht. Ze naderde snel, maar de top was niet meer zo ver en toen ze me eenmaal bijhaalde vonden ze dat ik het laatste vals platte stuk wel op kop kon door blijven rijden. Doordat de meeste stopte bij de verzorgingspost, kon ik zelf ook nog wat pakken en zo begonnen we met zo'n 8 man aan de lange en redelijk langzame afdaling naar Wildenstein. In de afdaling kon ik nog wat eten en de benen een beetje los masseren: de eerste drie klimmen reed ik het merendeel boven omslagpunt en naar Le Markstein reed ik nog eens zo'n 45 minuten in D3, dus het zuur was ondertussen al behoorlijk opgelopen. Eenmaal beneden voelden de benen, dankzij voldoende doortrappen in de afdaling, nog best aardig maar bij het eerst volgende drempeltje schoot de kramp in m'n boven benen. Omdat al gauw de Col de Bramont zou beginnen, zag ik het niet echt positief in: ik moest echt voorzichtig trappen en daardoor verloor ik m'n positie voorin. Gelukkig zakte het tempo van de groep na een paar honderd meter klimmen en leken de spieren ook al weer iets stabieler.

De rest van de klim bleef nog zwaar, maar ik hield het vol tot boven zonder onverwachte kramp scheuten; het tempo lag wel veel lager dan bij de Trois Ballons, maar daar ligt de klim natuurlijk een stuk vroeger in de rit. Daarna volgde een korte afdaling en kwamen we op de licht oplopende weg richting de Col de Feignes. Hier bleef de groep compleet en haalde we ook nog wat eenlingen in, mogelijk ook wel van de korte route. Ondertussen zat ik wel steeds meer te denken aan m'n ambitieuze plan om op het laatste klimmetje weg te rijden: ondanks dat m'n vlucht mislukt was, wilde ik nog wel als een van de eerste van de oorspronkelijke groep eindigen. Vanwege de krampen en conditie leek dit me wel zeer lastig en zeker ook omdat ik op de Bramont achteraan de groep zat te bungelen. Maar goed, ik ging het toch maar proberen...

De laatste klim, de Col de la Grosse-Pierre, begon in plaats van geleidelijk à 5%, met een paar behoorlijk steile stukjes. Daar brak ons groepje en haalde we nog een aantal mensen in. Vervolgens op een licht dalend stukje reden 2 van de betere renners weg, ik volgde ze en samen kwamen we op de grotere (wel geleidelijk lopende) weg naar de top. Meteen nam ik over en zette ik door, aangezien de top met ruim een kilometer in zicht al in zicht was. De twee konden me niet volgen en al gauw haalde ik nog een paar in, waaronder de Belg Simon, die toevallig naast me stond aan de start. Boven op de top was de souplesse al aardig verdwenen en de wind hielp ook niet echt mee, dus het was nog behoorlijk stoempen in de afdaling. Na een paar kilometer draaide ik de laatste heuvelachtige strook op en haalde ik zonder het te weten nog Tom in, die een uitstekend cyclo debuut had totdat het niet voldoende kunnen eten hem de das om deed. De laatste paar honderd meters omhoog, nog even lachen voor de camera; terwijl ik veel te zwaar trap, kijk ik achterom en zie ik een aantal renners naderen, maar de voorsprong is voldoende en lukt het me om als 55e in 5u40m41 alleen over de finish te komen.

Vervolgens met de anderen lekker in het zonnetje gezeten totdat iedereen binnen was en we konden gaan genieten van de verdiende maaltijd, die de vele wespen ook lekker vonden! 's Avonds nog een heerlijke Grizz'Burger genomen bij Le Grizzly ("zomergewicht" is toch al weer gefaald) en de dag daarna nog een herstelrondje gereden voordat we weer richting Nederland vertrokken. Kortom, een geslaagd weekend: goede gezelschap, leuke cyclo en opgelucht dat het lichaam weer een beetje vooruit gaat. Achteraf gezien had ik wel beter kunnen inhouden op de Petit Ballon; nu heb ik gegokt en halverwege leek het verloren, maar uiteindelijk heb ik er toch nog wel een mooie finale uit weten te halen. Nu maar hopen dat de conditie weer in orde is bij de Ronde Picarde en daarna nog wat kortere koersjes.