Back to basics

Afgelopen weekend was al weer m’n vierde deelname aan Les Trois Ballons en ondanks de goede voorbereidingen tijdens de winter, wist ik eigenlijk al ruim van te voren dat een snellere tijd er dit jaar helaas niet in zou zitten: vanwege complicaties na het verwijderen van een verstandkies en een knieblessure, heb ik van eind maart tot aan mei erg veel achterstand opgelopen, terwijl ik in die periode juist een stap vooruit wilde maken. Maar gelukkig ging het de laatste paar weken langzaam maar zeker beter en zat ik, ondanks het blijvende knieprobleem máár dankzij een wat meer relaxte fietshouding, de laatste tijd ook wat beter op de fiets. Daarom besloot ik uiteindelijk ook maar om toch voor de lange afstand te gaan (eind april leek me de korte afstand al zwaar genoeg...) en te zien waar het schip zou stranden,

Boven op de Ballon de Servance

De woensdag voor de Trois Ballons vertrok ik met Erwin (CTWT) richting Fresse, zodat we op donderdag nog de Planche des Belles Filles en de Ballon de Servance op konden rijden. Toen we daar aankwamen bleek dat de vriendelijke camping-eigenaar, Alain, onze reservering was vergeten (of mogelijk in de verkeerde maand had geplaatst: de Tour komt op 7 juli daar langs), maar het was geen probleem: hij zou nog wel wat verzinnen voor de andere mensen, die pas vrijdag zouden aankomen. Wel bleek de caravan die we kregen in iets minder conditie te verkeren als dat ik me kon herinneren van mijn verblijf in 2009 en 2010. Maar gelukkig was de muffigheid na een dag al minder, kregen we nog wat betere matjes van Alain en kwamen de insecten ook niet echt terug, plus Erwin had nog een wesp + nest onschadelijk gemaakt (held!). De plek beviel verder ook wel goed: direct aan een grote vijver met een hoop vissen, kikkers en vogels en op de camping zaten ook een aantal bekenden, wat het toch weer extra gezellig maakte. Op vrijdag gingen we in de ochtend even langs Champagney om de startbewijzen op te halen en hadden we in de namiddag nog even door de vallei gepeddeld om de benen een beetje in beweging te houden. Aan de ene kant had ik hierna er niet heel erg veel vertrouwen in vanwege de knie, die toch een beetje gevoelig was, maar aan de andere kant voelde ik ‘m tijdens trainingen in Sauerland (paar weken geleden) ook steeds vrij snel maar werd het nooit echt erger; verder liep de fiets soepel (sinds de dag ervoor was opeens een vervelende tik verdwenen) en het zou lekker weer worden, dus ’s avond ging ik met een gerust hart naar bed.

Het koersrelaas

Start van de Trois Ballons 2012

De dag begon fris en bewolkt maar op weg naar Champagney werd het al blauwer en de armstukken, die ik toch was vergeten, waren ook niet echt nodig. Het startvak was iets anders gepositioneerd, dus was het even zoeken naar de toegang, maar toevallig zag ik Jan-Willem (CTWT) mooi voorin staan en had hij nog een plekje naast zich beschikbaar. Tijdens het wachten nog even wat mensen succes gewenst en de ketting  alvast op het buitenblad gelegd, wat niet onnodig bleek te zijn: de start en aanloop ging behoorlijk rap, maar misschien kwam dat ook wel vanwege de mindere conditie. Het koste daarna ook aardig wat moeite om niet al te veel plaatsen te verliezen, maar zo begon ik wel voldoende voorin aan de Servance en hoefde ik ook niet al te vaak in de remmen voor mensen, die te lang op een hun buitenblad bleven rijden. De rest van de beklimming ging wel goed op souplesse en na de afdaling ontstond er bij het stoplicht in Le Thillot een mooie groep, die vervolgens op de Col d’Oderen weer in stukken brak: een paar renners op kop (incl. Jens Keukelaire, die halverwege de klim bij ons aanpikte) wilden in tegenstelling tot voorgaande jaren deze klim wel vol doorrijden, wat eigenlijk een beetje nutteloos was omdat na de afdaling er toch weer een hoop aansloten.

Daarna tijdens de aanloop naar de Bramont voelde ik al de inspanning van de eerste 2 uur en begon ik me al een beetje zorgen te maken aangezien we pas op ongeveer 1/3 van de rit waren. Daarom liet ik vervolgens ook maar het voorste deel van de redelijk omvangrijke groep wegrijden en nestelde ik me samen met Jan-Willem en Jochem in het andere deel. Na de Routes des Americains vormde zich opnieuw een grote groep op de Route des Crêtes, waarin ik achterin mede vanwege de wind veels te veel energie zat te verspillen. Kaj (CTWT) was ondertussen ook komen aansluiten en nadat ik hem vertelde, dat m’n benen al aardig verzuurd waren, moest ik vlak voor de afslag richting de Platzerwasel de groep laten gaan vanwege plotseling opkomende kramp. Maar gelukkig kon ik door wat zwaarder te trappen de kramp pareren en lukte het me om in het dalende stukje na de afslag weer aan te sluiten. Vanaf dat moment probeerde ik wel geen trap meer teveel te doen en hoopte ik gewoon om in elke volgende afdaling weer terug te keren: dit lukte tot en met de Hundsruck, waar ik nog twee bidons en een duw van de enthousiaste vader van Edian (CTWT) kreeg. Daarna kreeg ik wel opnieuw weer even zwaar: het eten ging moeilijk en er was ondertussen ook al behoorlijk wat spierpijn aanwezig, máár gelukkig wel vooral in de benen en in de handen (eerste cyclo van het jaar) en niet in de schouders en heupen. Verder was het al ver boven m'n verwachtingen, dat ik met geen wedstrijden tijdens afgelopen maanden na zo’n vlotte start en zo vroeg al kramp op de Hundsruck, toch nog zo lang kon volgen.

Ballon d'Alsace

Op de Ballon d’Alsace moest ik vervolgens wel al snel de groep laten gaan, maar toen ik eenmaal m’n eigen ritme te pakken had ging het gelukkig weer wat beter en lukte het uiteindelijk nog om een paar man weer in te halen. Boven op de top kon ik vervolgens nog een bidon bijvullen bij de moeder van Yannick (Gigabike) en daarna begon ik met nog 2 anderen aan de lange afdaling. Tijdens deze afdaling probeerde ik nog wat harder door te rijden in de hoop dat we uiteindelijk nog een groepje voor ons zouden bereiken, maar dat bleek uiteindelijk een nutteloze actie te zijn: op het vlakke stuk na Giromagny met wind tegen bleven we nog wel doorrijden, maar eenmaal bij de heuvels werden we juist weer ingehaald door een groepje, met een aantal renners die ik juist eerder op de Alsace had ingehaald; we hadden dus beter onderaan de afdaling kunnen stoppen voor een sanitaire stop o.i.d. en daar te wachten op de groep. Hoe dan ook, de heuvelzone richting Champagney, was in tegenstelling tot voorgaande jaren echt afzien, maar met steun van Jan Ryckbosch, die een beetje de buddy van de dag was, sleepte ik me er doorheen. Vervolgens op het vlakke stuk vanaf Champagney had ik nog even moeite om het wiel te houden, waarop ik me even moest dwingen om halverwege de groep plaats te nemen, waar er toch wat constanter werd gereden.

Tenslotte kwamen we aan bij het laatste obstakel van de dag: de Planche des Belles Filles, die vanwege de Tour de France bijna geheel over een nieuwe asfalt laag beschikt, waardoor ik hoopte dat de beklimming ondanks de pittige stijgingspercentages toch iets makkelijker zou zijn. Dit bleek uiteindelijk ook wel zo te zijn: het verschil was in de eerste (en steilste) kilometer, waar ik ook een hoop van de groep moest laten rijden, niet heel erg merkbaar, maar op het stuk daarna lukte het toch vrij gemakkelijk om door te blijven rijden. Verder hielp het ook wel dat ik nu meer relaxt en wat rechter op de fiets zit (waardoor misschien wel linker knie nu even moeilijk doet) en dat zo’n Castelli broek toch wel een stuk beter zit dan de standaard club broek (zeem bleef stuk beter op z'n plek). Vlak voor de laatste kilometer kwam ik ook nog Rob van Cyclobenelux tegen, die nog de moeite nam om een mooie foto te maken, en onder zijn aanmoediging kon ik het laatste stuk nog versnellen, onverwachts ook nog een paar extra renners oprapen en finishen in 7u08m50.

De laatste loodjes op de Planche des Belles Filles

Boven bij de finish was het al behoorlijk druk, maar in het begin had ik nauwelijks de puf om bekenden op te merken: ik vulde direct een bidon met water, pakte een paar cola's en ging vervolgens naar de verzorgingspost voor wat ijs op de knie. In eerste instantie bleek de man te denken, dat ik op zoek was naar een koud drankje, maar daarna begreep hij me gelukkig wel en kon ik zo de mogelijke zwelling een beetje beperkt houden (nu een paar dagen later ben ik redelijk positief erover). Daarna lekker veel gegeten, nagenoten met iedereen en nog even bij de ceremonie gekeken.

Extra foto's door Michael: boven op de Servance en bij de laatste bocht van de Planche