Als ik terug denk aan afgelopen seizoen, herinner ik me een aantal positieve dingen: ik heb een hoop fysieke progressie gemaakt en ook een hoop dingen omtrent het trainen voor en rijden van cyclo's geleerd. Ondanks dat ik ook een aantal minder tactische acties heb uitgevoerd, koester ik vooral een aantal mooie "key-moments" waarin ik door zelf in de aanval te gaan, m'n klassering significant positief beïnvloedde:
zo demarreerde ik met compleet verkrampte benen in La Ventoux op het laatste klimmetje om uiteindelijk als eerste van mijn groep van 11 in Beaumes-de-Venise aan te komen, minimaliseerde ik samen met nog iemand tijdens de afdaling van de Col d'Ornon in La Vaujany onze groep van 30 man naar slechts 6 en kwam ik in de Cyclo Manche na een solo aanval van 10km bij de finish aan met een groep van slecht 6 in plaats van een half peloton van 30 man!
Een hoop wielrenners (en andere sporters) zijn verslaafd aan de kick, die je krijgt tijdens het afzien of na het volbrengen van je doel. Ik moet eerlijk toegeven, dat bij mij deze verslaving niet zo nadrukkelijk aanwezig. Ik vind het natuurlijk hartstikke mooi als ik een parcours afleg in een vooraf gestelde tijd, maar daarna krijg ik al snel de drang om het de volgende keer wat sneller te doen en verdwijnt dus als vrij snel het euforisch gevoel, dat je krijgt wanneer je het over de finish rijdt. Verder zou een andere rede kunnen zijn, dat meestal de laatste klim ook niet meer zo'n pretje is, zoals de klim naar Deux Alpes en Alpe d'Huez tijdens respectievelijk La Marco Pantani Memorial en La Marmotte. Bij de Trois Ballons van afgelopen jaar ging de finale eigenlijk beter dan verwacht, maar dat kwam misschien ook omdat ik bij de twee na laatste klim mijn originele groepje moest laten gaan en zodoende even gas kon terugnemen en daarna de laatste klim nog ruim voldoende kon oprijden. Daarentegen kreeg ik bij La Vaujany, ook een parcours met finish boven op een klim, geen inzinking in de tweede helft van de wedstrijd, maar zat ik vanaf het begin wel in een iets minder groepje omdat ik op de eerste klim moeilijk op gang kwam. Dus de bottom-line is: ik heb nog aardig wat te verbeteren in het indelen van de race; wat lastig is, omdat je in het begin in een groepje wilt komen, die net iets te beter is en vervolgens probeer je bij dit groepje te blijven door zuinig en tactisch te koersen, zodat je niet op de laatste klim compleet kapot zit en je alleen nog maar kan rekenen op je mentale kracht, die bij niet echt ontbreekt aangezien ik afgelopen jaar slecht één keer ben afgestapt tijdens een klim (=> hartslagband was losgeschoten), maar als je zoveel cyclo's rijdt in een jaar is het niet te doen om elke keer compleet kapot te gaan. Verder heb ik ook een aantal keer mijn eigen glazen ingegooid, door op minder tactische momenten aan te vallen, om vervolgens weer teruggepakt te worden en/of uiteindelijk de prijs van al het aanvallen ergens in de finale te moeten betalen.
Toch weet ik, dat ook al train ik nog zo veel en deel ik mijn ritten nog zo goed in, het langdurig afzien in de finale onderdeel zal blijven van de discipline: hoe beter je wordt, hoe meer je jezelf moet pushen om beter dan de anderen te zijn en dat je meestal, vanwege de lengte van de parcoursen, op de slotklim vooral tegen jezelf zit te fietsen.
Dit alles komt waarschijnlijk niet echt positief over, maar om even terug te komen op de eerder genoemde kick: afgelopen jaar ben ik erachter gekomen dat in plaats van het passievere "survival of the fittest"-element vooral tactische en directe wedstrijd element voor mij een verslavend werkt. Het gevoel dat je krijgt als je aanvalt, je omringd wordt door motards, die je zitten aan te moedigen, en er achter je een jagend peloton rijdt is gewoon geweldig. Verder is het mooie aan cyclo's, dat je over echte "bergetappe's" rijdt en dat het bij deze parcoursen, t.o.v. koersen in Nederland, voor mij ook mogelijk en rendabel is om aan te vallen. Met deze kennis kan ik voldoende discipline opbrengen om me mentaal en fysiek voor te bereiden op het volgende seizoen en kan ik voldoende motivatie op brengen om tot de finish alles te blijven geven.
Tenslotte komen we bij het vooruit kijken en bij bovenstaande (minder charmante) foto, die tijdens afgelopen La Marmotte is genomen. Mijn programma voor 2011 staat ondertussen al redelijk vast: omdat ik helaas niet ben ingeloot voor de Dolomieten Marathon en de Tour Transalp niet echt in mijn schema paste, heb ik besloten om dit jaar wederom voor de Grand Trophée te gaan, met Les Trois Ballon, La Marmotte en het eindklassement als hoofddoelen. Verder wil ik in het tweede deel nog een of twee cyclo's in Zwitserland rijden en in februari ga ik meedoen voor de inloting van de Ötztaler Radmarthon, een van de grootste en zwaarste cyclo's van Europa, die het laatste weekend van augustus wordt gehouden.
Qua doelen wil ik vooral proberen het hele seizoen blessure vrij te blijven en proberen beter te leren pieken naar een paar cyclo's in plaats van het hele jaar "redelijk" goed te zijn. Een van deze cyclo's zal Les Trois Ballons zijn, die relatief gezien vorig jaar het beste ging, maar ik geloof dat ik 'm nog beter kan rijden en ik wil graag deze keer de voet van de laatste klim bereiken in de eerste grote groep. Daarentegen ging mijn hoofddoel van vorig jaar, La Marmotte, beduidend minder goed als gehoopt (redenen hiervoor zijn al meerdere malen besproken). Voor volgende jaar ga ik in ieder geval proberen 'm beter in te delen en om fitter aan de start te staan, zodat ik aankomend jaar wel mijn doel haal en ook wat vaker lachend op de foto sta :-)
Bij deze wens ik iedereen alvast veel plezier en succes toe, voor zowel op als naast de fiets!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten