De dag begon niet top: matig geslapen (koud) en beetje gehaast vertrokken omdat de buurman (Cas Graafmans en 62e in de uitslag) op tijd wilde vertrekken en ik te laat door had dat het al tijd was om te vertrekken. Maar na een warming-up van 12km kwam ik ruim op tijd aan bij het circuit, nog wel even de juiste ingang vinden en na wat omleidingen kon ik plaats nemen ergens linksachter in het voorste vak. De start was eens voor de verandering te vroeg, mogelijk omdat er na ons meteen met auto's geracet zou worden. Het rondje over het circuit was opzich wel leuk maar wel meteen flink gas geven. Ik had me voorgenomen om toch zo snel mogelijk naar voren te rijden, aangezien ik geen zin had om in een achterliggende groep te eindigen. Dus toen het vlak na het circuit al begon te breken, reed ik toch zo snel mogelijk het gat even dicht. Daarna bleef het tempo een tijdje hoog liggen, het lukte me wel al vrij snel om helemaal voorin te komen en daar te blijven, maar ik zat (achteraf gezien) veel te vaak boven m'n omslagpunt te rijden; ik was zelf zo ijverig om tijdens een tempo klim volledig op kop te gaan rijden.
Maar goed, dit was slechts het voorspel: ik wist dat er rond kilometer 60 twee langere heuvels zouden komen, waar het waarschijnlijk pas echt zou breken. Dit gebeurde dus ook: op de eerste moesten er al een aantal af, incl. Arno, waarvan er na de afdaling nog wel een paar van terugkwamen. Maar op de tweede, die redelijk snel daarna kwam, brak het uiteindelijke definitief. Ondanks dat ik tijdens het begin van de klim veelvuldig gehinderd werd (moest ik ook niet zo achteraan zitten!), lukte het eenmaal boven wel aan te sluiten. Máár doordat ik zat te zoeken naar de vrouw van Cas, die het helaas niet was gelukt om op tijd boven te komen om bidonnetjes aan te geven, verloor ik weer de aansluiting met de groep. Vervolgens volgde een lange bijtrap afdaling, die echt waardeloos ging: ten eerste had ik ondertussen ontzettend pijn in m'n rug (misschien door het snelle eerste uur en gebrek aan intensief "in de beugels" fietsen en/of doordat de Canyon toch niet zo goed zit) waardoor ik regelmatig rechtop moest gaan zitten en ten tweede viel er nog iemand vlak voor m'n neus op het asfalt doordat hij naar achter keek vervolgens na rechts uit week terwijl daar iemand anders reed en de daaropvolgende duwpartij verloor (en ik plotseling een over de weg stuiterende fiets moest zien te ontwijken).
Gelukkig liep het allemaal goed af en op het stuk na de afdaling lukte het nog eenmaal om de aansluiting met de voorsten te maken. Maar al vrij snel begon het, mede door de wind, al weer te breken en op de eerst volgende helling verloor ik helaas definitief de aansluiting: het klimmen ging nog wel redelijk, maar als ik ook maar iets harder ging kwamen er al krampen op en toen ik halverwege zag dat er langzaam gaten ontstonden en ik me realiseerde dat ik nu toch wel even moest doorrijden was het al te laat.
Het stuk daarna reed ik met een groepje van vijf man, maar al gauw kwamen er nog zo'n tien bij omdat we niet echt ronddraaiden. Daarna reden we wel beter door en kon ik ook een beetje herstellen van de eerste helft. Ik was natuurlijk wel redelijk teleurgesteld omdat ik de slag had gemist en omdat dit vooral kwam door een aantal foutjes van mezelf. Maar na een tijdje kon ik gelukkig de knop omdraaien en besloot ik er toch nog maar iets van te maken ondanks de verzuurde benen en niet meer de mogelijkheid tot een mooie klassering.
Weer een beetje gemotiveerd ging de finale wel aardig: heuvelop probeerde ik de groep zoveel mogelijk te vermoeien, maar meestal had dit als resultaat dat ik alleen of met nog iemand boven kwam en dat de rest na de helling steeds weer aansloot. Op de twee laatste hellingen probeerde ik het nogmaals om weg te rijden, maar ook deze keren duurde de vlucht niet echt lang en ook al zou het lukken, de laatste 8km langs de rivier zou ik het nooit solo hebben volgehouden met m'n verzuurde benen. Dus uiteindelijk reden met acht man Nevers binnen en op het klimmetje naar het stadsplein reed er nog een iemand, die lekker gespaard had, weg dus kwam ik al stuiterend over de vervelende kasseien als tweede van ons groepje over de finish.
Daarna kwam al na 1 minuut een grote groep met o.a. Arno aan. Cas bleek vlak voor mijn groepje te zijn geëindigd, nadat hij vanwege een inzinking uit de kopgroep was gevallen en de laatste 40km alleen had gereden.
Uiteindelijk niet al te lang bij de finish gebleven: was wel gezellig, we zijn ook later nog terug gekomen om de tombola mee te maken (zo'n Look frame is natuurlijk niet verkeerd; helaas niet gewonnen), maar ik zat er in eerste instantie toch een beetje met een teleurgesteld gevoel.
Nu, een paar dagen later, ben ik wel iets positiever: ik kon redelijk goed meekomen het eerste uur en in de finale reed ik ook nog wel goed, ondanks de krampen. Alleen moet ik dus nog leren beter te doseren en geduldig zijn tot het juiste moment. Ik ken nu in ieder geval het parcours en indien ik volgend jaar terug kom, zal het waarschijnlijk wel beter gaan.
We zitten nu alweer bij de Ventoux, vanochtend heb ik de Col de Murs van beide kanten opgereden, wat op zich wel aardig ging. Morgen gaan we de Ventoux vanaf Bedoin beklimming, mijn plan is om tot Chalet Reynard goed door te rijden en het laatste stukje iets rustiger te rijden. De wind is inmiddels drastisch afgenomen en de zon schijnt, kortom: het is hier prima vertoeven!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten