Zo, de laatste zware training zit er weer op: 200 km en ruim 3000 hoogtemeters met o.a. de beklimming van de Puerto de Velifique (zie boven) en vervolgens nog even doorklimmen naar de radiotorens van Tetica de Bacares (2083hm).
Toen ik vanochtend op stond was de verkoudheid niet verdwenen maar het was zeker niet erger geworden en de rusthartslag was ook iets beter, dus het oorspronkelijke plan kon doorgaan en hoefde ik Frank gelukkig niet teleur te stellen. De start was rustig: we reden de eerste 35km mee met de grote groep, die vandaag uit meer dan 40 man bestond, mede door het gebrek aan animo voor een groep 1 (vermoeide benen?). Bij de splitsing kregen we gauw van de volgwagen een royale bevoorrading en nog een fles water mee, zodat we het tenminste tot en met de eerste klim zou redden.
Vervolgens reden we in een lekker tempo naar Tabernas (bekend van Mini Hollywood) en kregen we onderweg nog een zéér mooi uitzicht op de met sneeuw bedekte toppen van het Sierra massief. De klim begon lekker rustig, maar vanaf het dorpje Velifique was het ruim 4 kilometer rond de 10% en aangezien ik vergeten was mijn 36 voorblad te vervangen voor mijn gebruikelijke 34 klim voorblad, had ik het daar best wel zwaar. Daarna zwakte het gelukkig af en begon de indrukwekkende haarspeldbochten-serie; de klim deed echt eer aan zijn naam, die naast een hoop prof-namen (Vuelta '09) op de weg stond gekalkt: de Alpe d'Huez van Andalusië. Ik reed wel iets rustiger omhoog: door vermoeidheid van vorige trainingen en verkoudheid, maar ook om van de klim te genieten en nog wat over te houden voor de rest van de rit.
Eenmaal boven was het nog even doorrijden tot de Tetica de Bacares, die in de laatste drie kilometers ook rond de 10% was met nog een stevige uitschieter in de laatste 100m inclusief betonen dwarsbalken in plaats van asfalt! Boven was het uitzicht wel geweldig met nog duidelijker zicht op de Sierra Nevada en de noordelijke valleien. Ondanks het gebrek aan wind boven op de top, deden we toch snel wat extra kleding aan en begonnen we aan de geweldige afdaling van de Velifique; onderweg zijn we slechts één auto tegengekomen en een groepje schapen, dus we hadden al ruimte. Enige nadeel van al die bochten en de lengte was de kramp in de handen, die eenmaal onderaan behoorlijk was, maar gelukkig zakte het later weer weg (hoort ook bij de training hè).
Vervolgens begonnen we aan de terugreis, die toch iets heuvelachtiger en met wind tegen bleek te zijn. Maar Frank en ik losten elkaar goed af en daardoor kwamen we vrij snel bij de laatste klim: Alto de Bédar, die we gisteren ook als eindklim hebben gedaan. Het tempo lag deze keer iets lager, maar ik heb uiteindelijk nog goed door geklommen ondanks het aantal kilo- en hoogtemeters in de benen.
Tenslotte denderde Frank nog hard door tijdens de laatste afdaling en besloten we nog de weg langs Turre te pakken (heuvelachtiger en mooier) en daar bleef Frank hard doorrijden ondanks de stevige wind die van zee af kwam. Op de boulevard blies de wind ons richting het hotel, waarna we vermoeid maar zeer tevreden onze benen trakteerden op een koude duik in het zwembad!
Morgen nog een kort ritje langs de kust ten zuiden van Mojácar. Oorspronkelijk had ik het plan om gewoon rustig en zo plat mogelijk uit te fietsen. Maar op het moment voel ik me eigenlijk wel prima, dus ik denk dat ik gewoon met de langzaamste groep mee ga peddelen. Nu is het in ieder geval tijd voor een groot bord pasta!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten