Op de valreep

Beloftes zijn er om te gebroken te worden, dus bij deze toch nog maar een verslagje van de Etape du Tour Acte II: toen ik voor het vorige bericht door wat beeldmateriaal zat bladeren, kwamen er nog een hoop mooie herinneringen naar boven en aangezien het toch wel een speciaal evenement in barre omstandigheden mét een verrassend goed resultaat was, leek het me wel leuk om de herinneringen zo vlak voor het einde van het jaar nog even proberen samen te voegen en hier met jullie te delen.

Zoals ik mogelijk al eerder heb gezegd, kreeg ik na de Marmotte helaas weer een infectie aan de buitenkant van m'n kaak en merkte ik ook dat het qua herstel van de energie helemaal niet in orde was. Maar het plan was om samen met Kenny, die extra gemotiveerd was omdat hij tijdens de Marmotte de kopgroep moest laten gaan toen vlak na de afdaling van de Glandon z'n ketting eraf vloog, richting de Pyreneeën te gaan voor de Etape du Tour Acte II: een cyclo, die het zelfde parcours als de 16e etappe van afgelopen Tour de France heeft en die een paar dagen ervoor werd georganiseerd. Aangezien de infectie vorige keren ook steeds maar langzaam ontwikkelde en het toch heel jammer voor hem (en Frank, die wat later met het vliegtuig kwam) zou zijn als we alles zouden annuleren, ging we toch gewoon op maandag richting de Pyreneeën  Eenmaal daar aangekomen, hadden we helaas nog een paar dagen regen, maar op woensdag wilde Kenny niet meer wachten en ging hij in de mist/regen de Col d'Aubisque verkennen en op donderdag, toen het gelukkig weer wat droger was, gingen Frank en ik over de Col du Soulor vanuit Argelès-Gazost. Na deze rit besloot ik definitief om op zaterdag niet mee te doen, aangezien het allemaal niet zo goed aanvoelde (niet veel later zouden we ook een geïmproviseerde "operatie" uitvoeren op de camping, omdat de bult toch al aardig groot begon te worden) en omdat het gewoon veel praktischer zou zijn als ik zou chaufferen, want de finish van de etappe lag meer dan 100km van de start en camping. Dus, donderdag middag reden we naar Pau om de inschrijvingen te regelen en wilden we nog proberen om wat betere startplekken te regelen. Dit bleek allemaal nog niet zo soepel te verlopen als we hadden gehoopt: Frank was een document vergeten mee te nemen en er was eigenlijk geen plek meer voor Kenny in het prioritaire vak. Maar na wat getelefoneer van Frank en wat zoekwerk van de A.S.O. dame naar wedstrijd uitslagen (o.a. de  Maratona dles Dolomites) en wat extra overtuigingskracht van ondergetekende, lukte het dan toch nog om een plek voor Kenny te regelen. Op zaterdag bleek ook al snel dat de noodzaak niet ongegrond was gezien z'n behaalde eindresultaat, maar ook omdat er een flink pauze tussen de eerste 2 vakken en zijn oorspronkelijk vak zat, dus dan zou hij nooit de aansluiting voorin hebben kunnen maken. Hoe dan ook, toen alles geregeld was konden we de volgende dag met een gerust gevoel nog een stukje los fietsen en kwamen we halverwege de rit bij het dorpje Lys, nog langs een aardige Franse versie van de Eyserbosweg.

De nacht voor de cyclo verliep redelijk rumoerig, maar het heeft toch niet zoveel zin om heel diep te slapen en we konden blij zijn dat het weer tijdens het opstaan en tot ruim na de start in ieder geval nog een beetje mee zat. Eenmaal  in Pau was het nog even improviseren met een toilet, aangezien de vooraf aangegeven locatie niet zoveel voorstelde en ook nog eens overvol was. Maar toen dat probleem was opgelost en er nog even was gelachen voor de camera, konden ze richting de Place de Verdun gaan, waar ondertussen al duizenden fietsers zich hadden verzameld. Om een beetje wakker te worden nam ik een koffie met een Madeleine en vervolgens ging ik op tribune bij de start staan, waar vanaf ik nog onderstaande video maakt en ik ook nog het volgende tafereel aanschouwde: een Japans meisje in Team Saxo Bank tenue (maat: extra large), op een hybride met lekke band, die totaal niet wist wat ze met de band moest gaan doen en waar ze eventueel ook nog haar gigantische rugzak kon achterlaten; Op zo'n moment realiseer je toch het verschil tussen de A.S.O. en Sportcommunication: ik vermoed dat zij er alleen maar was vanwege het idee om een "Tour de France" etappe te rijden en dat ze zich heeft opgegeven via een van de vele internationale partner organisaties; ze had waarschijnlijk nauwelijks een besef van hoe zwaar het parcours op zichzelf al was, laatst staan hoe het met het voorspelde weer in de bergen zou zijn en dat er best wel vlot moest worden doorgereden om niet uit "koers" te worden gehaald: natuurlijk ook vanwege het weer, maar slechts 3820 van de bijna 9000 starters zijn aangekomen in Bagnères-de-Luchon en een hoop zijn dus op de verschillende checkpoints op het parcours in een bus gestapt, vrijwillig of verplicht.

Frank en Kenny vlak voor vertrek wanneer het al niet meer donker is.

Het werkpaard met het liefst Lightweights voor bij het voorspelde weer

Start van de eerste 500 deelnemers + invitees en daarna 500 t/m 1000

Toen ze eenmaal vertrokken waren kon ik met gemak naar de eerste tussenstop rijden: tussen Argelès-Gazost (einde afdaling van de Soulor) en Luz-Saint-Saveur (begin Tourmalet) was een rotonde waar ik via een zijweg makkelijk bij zou kunnen komen. Voor de duidelijkheid: het parcours is dus helemaal afgesloten, waardoor ik onderweg nog een hoop gefrustreerde toeristen tegenkwam en waardoor ze dus ook zo streng waren qua het op tijd bereiken van checkpoints (na een bepaalde tijd moet de weg weer open en dan mag je niet als "deelnemer" rondrijden, vast iets voor verzekering o.i.d.). Maar goed, ik kon nog redelijk makkelijk mijn auto kwijt en vervolgens ging ik iets verder na de rotonde staan op een plek waar niet zoveel toeschouwers stonden. Gelukkig was het bij ons in het dal redelijk droog, maar juist hoger in de bergen was het nat en enorm bewolkt, waardoor het zicht beperkt was terwijl er op de Aubisque ook nog een aantal koeien regelmatig op de weg lopen... en bovendien was het door de natte mist ook nog eens behoorlijk koud, waarmee we nu ook bij moment komen dat de eerste groep langs kwam: ik hoefde eigenlijk helemaal niet zo lang te wachten, dus dit betekende dat er aardig vlot was doorgereden. Ik wist niet echt wat ik van de lengte van brigade en karavaan moest verwachten, dus ik ging maar alvast paraat staan. Na wat politie motoren en Skoda's van de organisatie, kwamen er vervolgens al gauw 2 renners aan met vlak achter hen de rest van de kopgroep, die bestond uit ruim 30 renners inclusief Kenny. Aangezien mijn ervaring met het aangeven van musettes beperkt is tot een aantal keer tijdens de Tour de l'Ain van het jaar ervoor, was de spanning wel enigszins aanwezig, maar ik had het zakje goed vast en we zagen elkaar op tijd, dus Kenny kon zijn lege bidons een beetje in de buurt van mij weg gooien en zorgde er vervolgens voor dat er niemand in de weg zou rijden. Maar ondanks dat allemaal, ging het toch nog helemaal mis: Kenny greep de musette, maar hij viel gelijk weer op de grond. In eerste instantie dacht ik dat ik 'm misschien te lang had vast gehouden of dat hij misschien te weinig vaart had geminderd. In ieder geval, door het missen van de musette had Kenny wel een klein probleem: hij moest nu namelijk zonder bidons en zonder extra eten over de Tourmalet gaan, een klim van bijna 20km en ruim 1400hm, en ik had geen idee of hij nog wat eten over had; het was dan wel totaal niet warm weer, maar ze waren toch al bijna 3 uur onderweg en ondanks de nervositeit, de inspanning  en het weer moet je dan toch proberen zoveel mogelijk energie naar binnen zien te krijgen. Maar goed, ik kon op dat moment niets meer doen, Kenny schold wel nog wat na maar dit bleek vooral naar zichzelf te zijn te zijn geweest: z'n handen waren nog helemaal verkleumd door de koude afdaling van de Soulor!

Het eerste peloton, inclusief een aantal Franse prof's, op weg naar de Aubisque

Renners op weg naar de Aubisque... of de Tourmalet : geen idee

Met een enorm balend gevoel door de hele situatie raapte ik de spullen op en liep ik maar gauw weer terug naar de auto om vervolgens via een flinke omweg naar de andere kant van de Tourmalet te komen: de weg zou worden afgesloten vanaf het dorpje Sainte-Marie de Campan, waar de afdaling van de Tourmalet eindigt en waar gelijk de klim naar de Col d'Aspin begint. Toen ik daar aankwam begon het al aardig druk te worden, maar gelukkig was ik nog net op tijd om mooi plekje voor de auto te vinden, waarvan ik uiteindelijk ook nog enigszins makkelijk weer uit kon rijden (wederom een drama met auto's en campers, die moesten omkeren omdat ze niet wisten dat de weg was afgesloten). Ik besloot deze keer om iets verder door te lopen totdat ik bij een stukje zou komen waar de snelheid in ieder geval geen factor voor een mislukte dropping zou kunnen zijn. Na de eerste bocht uit het dorp werd het wat steiler en daar stonden ook de begeleiders van de twee Team Ekoï renners (uiteindelijk 2e en 4e). Vlak daarna was er nog een plekje vrij, dus nam ik plaats en wachtte ik vervolgens in spanning af: hoe groot zou de kopgroep nog zijn, zou Kenny er nog bij zitten of heeft hij de aansluiting vooraan verloren door energie tekort of weer door pech... Maar het wachten duurde wederom niet echt lang want al gauw kwamen weer de politie motoren en een paar Skoda's aanrijden. Maar deze keer waren het er wel een stuk minder totdat de eerste renners in zicht kwamen, wat er wederom twee waren. Het eerste moment dacht ik: geen van de twee lijkt een shirt van Veltec aan te hebben. Maar een moment later sloeg die gedachte weer helemaal om toen bleek dat Kenny er toch tussen zat. Misschien kwam het door de bewolking en omdat hij een regenvest erover aan had óf het kwam omdat ik op dat moment totaal niet verwachtte dat hij zo goed zou zitten na het zien van de omvangrijke kopgroep voor de Tourmalet en de pech met de musette. Achteraf bleek hij op de Tourmalet al een paar keer in de aanval te zijn gegaan en eenmaal boven kwam hij met een behoorlijk uitgedund groepje aan. Daar greep hij nog snel een waterfles van de tafel en was hij vervolgens de enige die de uiteindelijke winnaar, Nicolas Roux, kon volgen in de lastige afdaling. Hoe dan ook, deze keer ging het aangeven wel gewoon goed, ondanks dat Nicolas nog een beetje in de weg reed omdat hij ook een bidon van me wilde. Na nog wat extra aan te moedigen liep ik gauw weer naar de auto en raakte ik alleen maar enthousiaster toen bleek dat de twee koplopers een best grote voorsprong hadden. Verder leek het ook dat de oorspronkelijke groep helemaal verbrokkeld was en de meesten er al behoorlijk belabberd eruit zagen.

Ze hoefden nu nog maar minder dan een kwart van het parcours af te leggen: na de Aspin moesten ze nog over de Col de Peyresourde om vervolgens na een afdaling van zo'n 15km in Bagnères-de-Luchon te finishen. Ik wist op dat moment nog niet dat de metgezel van Kenny de week ervoor ook al tweede was geworden in de Etape du Tour Acte I en o.a. de Paris-Roubaix Challenge had gewonnen, maar aan z'n tenue had ik wel al gezien dat hij bij het veel winnende Team Scott-Les Saisies zat. Ondanks deze kennis, was de rit naar de finish nu natuurlijk een complete ommekeer met de voorgaande: Kenny zou hoogstwaarschijnlijk een geweldige podium plek behalen en heel misschien zat er nog wel meer in... Dus toen ik in Bagnères aankwam parkeerde ik snel de auto wederom op een niet al te ongunstige plek: de seingevers probeerden je op een grasveld een paar kilometer buiten het dorp te plaatsen, maar vanaf dat veld kon je ook weer op de weg achter de seingevers weer de weg op komen en kon ik uiteindelijk op minder dan honderd meter van de finish én precies achter de podiumwagen parkeren! De finish lag, anders dan bij de officiële etappe, aan het einde van de Allée d'Etigny, wat een brede en licht oplopende laan is met aan beide kanten een hoop winkels en terrassen, die toch aardig gevuld waren: grotendeels door het evenement of omdat het 14 juli was, want voor het koude en grijze weer hoefden ze het niet te doen. Om de toeschouwers nog wat extra te amuseren werden er mensen geïnterviewd en andere dingen omgeroepen, maar helaas werd er niet echt veel verteld over wie er op het moment op kop lag. Dus begon ik maar wat rond te vragen en toen bleek al gauw dat Nicolas in z'n eentje voorop lag (wat hij volhield tot de finish) en dat daar waarschijnlijk een andere Fransman op redelijke afstand achter reed, dit bleek uiteindelijk ook te kloppen: David Devecchi kwam vlak na Nicolas over de finish als de tweede. Ik was het ondertussen al weer vergeten, maar de finale is als volgt verlopen: de andere Ekoï renner, Loic Herbreteau (uiteindelijk 4e), sloot vlak voor de top van de Aspin bij Kenny en Nicolas aan. Vervolgens ging Nicolas al na ongeveer 2km op de slotklim in de aanval en reed Loic daarna ook nog even weg. Het lukte Kenny om hem al gauw weer terug te pakken en juist weer van hem weg te rijden, maar tenslotte kwam een paar kilometer voor de top nog David voorbij. Kenny probeerde  vervolgens nog om een paar honderd meter te volgen, maar hij moest 'm uiteindelijk toch laten gaan en realiseerde hij zich dat hij beter z'n podium plek kon gaan beschermen.... en of dit lukte: zie beneden!

Beperkte prijzen bij de Etape du Tour, maar gelukkig wel echt eremetaal!

Tenslotte, ik begrijp dat m'n observaties niet echt objectief zijn en dat het peloton van deze cyclo niet te vergelijken is met die van de Ötztaler Radmarathon en misschien ook niet met de Maratona (lees: qua hoeveelheid deelnemende buitenlandse top cyclorenners). Maar voor Fransen coureurs staat dit evenement toch heel erg hoog aangeschreven, vandaar ook dat er een aantal Elite renners van bekende Franse ploegen aan de start stonden. Verder is moeilijk te bepalen hoeveel de weersomstandigheden een rol hebben gespeeld in het verloop van de wedstrijd: aan de ene kant hadden de profs, bij perfect weer, een veel sneller gemiddelde over hetzelfde parcours, maar aan de andere kant staat Kenny nog steeds bovenaan bij de beklimming van de Tourmalet (...ook al zei Laurens ten Dam iets anders tegen de NOS...). Hoe dan ook vind ik het een geweldige prestatie: naast dat hij totaal niet gehinderd leek te zijn door het weer, vond ik het vooral knap dat het hem lukte om z'n frustraties van de Marmotte (en een beetje van de Maratona) vast te grijpen en om te zetten in iets goeds, én op het moment dat de pech nogmaals toeslaat gewoon keihard in de aanval te gaan en zelf de koers proberen te maken op een nagenoeg onbekend parcours, kortom: een echte coureur. De maand daarop bevestigde hij z'n drive (en vooral herstelvermogen) nog even extra door op een zeer knappe manier het algemeen klassement in de Tour de l'Ain te pakken, ondanks dat het tijdens de een-na-laatste etappe er op leek dat de tegenstand gewoon te sterk zou blijven. Het is dan ook jammer dat hij tijdens z'n tijd bij de junioren een aantal keer pech had tijdens wedstrijden in het buitenland en hij daardoor toen niet echt een doorbraak had kunnen maken, en met zijn postuur valt hij in Nederland ook niet echt op nu bij de Elite's. Hij hoopte daarom ook dat hij via z'n resultaten in o.a. de Etape du Tour en de Tour de l'Ain een plekje kon bemachtigen bij een Franse of Spaanse club. Helaas bleek vanwege de crisis dat er toch een stuk minder plekken beschikbaar waren en een hoop waren ook al voorzien, maar ik heb toch een vermoeden dat we hem komend seizoen in een FFC en andere buitenlandse wedstrijden zullen tegenkomen en indien dat zo zal zijn, ben ik er ook vrij zeker van dat hij met zijn klim en koers vaardigheden mooie resultaten zal behalen. Het is misschien nog wel ironisch om te vermelden dat wij elkaar voor het eerst toevallig tegen kwamen bij het eten na de Trois Ballons 2011: wat tot nu toe wel mijn best behaalde resultaat blijft en sindsdien ben ik, als je Rencheux niet meetelt, vooral achteruit gegaan qua gezondheid en het behalen van resultaten. Daarom vind ik het extra mooi dat ik afgelopen seizoen gelukkig nog wel anderen heb kunnen helpen bij het proberen te halen van hun doelen... en nu, weer een paar weken verder zonder veel te fietsen, weet ik bijna zeker dat ik het wielrennen niet weer zo ga intensief ga oppakken als voorheen. Maar ik hoop wel dat ik snel weer een beetje m'n conditie kan herstellen, want het blijft toch geweldig om in een groep door de bergen te koersen.

Aankomend jaar heeft de Etape du Tour niet zo'n spannend parcours, maar ik hoop dat ik toevallig ook nog wat mensen enthousiast heb gemaakt voor dit evenement. Bedankt voor het lezen en alvast de beste wensen!